Manou Gallo: 'Groove is mijn identiteit'

Na haar akoestische tournee met de Women Band is Manou Gallo terug met het Groove Orchestra. Omringd door muzikanten uit jazz en klassiek brengt de Ivoriaanse bassiste een feestelijke show vol jazz, funk, afrobeat en uiteraard groove. "Ik ben geen zangeres die zich laat begeleiden."

Manou Gallo's Belgische verhaal begint in 1997 wanneer ze bassite wordt van de groep Zap Mama. Na zes jaar intensief toeren begint de Ivoriaanse een eigen carrière als zangeres/bassiste, waarna de albums Dida (2003), Manou Gallo (2006) en Lowlin (2010) volgen. Het Groove Orchestra is een eerste stap in de richting van haar vierde album: "Lowlin was akoestischer. Nu heb ik zin in iets anders, maar daarvoor moet ik eerst bijleren, ik moet mijn instrument beter beheersen. Ik volg lessen, we zien wel waar het me brengt."

De koperblazers zijn wellicht de grootste nieuwigheid van dit orkest?
Manou Gallo: Ja, ik wilde al langer met blazers werken, mijn repertoire is daar perfect voor. Ik bedenk mijn muziek als muzikante, niet als zangeres die zich laat begeleiden. Het kan bizar klinken, maar de muziek is zeer belangrijk in mijn muziek. Elk instrument heeft voldoende ruimte, het zijn geen muzikanten die de backing van Manou Gallo doen. Elke muzikant kan tussenkomen, een solo inzetten, tonen wat hij in zijn mars heeft.

Jouw bas zit vol groove, maar wat nog meer?
Gallo: De basis is mijn bas en mijn manier van componeren. Ik ben percussioniste en heb dus een zeer percussieve manier van spelen. Groove is mijn identiteit. Dit orkest is een verlengstuk van mijn Women Band met celliste Anja Naucler en gitariste Virna Nova. Lene Christensen is een fantastische jazzzangeres die ik al vijftien jaar ken, van toen ik nog met Zap Mama speelde. Ze heeft aan al mijn albums meegewerkt, we hebben dezelfde leeftijd, we zijn als zussen. Ik denk dat ik niet meer zonder haar kan. (Lacht) Ze maakt deel uit van mijn groove, waaraan ze haar jazz- en lyrische kant toevoegt.

Wat geeft dat op het podium?
Gallo: Funk, groove, jazz, afrobeat. Ik zal met de meisjes beginnen, een rustig nummer onder ons. Dan beginnen we zachtjes aan te reizen, via de blues vertrekken we naar Afrika. Het is de continuïteit van Lowlin, wat 'reizen' betekent. We zakken af en als we aankomen in Congo, volgt er een grote explosie! (Lacht)

Je gaat zelfs beatboxen. Is dat een restant van je periode bij Zap Mama?
Gallo: Ja. Ik heb zes jaar met de groep gespeeld toen ik uit Afrika kwam. Ik heb mijn Afrikaanse kant bijgebracht, Zap Mama zijn moderne kant. Ik heb ook de fluiten en flessen overgehouden, die ik op mijn manier in de muziek verwerk, met loops. Net als de Afrikaanse polyritmiek en vraag- en antwoordstructuur.

Afgelopen zomer stond je naast Wyclef Jean voor 25.000 mensen op Couleur Café.
Gallo: Wyclef is een oude makker! We leerden elkaar kennen in Kenia. Hij sprong op het podium en begon te rappen tijdens een van mijn shows. Sindsdien nodigt hij me uit als hij kan, zoals die minuut gekte op Couleur Café. Het gaat heel snel, je hebt geen tijd om na te denken. Als de drummer start, moet je de kogels afvuren! (Lacht)
Ik ben zonet verkozen tot een van de tien beste bassisten van Afrika, als enige vrouw naast onder meer (de Kameroense jazzbassist) Richard Bona. Dat motiveert me echt om door te zetten!

data: 21/12/13, 21.00

tickets: €10 > 20