Mark Lanegan: 'Elke song vertelt een stuk van mijn eigen verhaal'

"You've got 14 minutes left, bro," kraakt een rauwe stem aan de aan de andere kant van de lijn. Het is Mark Lanegan, en van mijn verhoopte twintig minuten spreektijd met de man zijn er door een dwarsliggende telefoon zes afgesnoept. Ka-ching! Maar gelukkig is Lanegan, die in de jaren 1980 het fundament van de grunge smeedde met Screaming Trees, daarna verbroederde met notoire indierockgoden als Josh Homme en Greg Dulli en zo zwaar aan de dope hing dat hij ei zo na let loodje legde, een gelukkiger mens geworden. Drugs, drank én rookwaar zwoer hij af. De laatste jaren sloop er zowaar zon in zijn leven. De intimiderende brombeer die ons in eerdere interviews te woord stond met niet meer dan wat nors gebrom, is minder beknopt en een stuk minzamer geworden.

Lanegan zit in New York, waar hij het Amerikaanse deel van zijn tournee afwerkt, vooraleer hij de oversteek maakt naar Europa. Hij graait voor deze optredens uit zijn verzameling Screaming Trees-songs, soloplaten, talrijke samenwerkingen en covers. In Flagey zal de zanger op de planken bijgestaan worden door onder meer Duke Garwood, de Britse bluesgitarist met wie hij dit voorjaar Black pudding in elkaar bokste, en op bas Frederic 'Lyenn' Jacques, de Brusselse globetrotter die ook de snaren beroert bij onder anderen zichzelf en het freerocktrio Dans Dans. Dat spartaanse trio wordt vergezeld door enkele strijkers. Strijkers!? Welja, Lanegan bracht zopas Imitations uit, waarop hij covers aankleedt met orkestrale sixtiespopgrandeur. Met Lanegans grofkorrelige bariton gewikkeld in een... tedere croon. (Schraapt de keel) "Vroeger kon ik die muziek ook maar matig appreciëren, maar met ouder te worden, ben ik de schoonheid ervan gaan inzien. Noem het de tol van 48 zijn." (Lachje)

Imitations is je tweede coveralbum, na I'll take care of you uit 1999. Zit er een lijn in?
Mark Lanegan: Toen ik I'll take care of you in elkaar bokste, had ik al een paar van die croonerliedjes bewerkt. Die bleken niet bij de rest te passen, maar ze hebben wel het fundament gesmeed voor Imitations.

Hoe kies je de covers? Zijn er criteria?
Lanegan: Het enige criterium is dat ik de song goed moet vinden. Er zit stuff bij die rechtstreeks uit het genre komt, zoals de liedjes van Andy Williams en Frank en Nancy Sinatra. Maar er zijn ook nieuwere nummers, zoals 'Flatlands' van Chelsea Wolfe, een fantastische nieuwe stem uit de indiefolk. Ik vind het een uitdaging om ze één geheel te laten vormen. Dat idee had ik al op I'll take care of you, waarop ik folk- en bluesliedjes koppelde aan songs van The Gun Club en The Leaving Trains.

Imitations is een bescheiden titel, niet?
Lanegan: Ik heb 'm gepikt van een van mijn favoriete schrijvers, Robert Lowell, een dichter uit Massachusetts. In die bundel hertaalt hij zijn favoriete gedichten. Sommige zijn min of meer ongewijzigd, andere zijn drastisch door elkaar geschud, maar ze dragen allemaal zijn stempel. Dat leek me een mooie mal voor mijn plaat.

"Life goes on around me everywhere / I'm playing solitaire", luidt het in 'Solitaire' van Neil Sedaka. Denk je dan: dat gaat over mij?
Lanegan: Wanneer ik iets zing, of ik nu de tekst geschreven heb of niet, moet ik mezelf daar helemaal in kunnen vinden. Anders heeft het geen zin. Elke song moet een stuk van mijn eigen verhaal vertellen.

Bij die sixtiescrooners wordt een gedeukte ziel omzwachteld met zoete violen. Spreekt dat verzachten van de pijn je aan?
Lanegan: Ik val bij die muziek in de eerste plaats voor de stem, die helemaal vooraan in de mix zit en op een luchtige manier diepe emoties verklankt. Maar ik smelt ook voor die orkestrale grandeur, ja. Ik ben verliefd geworden op die sound nadat ik geobsedeerd raakte door Scott Walker. Vandaar was het een kleine stap naar Gainsbourg, en ten slotte ben ik ook in de ban geraakt van de Amerikaanse, meer commerciële stuff.

Wie Scott Walker zegt, zegt Jacques Brel.
Lanegan: O ja, fantastische zanger. Hij stond lang op mijn lijstje, maar uiteindelijk moest hij de duimen leggen. Ik had tonnen songs waaruit ik kon kiezen.

Je waagt je wel aan 'Élégie funèbre' van Gérard Manset. Je Frans doet denken aan Iggy Pops Franglais. Vind je het geslaagd?
Lanegan: Ik kijk gewoon naar de schoonheid van de song. Ik hoor niet hoe slecht mijn Frans is, omdat ik de taal niet spreek. Waarschijnlijk lijkt het nergens op. (Lacht) Ik ben Manset via een blog op het spoor gekomen, jaren geleden. Sindsdien ben ik hem blijven volgen. Zijn stem greep me meteen bij de keel. Ondertussen heb ik ook de poëtische kracht van zijn lyrics ontdekt. Ik vind hem een van de genieën van onze tijd. Manset had me zelf gevraagd om 'Élégie funèbre' in te zingen voor een van zijn platen, maar hij vond mijn Frans niet goed genoeg. (Lachje) Daarna heeft hij de song in prachtig Engels vertaald, en ook dat heb ik ingezongen. Maar ik vond mijn Franse versie uiteindelijk mooier.

Over Black pudding zei je dat de twee beste songs de twee instrumentale tracks waren. Hou je niet van je eigen stem?
Lanegan: (Lacht) Ik ben wel gewend aan mijn zangstem nu. Ik heb lang aangemodderd. Wat ik in de jaren 1980 deed, lijkt nergens naar. Maar goed, ik bedoelde gewoon dat ik hou van wat Duke doet.

Op Imitations figureren liedjes van zielsverwanten als Greg Dulli en Nick Cave, maar je brengt ook drie songs van Andy Williams.
Lanegan: Veel mensen doen hem af als schmaltzy vertolker van kerstliedjes en stroperige tv-shows, maar ik vind hem een van de grootste zangers aller tijden. De kleur van zijn stem is onweerstaanbaar, zijn zangtechniek is weergaloos. Zoek zijn veertig jaar oude versie van 'Solitaire' op op YouTube en je bent verkocht. Hij was 48 toen, zoals ik nu ben. Dat maakte de klik nog specialer. (Droog) Laatste minuut.

Genoteerd. Volgend jaar vier je je vijftigste verjaardag. Sta je al te popelen?
Lanegan: In de jaren 1990 dacht ik, in het jaar 2000 zal ik 35 zijn, mijn God, hoe oud! (Schatert) Ach, sommige mensen worden oud, anderen zijn er niet voor weggelegd. Ik heb het mezelf vaak knap moeilijk gemaakt, maar ik ben blij dat ik nog onder de levenden ben. Ik heb een gelukkig, vrij normaal leven, ik heb een vaste vriendin en een stel honden. (Denkt na) Het wordt alleen maar beter.

Mark Lanegan
wanneer: 30 oktober (UITVERKOCHT!) & 31 oktober 2013, 20.00 uur
tickets: €25
--------------