Jef Neve: 'Jef wordt meer en meer zichzelf'

Jef Neve stond afgelopen zomer niet toevallig op de affiche van zowel Pukkelpop als Jazz Middelheim. Met zijn nieuwe cd 'Sons of the new world' legt hij meer dan ooit een link tussen beide werelden. Zijn trio werd voor de gelegenheid zelfs uitgebreid met vijf blazers.

Getimede interviews, een videoclip, sponsoring door een kledingmerk, zijn eigen Radio 1 Sessie met als gast onder meer de Britse opkomende ster Jonathan Jeremiah, een eigen Neve Festival in Turnhout, uitgenodigd in De slimste mens ter wereld, een concert op Pukkelpop en bovenal een nieuwe cd die toegankelijker en melodieuzer klinkt dan ooit.

Klasse, stijl en humor zijn gelukkig gebleven. Toch zou je haast denken dat hier een heus marketingplan achter zit om Neve te laten doorbreken in het popwereldje. "Jef wordt meer en meer zichzelf," lacht de pianist. "In mijn muziek zaten altijd diverse invloeden - jazz, klassiek, pop. Ik voel mij minder en minder verplicht te componeren binnen een welbepaalde stijl. Ik schrijf wat ik aanvoel en wat ik mooi vind, dat is de enige referentie. Vandaar nu ook die vijf extra blazers bijvoorbeeld. Bewust in een bepaalde richting werken, doe ik niet. Tijdens je opleiding ben je verplicht om andere pianisten te kopiëren en zo hun stijl te doorgronden, maar daar moet je boven uitgroeien om je eigen herkenbaarheid op te bouwen. Ik hoop dat ik op de goede weg ben. En dat van die sponsoring door een kledingmerk is mooi meegenomen. Ik vind het een teken van respect naar je publiek toe als je daar aandacht aan schenkt. Meteen heb ik een goede reden om mijn medemuzikanten nu ook een pak te laten aantrekken, al durven ze dat weleens thuis vergeten." (Lacht)

De nieuwe cd werd aangekondigd als jouw kijk op de veranderende wereld, met thema's als politieke revoluties en kernrampen. De uitwerking van zulke serieuze onderwerpen klinkt verassend toegankelijk.
Neve: De volledige titel luidt eigenlijk Sons of the new world, a sign of hope. Ik geloof in de jonge generatie, en ik geloof er ook in dat jongeren met positieve energie dichter naar elkaar toe kunnen groeien. Goed, ik besef dat dat een naïeve gedachte is.

Vooral omdat geen enkele song ooit de wereld veranderde.
Neve: Dat is zo, maar ik heb dit album niet gemaakt om de wereld te veranderen. Sons of the new world is eerder een getuigenis. De Arabische revolutie was voor mij een inspiratiebron, maar ik wilde geen protestsongs schrijven. Ik voel me meer als een fotograaf die registreert. Met een titel als A sign of hope wil ik wel een boodschap meegeven. Hoe donker en deprimerend alles ook lijkt, er is steeds een positieve onderstroom. We moeten weg van het egoïsme, de machtswellust en al die foute dingen. Daarom vind ik het mooiste compliment dat ik na een concert kan krijgen dat mensen mij komen zeggen dat ze ervan genoten hebben en even weg waren op een positieve trip. Dat is veel belangrijker dan mij te overladen met complimenten voor deze of gene solo.

Zo'n uitspraak is gefundenes Fressen voor de jazzpolitie.
Neve: Heeft de jazzpolitie dan een diploma? Pas op, er is niets mis met zulke mensen, maar ik maak geen muziek om goede of slechte recensies te krijgen. Ik maak muziek omdat ik die drang heb. Stel dat anderen daar niets aan hebben, geen probleem. Als je eerlijke en pretentieloze muziek maakt is er altijd wel iemand die dat apprecieert. Uiteindelijk moet je in het leven vooral jezelf proberen te zijn, of je nu onderwijzer bent of bakker. Dat is de beste garantie om gelukkig te zijn. Graag opstaan en wat je doet met plezier doen, is veel belangrijker dan een carrière.

Je sluit Sons of the new world af met de compositie die je schreef over de ramp van Pukkelpop vorig jaar. Is het niet gevaarlijk om als artiest zo impulsief te reageren?
Neve: Ik moest dat gewoon doen. Dezelfde avond van die dramatische gebeurtenis stond 'Zuurstof' al volledig uitgewerkt op mijn computer en heb ik het op het net gezwierd. De radio pikte het meteen op en het werd gigantisch vaak beluisterd via SoundCloud. Ik leef niet in strategieën. Misschien moet ik dat meer doen maar je kunt de aard van het beestje niet veranderen. Toen ik een paar weken geleden de opnamen hoorde van mijn tweede pianoconcert in De Bijloke vond ik het zo goed dat ik het meteen wilde uitbrengen. In mijn enthousiasme wil ik alles delen met iedereen. (Lacht)

Aan je trio heb je vijf blazers toegevoegd en een nieuwe bassist. Drummer Teun Verbruggen blijkt de enige vaste waarde.
Neve: Teun is mijn compagnon de route sinds ik begon te spelen. Hij is mijn muzikaal klankbord, zelfs voor projecten waar hij niet bij betrokken is. We hebben elk onze manier van werken maar vullen elkaar perfect aan. Zo had ik voor deze cd alles uitgeschreven, tot zelfs de drumpartijen, omdat we slechts een paar try-outs konden spelen voor we de studio indoken. Teun zette alles naar zijn hand waardoor het uiteindelijke resultaat niet klinkt als het drumcomputertje van Jef Neve maar veel organischer. Hij gebruikte twee drumstellen met verschillende snare- en basdrums, zodat het accent op de klankkleuren ligt en niet op de grooves. Het was ook zijn idee om op het einde van 'I feel your skin' een marching band toe te voegen waarbij iedereen in de studio mocht meedoen. Zo klinkt het ook. (Lacht)

Je hebt in De laatste show ooit eens 'Suds & soda' van dEUS gespeeld. Maar op je nieuwe cd waag je je niet aan covers.
Neve: Elke centrale gast moest volgens het format van dat programma een Belgisch nummer brengen. 'Suds & soda' voert mij terug naar mijn jeugd, toen ik naar fuiven ging in parochiezaaltjes waar je bier in plastieken bekertjes drinkt. Het is een geweldig nummer, maar ik heb er geen behoefte aan om het op plaat te zetten.

Je agenda staat bomvol. Hoe hou je het uit?
jef Neve: Soms moet je even stop zeggen en tijd maken voor je vrienden. De mooiste momenten van geluk zijn die wanneer je alles loslaat. Het geluk zit niet in wat we voorgeschoteld krijgen maar in het besef dat het er kan zijn.

Jef Neve
wanneer: 28 november 2012 om 20.00 uur
tickets: €21/24
-----------------------------