Mélanie De Biasio: 'Je lichaam is het huis van je stem'

Met Mélanie De Biasio heeft de jazz een nieuwe, straffe stem gevonden. Eén die dweept met oude blues, traagheid savoureert en tussen de noten ruimte laat voor de onvolmaaktheden van het leven zelf.

Ze woont in Brussel, komt uit Charleroi, maar haar wortels liggen ook in Friuli, waar de familie van haar vader een huis heeft in de bergen. Daar moet het Italiaanse vuur minstens één keer per jaar getemperd worden. Ook al voelt ze zich een muzikale nomade - "Wat zou het fijn zijn als we onze thuis gewoon op onze rug konden meenemen" - herbronning vindt ze essentieel. Dat hoor je nu ook op No Deal, waarop ze dieper graaft dan op haar zeven jaar geleden verschenen debuut A Stomach Is Burning, en dat door minder te zeggen. Haar ingehouden, langoureuze voordracht wordt nog versterkt door de delicate toetsen van haar muzikanten en dompelt alle zeven nieuwe composities onder in een mysterieuze waas. "Het klinkt inderdaad minder als traditionele jazz, meer als blues," bekent ze. "Maar is de blues niet de moeder van alle muziek: van klassiek, van rock, van jazz? Een beat, een stem en basta: meer moet het vaak niet zijn."

Hoe uitte die primitieve, instinctieve aanpak zich in de studio?
Mélanie De Biasio: We namen alleen maar volledige takes op, geen cuts: ik begon aan een nummer, en beëindigde het ook. Ondertussen vertelde ik het verhaal. Je kan zoiets niet afkappen, dan verlies je naturel. Vaak zijn het de imperfecties die er op die manier insluipen die anderen aanspreken. Daarom vind ik het jongste album van Nick Cave ook zo goed. Het heeft lang geduurd voor alles helder was, voor ik het doorvoelde geluid te pakken had waar ik naar op zoek was.

Het resultaat slaat alvast aan.
De Biasio: En dat pleziert me, want als de media eensgezind uitroepen dat ze dol zijn op je nieuwe plaat, dan geven ze fans in spe ook zin om te luisteren. Ik heb lang in de schaduw gewerkt om klaar te zijn als het ooit zover zou komen.

Muziek zat je in het bloed?
De Biasio: Mijn nonna uit Frulië, de moeder van mijn vader, was een grote fan van klassieke muziek. Van haar heb ik de liefde voor Maria Callas en andere grote stemmen geërfd. Mijn grootvader langs moederskant was dan weer een echte balmuzikant: in de week werkte hij als een gek, maar het weekend stond steevast in het teken van de muziek. Hij begon met piano, maar later ging hij ook drums, klarinet en trompet spelen. Mijn ouders speelden zelf geen instrument, maar thuis hoorde ik wel veel muziek: pop, rock, blues, maar ook veel Frans chanson. En ook elders in de stad werd ik er vaak mee geconfronteerd. Charleroi heeft hier misschien een slecht imago, maar op artistiek vlak is het met cultuurhuizen als Le Vecteur en Rockerill zeker de moeite waard. Op die laatste plek hebben mijn twee grootvaders trouwens hun hele leven gewerkt, toen de belangrijkste metaalfabriek van de streek er nog huisde.

Na je jeugd in Charleroi ging je zang studeren aan het Brusselse conservatorium. Laten we het dus ook even over je stem hebben: die smeer je namelijk niet in door stemoefeningen te doen, maar door je hele lichaam voor te bereiden.
De Biasio: Je lichaam is het huis, de echokamer van je stem. Je moet dus in de eerste plaats je lichaam openstellen zodat je klanken overal vloeiend kunnen passeren. Ik kan geen 30.000 noten zingen, heb geen groot bereik in de hoogte, maar ik kan wel proberen een zekere breedte te bestrijken. Om dat zo goed mogelijk te doen tracht ik me te concentreren op de spanningen in mijn lichaam en eventuele knopen te ontwarren. Dat hoeven niet per se moeilijke lichaamsoefeningen te zijn, je kan ook sporten. Toen ik van PIAS vernam dat er eindelijk een releasedatum voor mijn tweede plaat was geprikt heb ik mijn fiets genomen en ben ik door de bossen gaan rijden. Op zo'n moment kan je alleen maar loslaten. Op het resultaat heb je toch geen controle. Het proces is veel belangrijker.

Tijdens La Fête de la Musique speel je een filmconcert in Flagey. Wat houdt dat precies in?
De Biasio: Na een bijzonder project in de VS met een danseres kreeg ik zin om me te verdiepen in het visuele. De directeur van het Brussels Film Festival bracht me in contact met een videomaker, wiens beelden we willen doen samensmelten met onze muziek. Vooraf wil ik met de muzikanten wel de etappes van de reis definiëren, maar het mag niet te voorbedacht zijn. We gaan voor een intens en hyperorganisch geluid. We moeten vooral openstaan… Maar dat leg ik mezelf en mijn muzikanten elke dag op.

21/6, 20.30, gratis.