Les Nuits: Gang Gang Dance tussen feesten en tristesse

Op hun nieuwe langspeler Eye Contact brouwt het New Yorkse viertal Gang Gang Dance opnieuw een verrassend potje van ophitsende pop, trance, dance, improvisatie en een handvol etnische invloeden. Hun vijfde officiële werkstuk verbaast, verblijdt en ontroert.

Na eerder gespeeld te hebben in ondergrondse bandjes, verenigen Lizzi Bougatsos, Brian Degraw, Josh Diamond en Tim Dewit zich in het Manhattan van 2001 tot het genre-overschrijdende clubje Gang Gang Dance (GGD), dat intussen nog is aangevuld met Jesse Lee. "In het begin deden we aan pure improvisatie," herinneren zich frontvrouw/zangeres Lizzi Bougatsos en producer Brian Degraw. "We wonen aan de grens van Chinatown, destijds een etnisch zeer divers samengestelde wijk waar we allerlei vreemde geluiden oppikten. In gezellige jamsessies verwerkten we die in onze muziek. Tegenwoordig is de buurt minder opwindend: bouwpromotoren joegen de prijzen de hoogte in en de veelkleurigheid is verdwenen."

Probeersels

GGD's knutselsessies leiden in 2003 tot de uitgave van het eerste album Revival of the Shittest, een compilatie van ongetitelde probeersels die zich ergens tussen lo-fi pop, etnische zang en bochtige improvisatie ophouden. Uitgegeven op het cultlabel Social Registry, scoort het album hoog in arty kringen. Na een reeks ep's, twee albums en een dvd, brengt de band in 2008 Saint Dymphna op Warp Records uit, een plaat die ook bij een ruimer publiek gehoor vindt.

Hun verse zesde Eye Contact, verschijnt op het label 4AD. Lang geleden oogstten aan dat huis verbonden bands als The Pixies en Cocteau Twins daar successen, iets recenter viel de eer te beurt aan Beirut en Efterklang. Zo ook voor GGD? Bougatsos: "Het gaat steeds beter, zowel met de band zelf als het alsmaar groeiende publiek. Ons geluid blijft echter een spiegel van onze gevoelens vormen. Met Eye Contact twijfelen we tussen feesten, melancholie en tristesse. Over het algemeen is het een combinatie van die drie."

Zoemend vuurwerk

Meer dan ooit is het eigengereide geluid van de band sterk bepaald door de unieke stem van Bougatsos, een timbre dat afwisselend doet denken aan Kate Bush of Karin Dreijer Andersson (van The Knife). Los daarvan hanteert de zangeres, ondersteund door manipulaties van elektronica, technieken die teruggaan op Arabische, Indische en Ethiopische volkszangen. De ritmes en synthesizers klinken meer rechtlijnig, doch niet voor de hand liggend. Zo spat de lange, bloedmooie opener "Glass Jar" uiteen in een vuurwerk van zoemende synthtonen. Het uitbundige 'Mindkilla' steunt dan weer op een zogeheten coupé décalé-ritme, een fel muziekgenre dat het mooie weer maakt in de Caraïben en West-Afrika. Ook onverwacht: in 'Romance Layers' duikt de stem van Alexis Taylor van Hot Chips op.

Bougatsos: "Hoe we tot onze tracks komen is moeilijk te schatten. De helft is bedacht, de andere helft ontstaat tijdens de sessies. Hot Chip maakte in 2009 reeds een remix van 'House Jam' en Alexis, een goede vriend, wilde heel erg graag op deze plaat zingen.

Eindelijk komt GGD naar Brussel. Drie jaar geleden zou de band aantreden in Ancienne Belgique, maar daags voordien ging hun instrumentarium verloren in een brand, backstage in het Amsterdamse Paradiso. Bougatsos: "Een trieste zaak. Maar we hebben dus nog wat goed te maken hier. We hebben geen standaardrepertoire en richten ons vooral op de reactie van het publiek. Als die goed zit, zijn wij de eersten om er een fel feestje van te maken."

18.05.2011 20:00

€ 9/12/15