Mauro Pawlowski: 'dEUS kan wel wat virtuositeit verdragen'

‘Clapton is God’, werd er veertig jaar geleden in Londen op de muren gekalkt. Met Mauro loopt het zo’n vaart niet, maar hij komt in de buurt. Zaterdag betreedt de gitarist samen met dEUS de arena van Vorst.

"Ik ben ondertussen de langst dienende gitarist van dEUS," zegt een ongeschoren Mauro Pawlowski in café De Muze aan de Antwerpse Melkmarkt, waar de hele groep zijn zeg doet over het nieuwe, zesde album Keep you close. De Limburger lijkt het bijna zelf niet te geloven. Mauro kwam erbij in 2004, toen dEUS zo goed als aan gruzelementen lag. Tom Barman wilde de draad na een sabbatical van vier jaar weer oppikken, maar kampte met een writer's block en spanningen binnen de band. Danny Mommens, die Stef Kamil Carlens had opgevolgd, en Craig Ward, vervanger van Rudy Trouvé, hadden het moederschip verlaten. Drummer Jules De Borgher werd bedankt.

Alan Gevaert (voorheen actief bij Arno) kwam bassen, en Stéphane Misseghers, ooit nog in Soulwax, nam plaats achter de drumkit. En toen wandelde ook Mauro Pawlowski, ex-Evil Superstars en betrokken bij duizend-en-een projecten, het hoekje om. "Ik was die experimentele rocker, die zich ook inliet met hardrock! Mensen vroegen zich af: gaat dat wel werken? Langzaam ben ik van 'de vervanger van' geëvolueerd naar 'de gitarist van'. Ik wilde mijn stijl niet opdringen, ik ben niet dat type muzikant. Ik was altijd meer de instrumentalist dan de popster."

Mauro werkte de opnames van Pocket revolution mee af, maar hield zich op de achtergrond. Vantage point was in 2008 de echte vuurdoop voor de nieuwe bezetting, maar ook daar was het momentum nog vaag, vindt Mauro. "Keep you close is veel meer die groepsplaat die er toen in zat. Nu pas komt alles samen, nu pas is er plaats voor dat virtuoze waarin ik mij altijd heb verdiept."

Mauro, die niet in de alternatieve rock maar in balorkesten de stiel leerde, mag zijn grote technische bagage - hij won vorige zaterdag niet voor niets de MIA voor beste muzikant - tentoonspreiden. "Dat zet zich nu meer door, ja. Dat hele gedoe van maar één snaar bespelen omdat het anders niet punk genoeg is, dat hebben we achter ons gelaten. De muziek is veel rijker geworden. Een beetje virtuositeit, dEUS kan dat wel verdragen. Het mág mooi en goed zijn."

Bad as dEUS
Aanvankelijk zou Vantage point een snelle opvolger krijgen, maar de band wilde niet overhaasten. Er werd geschaafd en geschuurd, tot Keep you close na drie jaar eindelijk zijn finale draai gevonden had. "Ik vond het interessant, zo lang werken aan één plaat," zegt Mauro, die naar eigen zeggen een hekel heeft aan oeverloos polijsten in de studio. "Ha, op mijn fucking veertigste ben ik plots geïnteresseerd in opnemen! Nu ja, de laatste paar jaar hebben een aantal dingen me daarin veranderd: dEUS, en mijn samenwerking met Wim Vandekeybus. Die heeft zo'n tomeloze energie, die werkt zo hard. Ik ben gaan beseffen dat ik daarvoor mijn best niet gedaan heb." (Lacht)

Vantage point was te koel, te macho wordt nu gezegd. Het album vond geen ingang bij het publiek. Keep you close - de titel alleen al - zou daar een reactie op zijn. "Het was intuïtiever dan dat," zegt Mauro. "Je wilt gewoon vooruitgaan en jezelf niet herhalen. Niet zozeer om iets te bewijzen, eerder om verveling tegen te gaan. Ik vind Vantage point helemaal geen slechte plaat."

Hoe het ook zij, op Keep you close klinkt dEUS warmer, ronder, met veel violen en marimba, zwoele bassen en blazers. De arrangementen zijn subtieler, de nummers ontploffen minder. Het is meer pop. Dat dEUS er steeds meer de scherpe kantjes afvijlt, lees je dan bij het legertje muziekbloggers. "Ach, ik neem alle kritiek serieus, maar dat vind ik ondermaats. Vaak zijn dat dertigers die schrijven vanuit een soort 'jeugdcultuur'. Ze denken dat scherpe kantjes gelijkstaan met rebels zijn. De meest badass hardcoremuziek wordt gemaakt door hiphoppers, en dat is één en al gestileerde chic."

Keep you close is een warm bad van emoties. De balans tussen hart en verstand is nu meer in evenwicht. "Ik vind oude blues perfecte muziek. Dat is een en al hart, maar die kerels hebben zoveel verstand van de straat, het leven. Dat kunnen wij, Belgen in het welvarende Westen, niet nabootsen. Wij moeten onze intelligentie aanspreken om niet in vallen te trappen. Ons bewust zijn van alles, van de tijd, wat muziek inhoudt, in hoeverre je je boodschap moet verkopen. Maar dan moet je daar wel de soul proberen in te leggen. Dat doet Tom perfect."

Kaap met goede hoop
Een persoonlijk album dus. Barman bokst zich door zijn nakende midlife. Op 1 januari wordt hij veertig, en dat brengt zo zijn onrust mee. De liefde, en de onmogelijkheid ervan, en het zoeken naar een plaats en de muren die rond het leven groeien zijn grote thema's.

Mauro, zelf net de kaap van de veertig gerond, houdt het zen. "Bwa, voor mij is dat geen kantelmoment. Als je daar actief mee bezig begint te zijn, word je ongelukkig. Gek genoeg voel ik me op de een of andere manier nog steeds geen echte vent. Daar maak ik me wel zorgen over. (Lacht) Volgens mij ga ik gewoon van jochie naar bejaarde, en dat tussenstadium, dat ga ik volledig mislopen."

Barman vecht, Mauro berust. "Nee, dat is te karikaturaal. Het hele scala zit in ieder bandlid. Gedoe en gezelligheid, en alles wat daartussenin zit. Dat uit zich bij de ene wat anders dan bij de andere. Ik blijf altijd rustig, maar ben wat sadistischer in mijn agressie omdat ik kalm blijf als ik je probeer te raken. Dat is toch het teken van eensadist? Fraai is dat niet hoor." (Lacht)

Is hij dan toch niet wat minder excentriek geworden? "Ik ben nog altijd dezelfde. Toen ik pas begon in de showbizz wist ik niet goed hoe ik me moest gedragen. Ik wilde afstand behouden door grappig te zijn. Maar na een tijd werd ik dat beu. Hoe ouder ik word, hoe meer ik nonsens aankan. Ik heb die hulpmiddelen niet meer nodig, nu zeg ik gewoon 'bol het af, lul'."

start: 20.00 uur (+ Balthazar)
tickets: €39,50
----------