Junip: existentialisme, met extra moleculen

José González brak door met fluisterversies van liedjes van The Knife ('Heartbeats') en Massive Attack ('Teardrop'). Zijn nog immer innemende, zachte stem en akoestische gitaar krijgen versterking in Junip, de groep waar hij ook voor zijn solodoorbraak al deel van uitmaakte.

Junip werd opgericht in 1998 in thuishaven Göteborg, maar het was wachten tot 2005 voor zijn eerste ep (Black refuge) en tot 2010 voor zijn eerste volwaardige album (Fields), een neveneffect van González' solosucces. Nochtans is er voor de Zweed van Argentijnse komaf op zich niet zoveel veranderd.

"Ik pas mijn stem niet aan omdat de songs nu omringd zijn door extra ritme- en synth-texturen en wat luider klinken," legt hij uit aan de vooravond van de release van Junip. Het beeld van de desolate singer-songwriter verdwijnt zo niet helemaal uit het vizier. Naast de extra instrumentatie bestaat het grootste verschil met het solowerk van de zanger erin dat alle Junip-songs ontstaan in de studio. "Het is een echt groepsgebeuren. Dat maakt het voor mij ook makkelijker om solo- en groepscarrière uit elkaar te houden."

Leidde het solosucces van José soms niet tot frustraties bij de andere muzikanten?
Tobias Winterkorn (toetsenist): Nee, helemaal niet. Toegegeven, als José weer eens enkele maanden weg was, dachten we weleens: het zou misschien fijn geweest zijn om wat meer met Junip op te treden. Maar daarnaast hadden we ook onze eigen bezigheden.
José González: Ik was zelf een beetje gefrustreerd na de release van Black refuge. We hadden er veel moeite in gestopt, maar plots was 'Heartbeats' overal. Als ik die track niet had opgenomen, zou ik waarschijnlijk meer tijd aan Junip besteed hebben. Sinds 2007 doe ik dat bewust wel. In 2008 begonnen we nummers te maken voor ons debuut, en na de release van Fields leek het me gepast meteen aan een volgende plaat te beginnen. We zaten in de flow, konden een beroep doen op beter opnamemateriaal en hadden meer ervaring, én zelfvertrouwen.

Ook al word je hier omringd door meer textuur, je klinkt nog altijd even existentialistisch.
González: Dat is nu eenmaal mijn stijl. Ik hou het ook graag vaag. Het wondere aan poëzie en popmuziek is dat ze extreem vaag kunnen blijven en je toch het gevoel geven dat het om iets specifieks gaat dat alleen op jou van toepassing is. Muziek is in staat om bepaalde gevoelens aan te spreken zonder al de feiten te moeten weergeven, en kaapt zo je brein. Ik heb weleens geprobeerd meer verhalende songs te schrijven, maar dat lukt niet.

Je lijkt ook meer impact te hebben als het volume laag staat. Schreeuwen, zoals je weleens deed in je eerste bandjes, doe je niet meer.
González: Pas op, ik denk dat een track als 'Line of fire' ook zou kunnen werken in een luide hardcoreversie. Op het sinistere 'Villain', dat drijft op een vervormd garage-rockritme, laten we ons trouwens helemaal gaan.

Verras ons maar. Ben je trouwens nog van plan om iets te doen met je diploma biochemie?
González: Mm, ik besef dat ik ook een mooi leven had kunnen leiden als biochemicus, maar ik hou meer van de levensstijl van de muzikant. Het is vrijer. Mijn interesse in wetenschap is wel gebleven. Het fascineert me nog steeds hoe moleculen structuren kunnen veranderen. Is wat we 'leven' noemen op een gekke manier niet precies hetzelfde als moleculen die interageren? En daar maak ik nu liedjes over. tom peeters

Junip
wanneer: 8 mei 2013, 19.00 uur
tickets: €17/20
---------