Michel Mainil op Brussels Jazz Marathon: 'Ik heb geen beperkingen meer'

Tijdens de Brussels Jazz Marathon komen alle stijlen aan bod. Multisaxofonist en klarinettist Michel Mainil weerspiegelt perfect deze visie. Hij brengt op het festival met vele gezichten een ode aan een van de meest revolutionaire platen uit de jazzgeschiedenis, Kind of blue van Miles Davis.

"Zonder jazz was ik nooit muzikant geworden," vertelt Mainil (58). "In mijn prille tienerjaren luisterde ik aanvankelijk naar Pink Floyd, Led Zeppelin en The Rolling Stones. Tot ik van een oom die trombone speelde een stapel platen van onder meer Duke Ellington, Sonny Rollins, John Coltrane en Stan Getz meekreeg. Dat was een ware openbaring. Wat mij vooral aantrok in die muziek was de vrijheid die je als muzikant had om je uit te drukken. Ik kocht meteen een saxofoon en ging naar de muziekschool. Elke week trok ik naar de mediatheek en beluisterde honderden platen. Daarnaast had ik het geluk dat diezelfde oom mij introduceerde bij een lokale bigband. Mijn eerste beroepservaring en meteen een goede. Daar leerde ik vooral uitstekend partituren lezen en ook wat het is om samen met anderen te musiceren."
Ondertussen zijn we veertig jaar verder. Mainil trok de wijde jazzwereld in. Hij exploreerde volop, nam verschillende cd's op, componeerde voor film en theater en blijft nieuwe projecten opstarten met oor voor de continue ontwikkelingen in de jazz.

Op je album Between the two solstices flirt je met latin en horen we zelfs een dj scratchen. Hoe volg je de continue evolutie op in de jazz?
Michel MAINIL: Door zoveel mogelijk te luisteren naar de meest uiteenlopende dingen. De ontmoeting met bassist Barre Phillips was ook bepalend. Hij speelde met iconen als Cecil Taylor en Coleman Hawkins, maar na een tijd veranderde hij radicaal van koers en opteerde voor de meest ongewone combinaties, zoals vier drummers met twee zangeressen en een bassist of een doedelzakspeler, een schilder, een drummer en een bassist. We toerden ooit samen, een zeer verhelderende ervaring. Sindsdien bestaan er voor mij geen beperkingen meer. Zo ga ik voor mijn nieuwste project de Spaanse toer op samen met een zangeres. We plaatsen onder andere liederen uit de Spaanse burgeroorlog in een jazzcontext.

Waarom koos je ervoor om tijdens de Jazz Marathon een ode te brengen aan Kind of blue, een plaat uit 1959?
MAINIL: Miles Davis zorgde hiermee voor een radicale kentering. Tot dan was men altijd verder en extremer gegaan in de jazz. Akkoorden en harmonieën werden steeds complexer en men speelde alsmaar vlugger, met watervallen van noten. Charlie Parker was de grote beeldenstormer in dat verhaal. En dan kwam Miles Davis op de proppen met een nummer als 'So what', waarin alles draaide rond slechts één akkoord! De modale jazz was plots aan de orde van de dag. Het zou trouwens niet de eerste en zeker ook niet laatste keer zijn dat Miles Davis een revolutie ontketende. Hij was er al bij met Charlie Parker, later zou hij de geloofsbrieven van de fusionjazz opstellen, samen met Wayne Shorter dokterde hij een nieuwe kijk uit op jazz-standards en in de jaren 1980 gooide hij nog eens het roer om met aan zijn zijde onder meer Kenny Garrett. Het is dus niet zo verrassend dat ik een ode wil brengen aan hem en een van zijn meest indrukwekkende werken. We zijn zeker niet de eersten die dat doen, maar voor onze groep is het in The Music Village wel een wereldpremière.

Wie breng je mee om deze opdracht tot een goed einde te brengen?
MAINIL: Met drummer Bruno Castellucci en trompettist Gino Lattucca kan ik rekenen op twee veteranen. Uit de jonge generatie zijn er pianiste Eve Beuvens, bassist Nicola Lancerotti en altsaxofonist Thomas Champagne. Dat drummer Jimmy Cobb, die meespeelde op Kind of blue, ooit nog in The Music Village stond, geeft dit concert een apart tintje.

Brussels Jazz Marathon
wanneer: 24 > 26 mei 2013
info: www.brusselsjazzmarathon.be

Michel Mainil speelt op 24 & 25 mei 2013 om 21.00 uur in The Music Village