Klassiek geschoolde Anna Calvi is de nieuwe rockdiva

Ze heeft de look van een flamencodanseres, de stem van een operazangeres en de allure van een rockdiva. Bovendien spettert haar rauwe muziek uit de boxen als een scenario van Quentin Tarantino. Maar vergis je niet: ondanks een genetische hang naar drama is Anna Calvi alles behalve een drama queen.

De felbegeerde Mercury Music Prize, die het beste Britse album van het jaar bekroont, glipte Anna Calvi onlangs nog uit de handen. Maar de indruk die ze maakte op haar titelloze debuut was er daarom niet minder om. Deze klassiek geschoolde zangeres met Italiaanse roots maakt rock met ballen. Een furie, denk je, als je haar getormenteerd 'Jezebel' of 'Desire' hoort zingen. Wat een bezieling komt er uit dat tengere lijf . Maar ook: wat een verschil met het schuchtere meisje dat we aan de lijn krijgen. Dat laat de vele lofbetuigingen bescheiden van zich afglijden en zegt - amper hoorbaar - vooral dankbaar te zijn.

Je concert in de AB kreeg onlangs een upgrade van box naar grote zaal. Je wordt overal opgehemeld. Toch niet een beetje van je melk?
Anna Calvi: Ik ben gewoon blij. Wat zou ik meer wensen? Muziek spelen houdt mijn voeten op de grond, want het is voor mij het meest natuurlijke om te doen.

Toch begon je pas na je twintigste te zingen.
Calvi: Ja, ik heb altijd gedacht dat ik geen goede zangeres zou zijn, al verlangde ik er wel naar. Maar ik was gewoon te verlegen. Niemand hoorde me zingen.

Je zong alleen als anderen het niet konden horen?
Calvi: (Stil) Klopt… tot ik mezelf eens hoorde zingen in het lege huis van mijn ouders. We waren aan het verhuizen en alle kamers waren leeg. De akoestiek was voortreffelijk. Toen dacht ik voor het eerst: 'Hey, dat klinkt zo slecht nog niet.' Maar dat was pas het begin. Daarna was het vooral hard werken om mijn stem te vinden. Ik ben geen natuurtalent, ook al zing ik heel graag. Ik probeer altijd te voelen wat ik zing. Dat is best vermoeiend, maar ook het meest authentiek.

Ook al zong je nog niet, als kind was je wel heel muzikaal.
Calvi: Op mijn vierde wilde ik al viool spelen. Na lang aandringen kreeg ik er uiteindelijk een op mijn zesde. Mijn ouders speelden thuis veel Italiaanse klassieke muziek en opera, met alle emoties van dien. Mijn zwak voor drama is toen ontloken. Later kwamen Ravel en Debussy en Nina Simone…

… en Django Reinhardt!
Calvi: Ja, samen met Jimi Hendrix was dat de gitarist waar ik het meest naar opkeek. Zo expressief! Django's gipsygitaar was een verlengstuk van zijn persoonlijkheid en heeft me vooral daarom beïnvloed.

Wat was tot hiertoe de moeilijkste horde uit je carrière?
Calvi: De arrangementen schrijven zodat mijn plaat ook echt klonk zoals de muziek in mijn hoofd. Het ging met vallen en opstaan. Maar ik heb veel gehad aan producer Rob Ellis (zie ook PJ Harvey, red.), ook een fan van Ravel en Debussy. Hij begreep waar ik naartoe wilde en drong zich niet op.

In de videoclip van 'Suzanne & I' werk je samen met de Franse choreograaf Lionel Hoche.
Calvi: Het nummer gaat over in slaap vallen, je vereenzelvigen met wie je bent in je dromen en dan beslissen om nooit meer wakker te worden. De bewegingen van de dansers passen perfect bij het verhaal van de song. Ik ben sowieso een heel visueel ingesteld iemand. Ik stel me mijn songs meestal voor als kortfilms, en kleuren zijn daarbij erg belangrijk.

Op het podium en op plaat kom je erg zelfzeker over. Maar achter die fel rood geschminkte lippen en opgemaakte ogen schuilt een timide vrouw. Wie ben je nu eigenlijk?
Calvi: Ik ben allebei. Ik kijk er zelfs nauwlettend op toe dat de artieste Anna Calvi niet te ver staat van de mens erachter, want die wil vooral eerlijke en authentieke muziek maken.

uur: 20.00 uur
tickets: 16/19 euro