Rewind: Luc Van Acker. 'Ik ben niet de man van de statements'

Luc Van Acker stond in 1984 in een door Anna Domino genaaid matrozenpakje op de cover van The ship, klaar om de wereld te veroveren. Toen bleek de wereld nog niet klaar voor hem en mét hem, want op zijn vijftigste is het enfant terrible van de belpop plots overal.

De Canvas-documentaire over zijn carrière als muzikale duizendpoot was onthullend. Tom Barman en Selah Sue zongen zijn 'Zanna' in als themalied van Music For Life. Hun versie staat nu ook op de bonus-cd van The ship. De klassieker uit 1984 wordt opnieuw uitgebracht naar aanleiding van de Rewind-herneming in de AB. Als klap op de vuurpijl, om te bewijzen dat het heilige vuur nog niet gedoofd is, schreef hij zich in voor de Rock Rally en heeft hij ook een nieuwe plaat klaar. Tijd voor een update van een man die underground met pop verzoende lang voor dat hip was.

Veel mensen keken raar op na de Belpop-reportage over jou. Blijkbaar was je een van de best bewaarde geheimen van de Belgische rock.
Luc Van Acker: Zelfs mijn moeder wist van niets. Ze is een week in shock geweest omdat ze beschaamd was. Ze had allerlei opmerkingen gekregen van haar vriendinnen, allemaal tachtigers en negentigers die die wilde pioniersjaren maar niets vonden. Maar een week later kregen die vriendinnen positieve feedback van hun kleinkinderen en was ik plots weer een toffe jongen. Ik had vroeger schrik van mensen die veel over mij wisten. Daarom pakte ik er niet mee uit, waardoor de nieuwe generatie mij niet kende.

Je was ook moeilijk vast te pinnen en te volgen.
Van Acker: Ik heb waarschijnlijk zestig à zeventig groepen geproduceerd. Mijn spectrum is zo uiteenlopend dat het moeilijk in één smaak te vatten is. Er was weinig cross-over. Mijn fans vonden ofwel Arbeid Adelt! goed, ofwel 'Zanna', ofwel de industrial van pakweg 'Attack ships on fire' van The Revolting Cocks of van Shriekback. Ik ben ook geen BV, zoals Marcel Vanthilt of Stijn Meuris. Zij spreken constant in statements. Dat kan ik niet. Ik ben eerder de man van de sferen en de emoties.

Was je tevreden over The ship?
Van Acker: Het was absoluut een mijlpaal. Ik zocht op dat moment naar het juiste evenwicht tussen pop en underground. Ik luisterde zowel naar Robert Palmer, David Bowie en Roxy Music als naar Killing Joke en The Birthday Party, en ik vond ze even goed. In eerste instantie vond ik The ship wat te agressief. EMI heeft er toen op de valreep 'Wild hungry animals' nog afgehaald omdat er een drumbeat in voorkwam - dat was erover! (Lacht) Maar zo kwam er wel plaats vrij voor 'Zanna', het duet met Anna Domino.

Een beslissing waar je later geen spijt van had?
Van Acker: Nee, onze samenwerking was zo heftig en intens dat ik mijn jonge solocarrière zelfs wilde opgeven om met haar nummers te maken. In mijn hoofd waren wij Eurythmics. Pure elektriciteit. Maar zij wou liever haar eigen soloding doen en de platenfirma's waren ertegen.

Wat is het verschil tussen de man die in matrozenpakje poseert op de hoes van The ship en de Luc Van Acker van nu?
Van Acker: Ik ben 50, papa en volwassener. Ik heb de wereld gezien. Ik hoef niet zo nodig meer op ontdekkingsreis. Nu maak ik nummers over mijn huidige leefwereld.

Rewind: Luc Van Acker
wanneer: 17 februari 2012
tickets: €16/19
----------------