Marble Sounds: Gezonde indienerds onder elkaar

"Met ons debuut Nice is good vonden we een nichepubliek dat een troostende schoonheid zoekt in muziek," luidt het zelfbewust bij Marble Sounds. "En opvolger Dear me, look up wil opnieuw een kussen zijn waarop dat publiek zich kan neervlijen."

Al heeft het even geduurd voor het zover was. Nice is good lag al bijna een jaar in de rekken toen ook de radio het oppikte. Dat gebeurde pas nadat 'Sky high' eind 2010 een Music Industry Award voor beste videoclip in de wacht sleepte. Ondertussen heeft 'Good occasions', een gewone albumtrack (zonder videoclip), meer dan vier miljoen views op YouTube op de teller.

"Niet slecht voor een simpel indiegroepje," vindt gitarist Gianni Marzo (op de foto centraal vooraan), die meegeeft dat op de nieuwe plaat de postrockdreiging wat is gaan liggen. Maar net als hun debuut grossiert Dear me, look up in gevoelige, zoete luisterliedjes. Het vijftal blijft bovendien een beroep doen op vrouwelijke gastvocalen, die de dromerige ondertoon alleen maar bestendigen. Dit keer lossen Chantal Acda en Aino Vehmasto van het Utrechtse indiefolkensemble I Am Oak zanger Pieter Van Dessel (achteraan tegen het raam) sporadisch af.

Jullie hebben geen vaste zangeres in de line-up. Hoe doen jullie dat live?
Gianni Marzo: Pieter kan die nummers ook zelf zingen. Bij 'Sky High' doe ik dan de tweede hoge stem om er een klein beetje vrouwelijkheid aan toe te voegen. (Hilariteit) Of als Chantal, Annelies van Echo Beatty of Naima (ex-Isbells, The Happy) in de buurt zijn, kunnen zij het van me overnemen.
Pieter Van Dessel: Zo leer je nog eens mensen (vrouwen) kennen. Noémie van Hooverphonic heeft ook al eens meegedaan. Dat was voor De Poulains.

Nooit echt overwogen om een vaste zangeres in dienst te nemen?
Marzo: De vraag heeft zich heel even gesteld toen we op zoek waren naar een nieuwe toetsenist en er een aantal vrouwen zich aandienden… om te zingen, hé. We zijn totaal geen seksisten maar een groepje indienerds onder elkaar, redelijk nuchtere jongens ook allemaal. Dat gevoel willen we niet kwijt.
Van Dessel: Het maakt het feit dat er af en toe eens een vrouw meezingt ook specialer. Het mag niet obligaat worden. En nu kunnen we die stemmen casten, een bepaalde stem doen passen bij een bepaald nummer.

Met het teergevoelige 'Ship in the sand' van Sophia kiezen jullie opnieuw voor een gedurfde cover.
Marzo: Het is een zeer donker nummer van iemand die leeft op de rand. Maar Pieter heeft het door zijn arrangement een andere gelaagdheid gegeven. Zijn zoete bijklank contrasteert met het origineel.
Van Dessel: Ik heb wel een zekere gêne moeten overwinnen om "always waking up alone, just makes me wanna die" te zingen, want ik voelde me helemaal niet slecht toen ik het nummer coverde. Maar het is zo'n mooi nummer en er bestaat geen studioversie van. Het staat enkel op de liveplaat De Nachten. Eigenlijk was het niet de bedoeling om het op de plaat te zetten. Het klinkt misschien melig, maar in eerste instantie was het een valentijnscadeautje voor mijn vrouw. Het was ook de eerste opname voor de nieuwe plaat. Ik hou van covers omdat ik het een waardevol idee vind om de muziek van vorige generaties door te geven.

Is er thematisch veel veranderd?
Van Dessel: Tekstueel zitten er meer extremen in. Het ramen-opengevoel van 'The summer of the sun', een track die ik drie jaar geleden nooit had durven zingen, is precies het tegenovergestelde van "makes me wanna die". Zelf schrijf ik nooit autobiografisch. Er zitten twee break-up-songs tussen en ik ben gelukkig getrouwd.

Hoe doe je dat dan?
Van Dessel: Je kijkt rond. Als mid-dertiger zie je veel koppels uit elkaar gaan. Maar meestal laat ik gewoon de song zijn werk doen. Soms begint het met wat gewauwel dat een richting aangeeft en voor je het weet heb je twee, drie zinnen, een couplet, en een heel nummer. 'No one ever gave us the right' zou je alleen achteraf een barricadesong kunnen noemen, want ik ben helemaal geen protestzanger. Veel puzzelen en de flow volgen: daar draait het om.

Wie is Clarence uit 'Dance Clarence dance'?
Van Dessel: Mijn dochter heet Clara, en toen ik op een bepaald moment een tweekwartsmaat speelde begon ze ineens wild te dansen. Ze was amper twee toen. Ik moedigde haar aan met de woorden "dance Clara dance", verwijzend naar "sing Clarence sing", een stuk tekst uit 'Love happened' van Evil Superstars. Het begint vaak met zulke stomme associaties.

Gianni, je zit ook nog in Isbells. Zorgt dat soms niet voor kopbrekens?
Marzo: Nee, soms moet ik twee keer spelen op een avond, maar dat wordt altijd op voorhand doorgesproken. Het helpt ook dat Marble Sounds en Isbells niet in elkaars vaarwater komen, ook al zijn ze familie van elkaar. Beide hebben een kloppend hart, maar van een ander formaat. Gaëtan van Isbells is heel visceraal en intuïtief. Tijdens opnames is hij mentaal amper bereikbaar, maar live laat hij dat allemaal los. Pieter is precies het omgekeerde: de liveset moet goed in elkaar zitten, maar bij het maken van de plaat krijg je meer ruimte.

Marble Sounds
wanneer: 30/10/2013, 20.30 uur
tickets: €8 / 11,50 / 13
-----------------