Saint-Jazz-Ten-Noode met Fabrizio Graceffa

Het festival Saint-Jazz-Ten-Noode pakt dit jaar uit met een heel eclectisch programma, even kleurrijk als de gemeente zelf. Latin, funk, fusion en Afrojazz, het komt allemaal aan bod dankzij onder meer Brazzaville, Nicolas Kummert, Baba Sissoko, Reggie Washington en Fabrizio Graceffa.

Met dergelijke affiche willen ze bij Saint-Jazz-Ten-Noode bewijzen dat jazz niet alleen voor pure aficionados is maar een heus familiegegeven waarbij iedereen wel iets naar zijn gading vindt. Neem nu gitarist Fabrizio Graceffa. Zijn jazz sluit zowel aan bij de filmmuziek van Ry Cooder als bij de poëzie van Chet Baker of de fusion van Philip Catherine. De minutieus geplaatste soundeffecten verlenen het geheel bovendien een modern tintje.

'Trompet meest melodisch'
Fabrizio Graceffa is ondertussen tweeëndertig. Hij dook op in verschillende groepen zonder echt in de kijker te staan. Vorig jaar verscheen zijn eerste cd, Stories. Wie hier naar luistert, kan niet anders dan vaststellen dat Graceffa een breed palet van inspiratiebronnen heeft. "Dat klopt. Gitaristen als Bill Frisell, John Scofield, Pat Metheny, Mike Stern, Jakob Bro en natuurlijk Philip Catherine beluister ik enorm veel. Ook de hele New Yorkse undergroundscène met bijvoorbeeld Kurt Rosenwinkel, Brad Shepik, Jim Black, Chris Potter en Jonathan Kreisberg trekt mij enorm aan. Daarnaast staat er thuis regelmatig werk op van groepen als Radiohead en Sigur Ros. Eveneens belangrijk voor mij zijn trompettisten met Miles Davis voorop en daarnaast Chet Baker en Bert Joris. Zelf koos ik weliswaar voor de gitaar maar trompet blijft voor mij het meest melodische instrument in de jazz. En met Peer Baierlein en Jean-Paul Estiévenaert aan mijn zijde heb ik twee grootmeesters waar ik op kan rekenen."

Deze laatste vinden we eveneens terug in het ESG Trio, samen met Graceffa zelf en ook nog bassist Boris Schmidt. "Met deze formatie spelen we vooral standards. De traditie blijft heel belangrijk. Aan het conservatorium was dat natuurlijk verplichte kost: het werk van Charlie Parker, Birth of the cool van Miles Davis, de klassiekers van Charles Mingus, Paul Desmond, Jim Hall… Zo leerde ik beseffen dat je eerst die dingen moet kennen voor je de moderne toer opgaat. Als je analyseert, merk je dat pas goed. Recentelijk ontleedde ik nog een solo van John Scofield en kwam tot de vaststelling dat je er zo de structuur van een standard in kan herkennen. Enkel door het geluid klinkt het modern, gedeeltelijk door het gebruik van reverb natuurlijk. Taal en woordenschat zijn echter deze van de klassieke jazztaal."

Geen geflirt meer met andere genres
In Brussel wemelt het ondertussen van talent. De mogelijkheden om te spelen zijn echter schaars. Ook Graceffa ondervindt dat. "Tien jaar geleden was het nog makkelijker om een optreden te versieren. Ik heb een tijdje geflirt met andere genres maar doe dat niet meer. Liever dertig goede jazzconcerten dan honderd concerten voor een ongeïnteresseerd publiek. Het probleem is dat organisatoren zoveel nieuw materiaal toegestuurd krijgen dat ze niet alles meteen kunnen beluisteren. Mijn cd Stories kwam vorig jaar uit en pas nu begin ik reacties te krijgen. Ondertussen ben ik al volop bezig met nieuw materiaal, beter laat dan nooit natuurlijk."

Voor Saint-Jazz-Ten-Noode brengt Fabrizio Graceffa Lionel Beuvens, Boris Schmidt en Jean-Paul Estiévenaert mee die Peer Baierlein vervangt. Voor de jazzcats is het een kans om te horen hoe de groep geëvolueerd is. Door het brede spectrum van deze muziek is het voor de anderen misschien het begin van een mooie liefdesgeschiedenis met jazz.

Fabrizio Graceffa treedt op 17 september om 17.30 uur op
waar: Sint-Joostplaats, Sint-Joost-ten-Node