Miles Kane: 'Ik wil geen plaat maken die klinkt alsof het 1962 is'

Als de kapper van The Fab Four nog leeft, dan is Miles Kane er klant. De 25-jarige Brit heeft net in een statig herenhuis naast de ICP-studio’s in Elsene de nacht doorgebracht, maar zijn haar ligt al netjes in de plooi.

Terwijl doo-wop de kamer een retrogloed bezorgt, neemt hij plaats in een witte sofa. Als een jonge versie van Paul McCartney ziet hij eruit, met een outfit die knipoogt naar Jacques Dutronc, de original dandy die hij graag als "de Mod-versie van Gainsbourg "omschrijft.

Kane debuteerde eerder dit jaar solo met Colour of the trap, een album waarop hij moderne poprock met sixtieskleuren afzoomt. Zijn eerste twee groepen, The Little Flames en The Rascals, waren een klein debacle. Aan de zijde van zijn goede vriend Alex Turner in The Last Shadow Puppets liep het wel los. Hun in sixtiesgrandeur gedoopte pop was een van de hoogtepunten van 2008.

Maar Turner moest verder met Arctic Monkeys en toen The Rascals splitten zat Kane in zak en as. "I had a bit of a comedown," zegt Kane met een zwaar Liverpools accent. "Mijn bandleden waren mijn jeugdvrienden, het was moeilijk om met hen te breken. Maar we hadden te veel problemen, met het label onder andere. Ik zag geen andere uitweg."

Gruff Rhys van Super Furry Animals trok hem uit het dal en overtuigde hem om het alleen te doen. "Ik had Gruff ontmoet op de Mercury Awards, toen wij met The Puppets genomineerd waren en hij met Neon Neon. We hielden contact en tijdens een zware nacht op café heb ik hem gevraagd als producer." Kane werkte twee nummers met hem af, ging verder met Dan Carey als producer (Franz Ferdinand, Crystal Fighters) en ging ook in zee met de Amerikaanse hiphopproducer Dan the Automator, bekend van Gorillaz.

"Dan heeft vier songs gemixt. 'Rearrange' heb ik opnieuw ingezongen, hij vond dat ik beter kon. Ik was niet overtuigd, maar deed het toch opnieuw, in één take. It was boss. Zijn aanpassingen zijn subtiel, maar ze sorteren veel effect. Ik zou graag songs vanaf nul willen opbouwen met hem. Beatles-achtige liedjes, heel eenvoudig, waar hij dan zijn samples en mad beats op loslaat. Een beetje zoals Danger Mouse heeft gedaan met The grey album."

Kane riep ook de hulp in van Alex Turner. "Al is als een broer voor me. Hij heeft me geholpen bij een paar teksten en de structuur van enkele nummers. Pas op, dit zijn honderd procent mijn songs. Maar ik ben niet te beroerd om een ander zijn mening te vragen en daaruit te leren."

Hoe duidelijk Kane zijn invloeden ook etaleert - Lee Hazlewood, John Lennon, Marc Bolan, Scott Walker, Serge Gainsbourg - hij wil niet zomaar een retroplaatje afleveren. "The Beatles, Motown… Mijn moeder luisterde vaak naar The Four Tops. In je tienerjaren vergeet je die dingen, maar toen ik me rond mijn achttiende echt op muziek ging toeleggen kwam dat allemaal terug. Ik hou er nog altijd van om in die periode te graven, maar ik wil het nú brengen, en er mijn moderne twist aan geven. I wanna be the modern guy. Ik wil geen plaat maken die klinkt alsof het 1962 is, that's been fucking done. Ik wil me meten met de muziek van vandaag."

Oké, maar die rip-off van 'Cold turkey' in 'Better left invisible' ligt er zo dik op dat hij een telefoontje van Yoko Ono mag verwachten. "Lennon is mijn held, dit is mijn eerbetoon. En nee, ze heeft nog niet gebeld." (Lacht) tom zonderman

uur: 20.00, SOLD OUT!
-------