inc.-broederpaar debuteert met soul uit andere wereld

Er hangt een ongrijpbare waas over No World, het sensuele debuut van de Californische broers Daniel en Andrew Aged, die als inc. soul voor de geest maken. Een extra referentiekader nodig? “Tibetaanse poëzie, het erfgoed van de Wopi-indianen en de films van Terrence Malick.”

Muzikaal liggen de etherische composities en de wat schoorvoetende voordracht van de broers aan hetzelfde beademingstoestel als de ijle, maar toch gloedvolle, retrofuturistische soul van een nieuwe generatie blanke singer-songwriters als James Blake, Jamie Woon en How To Dress Well.

Al dringen de Motown-collectie van moederlief en de echo's van Prince en D'Angelo zich hier, zij het onderhuids, iets meer op in het delicate palet. Maar qua gevoel bevinden Daniel, de bassist en producer, en Andrew, die met het engelachtige stemgeluid en de gitaar, zich in andere sferen. "Voor ons was de rit belangrijker, dan de bestemming," legt Andrew uit. "We hadden vooraf geen traject vastgelegd en probeerden altijd zo dicht mogelijk bij ons gevoel te blijven." Gevraagd naar wat dat gevoel precies is, moet hij even nadenken. "Het gevoel van gewond te zijn en proberen in het reine te komen met bepaalde werkelijkheden," klinkt het daarna overtuigd.

Slik, is het daarom dat jullie het album No World noemden?
Andrew Aged: Ja, bekijk het gerust als een statement dat zegt dat er geen wereld is zoals de onze. Op dit album wilden we ons bevrijden van de wereld rondom ons. Een erg Boeddhistische gedachte, dat beseffen we. Maar eens je je erin verdiept, wordt alles meteen een pak eenvoudiger en minder abstract. We proberen muziek te maken die vorm geeft aan die diepere wereld die ons de illusie helpt inzien van de zogenaamd echte wereld, begrijp je?

We doen ons best.
Andrew: Veel mensen gaan ervan uit dat het tastbare het enige is dat er is. Wij denken dat er meer sferen zijn en die gedachte of, beter, dat gevoel proberen we met onze muziek te vatten. Die sfeer voelen we in de films van Terrence Malick en Hayao Miyazaki, zoals The Tree of Life en Spirited Away, maar ook in pakweg Tibetaanse poëzie of het erfgoed van inheemse volkeren zoals de Hopi-indianen. Eigenlijk maken we deel uit van dezelfde traditie. Onze muziek tracht mensen, al was het maar even, uit hun vertrouwde omgeving te halen en naar die andere wereld te voeren.

Ik herken in jullie geluid ook dat van de sessiemuzikant die het gehad heeft met op de achtergrond andermans werk te vertolken, en ernaar snakt om iets van zichzelf op de wereld los te laten.
Andrew: Dat klopt. Terugblikkend maakte eigenlijk alles wat we vooraf deden deel uit van een groot leerproces. We zijn destijds jazz gaan studeren aan de University of Southern California omdat we onze muzikale horizon wilden verruimen. Dat diploma kon ons eigenlijk gestolen worden, het was de bedoeling ons kennis op te doen. Met die kennis konden we aan de de slag. Eerst speelden we met vrienden en neefjes. Maar stilaan werden we ook door grotere namen uitgenodigd in de studio of op het podium.

Cee Lo Green, Beck, 50 Cent, Raphael Saadiq, Pharell Williams, Elton John: het is geen klein grut.
Daniel Aged: (bescheiden) We hebben ons gewoon met de flow laten meedrijven. Maar deze plaat moest inderdaad ons werkstuk blijven, al waren er altijd wel vrienden-muzikanten in de buurt.

Om jullie uit elkaar te houden? Als broers zijn jullie water en vuur, las ik.
Andrew: Haha, dat moet je niet al te letterlijk nemen, hoor, maar onze energieniveaus liggen wel ver uit elkaar. Ik ben de chaoot van het gezelschap. (lacht)
Daniel: En ik ben meer het gestructureerde, gemoedelijke type, dat de lont uit kruitvat haalt mocht dat nodig zijn. Maar heeft popmuziek niet altijd baat gehad bij contrasten?

20.00, €12