An Pierlé: na veertien jaar weer solo aan de piano

Veranderen kan deugd doen. Voor haar nieuwe album Strange days stuurde An Pierlé haar groep White Velvet naar de coulissen. "Af en toe moet je eens kijken naar wat je zelf maakt."

Veertien jaar na haar debuut Mud stories pikt An Pierlé weer aan waar ze begon: solo achter de piano. Koen Gisen, waarmee ze band en sponde deelt, is wel nog van de partij als producer.

Solo wil niet zeggen dat je op het nieuwe Strange days enkel piano en de stem van Pierlé hoort, de muziek is soms frêle en ingetogen, maar wordt hier en door ook dikker aangekleed met violen en gitaren. Door de teksten waren diepe vragen en al dan niet dramatische verhalen, van eenode aan haar dochter over brandende verlangens tot mijmeringen over de oorlog.

Pierlé was tien jaar onderweg met White Velvet. Na de geboorte van haar dochter en de bevalling van het album Hinterland drie jaar geleden was het tijd om weer in zichzelf te kijken. "Het moest er allemaal eens uit," zegt de Gentse zangeres. "Ik moest wat dingen definiëren. En ik had een boel songs klaarliggen die ik wilde afwerken."

En twee jaar lang de stadscomponiste van Gent zijn, dat nam je er gewoon bij?
An Pierlé: (Lacht) Mijn plaat was grotendeels geschreven, dus dacht ik dat dat wel zou lukken. Het was ook een beetje een reactie op de geboorte van mijn dochter, ik was bang dat ik met een kind erbij minder dingen zou doen. Ik heb veel te veel zaken in gang gezet, maar ik heb ook al veel opgestoken. Met Loesje Maieu van Blackie & The Oohoos aan het orgel gaan zitten in Sint-Jacobskerk bijvoorbeeld, of samenwerken met studenten van het KASK.

Over Hinterland zei je dat je meer je evenwicht gevonden had met de band. Maar nu smijt je de jongens buiten.
Pierlé: (Lacht) Nee, zo is het natuurlijk niet. Iedereen kon er zich in vinden om nu even te herbronnen. Je moet jezelf hernieuwen om door te kunnen gaan. Samenwerken en je smaak stretchen is goed, maar af en toe moetje eens kijken naar wat je zelf maakt.

Ik ben heel de tijd songs blijven schrijven, dingen die te pianistiek waren voor de groep. En Koen heeft het drukker dan ooit als producer. Hij krijgt meer en meer interessante groepen die met hem willen werken, hij moet er nu voor gaan.

De piano staat opnieuw centraal. Had je het gevoel dat je je favoriete instrument de laatste jaren in de kou had laten staan?
Pierlé: Tuurlijk. Op het vorige album was zelfs bijna geen piano te horen. Ik had er gewoon geen zin in. Door mijn zwangerschap was het ook een minder aangenaam instrument om op te spelen. De baby begon ook elke keer hevig te stampen wanneerik aan de piano ging zitten. (Lacht)

In een groep ben je een onderdeel van het geheel, het draait voor een groot stuk om functioneel zijn. Dat is supertof, en als de dynamiek 'klopt', geeft dat een geweldig gevoel, maar je moet ook heel erg verschillende energieën op elkaar afstemmen. Nu wilde ik de ruimte nog een keer enkel met het publiek delen, en de vrijheid voelen die je dan hebt als artiest.

Is de band met het publiek anders?
Pierlé: Het is een ander soort tuning in. Idealiter speel je elk nummer vanuit de gevoelens die je op dat moment hebt. Maar met een groep ben je meer gebonden. Aan de ene kant is er de drang om oefeningen te maken, om je kunnen te verkennen. Maar je wilt ook onderhouden, door niet enkel hard maar soms ook teder of grappig te zijn. Koen heeft me ervan overtuigd dat ik niet moest twijfelen om iets consequents te doen. Dat ik niet per se een sfeer hoef kapot te maken maar ook gewoon coherent mag zijn. En vooral: dat ik moet durven iets moois te maken.

Had je daar vroeger schrik van?
Pierlé: Mooi maar saai, hè. (Schatert) Ik heb zélf moeite om naar andermans pianoplaten te luisteren - tenzij ze van Mark Hollis zijn. Het wordt snel achtergrondmuziek. Ik ben geneigd te denken dat ik me ga vervelen om zo'n reeks pianosongs live te spelen, of dat het te intens zal zijn voor het publiek, dat de mensen ook luchtige dingen willen. Maar ik heb een nieuwe slagzin die ik - tijdens het spelen! - tegen mezelf zeg: 'An, mensen houden ook van Antony and the Johnsons'. (Lacht) Dat helpt. Hij is eigenzinnig én succesvol. Mensen komen naar zijn optredens om hem twee uur lang zijn ding te horen doen, niet om hem in een Franse cancan te zien. Of misschien wel? (Glimlacht)

Mensen zullen goed moeten luisteren, je hebt diepgravende teksten geschreven. Zoals het opvallende 'Suburban skies', over de bombardementen op Dresden.
Pierlé: Als tekstschrijver maak je een hele evolutie door. Ik heb mezelf deze keer echt opdrachten gegeven. Schrijven over zo'n zware thematiek als Dresden verwacht je misschien eerder van iemand als Leonard Cohen. Mensen kunnen je daar makkelijk op pakken, op van die grote thema's. Maar daar moet je je aan durven te wagen, hoe raak je anders verder?

Strange days is voor mij een heel beeldrijke, filmische plaat. Die beelden van Dresden zijn altijd blijven plakken. Hoe zo'n prachtige cultuurstad in een paar ogenblikken van de kaart werd geveegd, waanzinnig. De oorlog heeft me altijd angst ingeboezemd. Als je ziet in welke voze periode we nu leven, mensen dachten toen ook niet dat hen zoiets zou overkomen.

Welke 'opdrachten' waren er nog?
Pierlé: 'Strange days' heb ik geschreven voor Barbara Dex. Zij komt uit een totaal ander genre, ze heeft wat je een 'klok van een stem' noemt, maar ik ben ervan overtuigd dat ze ook fijn en hoog kan zingen. Omdat het voor iemand anders was, ben ik veel directer gaan schrijven. Het werd een soort aanmoedigingsbrief om trouw te blijven aan jezelf. Daar is moed voor nodig in deze business, als meisje. Koen vond het absurd om zo'n eerlijk liedje weg te schenken. En hij had gelijk. Ik heb Barbara een andere song gestuurd.

* 22 februari 2013 om 19.30 uur - Botanique, 02-218.37.32, www.botanique.be (UITVERKOCHT)
* 16 mei 2013 om 20.00 uur, €17, Ancienne Belgique, 02-548.24.24, www.abconcerts.be