Reena Riot: 'Ik moet een beetje opgefokt zijn'

Of ze nu als Reena Riot op een podium staat, of in de schaduw blijft van Roland en Mauro, zangeres en gitariste Naomi Sijmons valt op met haar rauwe bluesgeluid, terwijl er maar één vraag op haar lippen brandt: "Hoe kan ik zo ongeremd mogelijk muziek blijven maken?"

Het was een zomer vol emoties voor de Gentse muzikante met de lange, hagelwitte haren. Nadat in de lente haar eerste ep verscheen, verloor ze in juli vader Fons, de bassist van The Scabs. Op zijn gitaar speelde ze haar eerste 12-bar blues, en natuurlijk Bob Marley's 'Redemption song'. Als tiener mocht ze meedoen in zijn bluesgroepje. "De allereerste keer bestierf ik het van de stress," vertelt ze. "Maar mijn vader stond naast me en hij had me gezegd naar hem te kijken als het niet meer ging."

Sijmons heeft het hart op de tong. Ze zegt nog steeds "een stresskip", en, wanneer ze het dopje van haar flesje water laat vallen, ook "een prutser te zijn". Daarom is het zo'n bevrijding het podium te delen met anderen, zoals met Birds That Change Colour, de psychedelische folkband rond Koen Kohlbacher. Maar vooral in het gezelschap van rust uitstralende muzikanten als Roland en Mauro voelt ze alle stress van zich afglijden. "Om mijn eigen ding te doen moet ik een beetje opgefokt zijn. Met hen erbij kan ik achteruit leunen. Van rustige mensen word ik zelf ook rustig."

"De grootste blokkades spruiten voort uit het krijgen van te veel vrijheid. Het is een constante zoektocht voor me: de juiste dosis vrijheid vinden en toch zo ongeremd mogelijk muziek blijven maken." Die ongeremdheid, gecombineerd met soul power, vindt ze ook terug bij pakweg PJ Harvey, Elliott Smith, Bon Iver en Portishead. "Ik heb eigenlijk niet veel keuze," zegt ze. "Zonder muziek kan ik niet gelukkig zijn. Kunstenaar Danny Devos zei ooit dat een kunstenaar zoals een seriemoordenaar is. Alleen heeft hij de onweerstaanbare drang om dingen te maken in plaats van om mensen uit te moorden. Mocht je mij opsluiten in een kamer zonder gitaar, dan nog zou ik een manier vinden om me te uiten. Ik zou op de muren beginnen te slaan of zo."

Nochtans heeft ze die noodzaak lang voor zich gehouden. "Vroeger was ik heel verlegen en beschaamd. Ik stond in mijn kamer vaak luidkeels mee te brullen met de muziek, maar als mijn moeder thuiskwam zette ik de stereo uit en kroop ik achter mijn bureau. Ik klim nog vaak fronsend en kwaad kijkend het podium op, maar na enkele seconden gooi ik de stress van me af, komt er een extreme focus en drijf ik mee met de flow."

Het breekpunt om zelf muziek te beginnen maken kwam er na de zoveelste blueskroegentocht. "Na zes keer 'Cortez the killer' had ik er genoeg van. Van Neil Young moet je eigenlijk met je fikken afblijven. Ik was 17, niet veel later schreef ik mijn eerste tekst… op een bierviltje in het Gentse muziekcafé Kinky Star." (Lacht) Daarna beleefde ze nog wat wilde jaren en was het lang zoeken. Ze was zelfs even postbode. Maar na een vierjarige opleiding aan Codarts, het conservatorium in Rotterdam, en een finaleplaats in de Rock Rally lijkt ze als Reena Riot eindelijk het juiste evenwicht gevonden te hebben tussen gedrevenheid en authenticiteit.

Reena Rot
wanneer: 14 september 2013 (+ Tony Joe White), 20.00 uur
tickets: €27/30
---------------------