Sam Amidon op jarige Feeërieën

De Feeërieën zijn aan hun tiende editie toe. Het bescheiden festival dat muziek en gezelligheid onder de twinkelende lichtjes van het Warandepark centraal plaatst, viert dat niet uitbundig maar klein, zoals steeds mét een ruime blik op veelal onontgonnen goud. Zoals Sam Amidon.

Ignatz, Few Bits en Jan Swerts serveren onthaasting van eigen bodem. De eigentijdse troubadour Damien Jurado en klankenweefster Julianna Barwick komen nieuw werk voorstellen, folkie Jessica Pratt laat je wegdromen bij uitgeklede folkdeuntjes. Het Duitse Denovali Records kleurt de avond duister in met drones en darkjazz, en vrijdag duiken we de nacht in op de dubbassen van Tikiman en Mark Ernestus, waarmee de AB zijn reeks Dub Be Good To Me aftrapt.

En dan is er natuurlijk Sam Amidon. Noem Amidon, een jonge dertiger uit Vermont die tegenwoordig met zijn vrouw Beth Orton en hun zoontje in Londen woont, geen singer-songwriter. Zelf tovert hij namelijk geen eigen werk uit zijn geruite hemdsmouwen, hij covert oude folk- en gospelliedjes die zijn ouders - zelf beslagen folkies - hem toestopten, die hij kent van de field recordings van Harry Smith en Alan Lomax, of die hem gewoon komen aanwaaien uit de nog steeds levendige folkscene, en geeft er een nieuwe invulling aan.

Op zijn vorige albums deed hij dat samen met de IJslandse producer Valgeir Sigurdsson en de eigentijdse klassieke arrangeur Nico Muhly. Het nieuwe Bright sunny south vult hij soberder in, een aanpak die gevoelens van eenzaamheid, verlating en rouw, emoties die ook vandaag nog diepe groeven in de ziel trekken, moet uitdrukken.

In de titelsong bijvoorbeeld, neemt een soldaat afscheid van vader en moeder vooraleer hij lijf en leden in de Secessieoorlog te grabbel gooit. "Deze songs zijn rijker en persoonlijker dan wanneer ik zelf iets op papier zou proberen te zetten," vertelt Amidon over wat hij "gestolen liedjes" noemt. Droevige songs zijn het, en dat mag verbazen voor iemand die verrukt is over zijn jonge vaderschap. (Schudt instemmend zijn krullenbol) "Hm, ja. Ik was niet eenzaam toen ik deze plaat inblikte, vader worden is net een heel sociale gebeurtenis. Maar een kind krijgen plaatst ook alles in perspectief. Ik ben door een grote denkfase gegaan, over mijn leven, over wat ik doe, net zoals de figuren die opduiken in deze liedjes. Het zingen van die songs biedt veel troost, maar het is ook een venster op een vervlogen universum. Ik heb geen nostalgie naar die culturele periode, het zijn de gedachten die die liedschrijver 200 jaar geleden had waarin ik me terugvind. In de oude verhalen zitten diep uitgekerfde waarheden. Vaak werden ze in harde tijden geschreven. Acht kinderen die geboren werden, vier die stierven. Mensen gingen heel intens en wijs met verdriet om." Je geeft niet alleen die oude songs een nieuw elan, op dit album cover je Mariah Carey en live sluit je vaak af met 'Relief' van R. Kelly.

Sam Amidon: In folk is het, net zoals in jazz, normaal dat je standards herinterpreteert. Die covers van r&b-songs zijn geen gimmick, het is mij om de melodie en de woorden te doen, en het gevoel dat je er zelf aan koppelt. Mariah Carey's 'Shake it off' verklankt, zoals ik het breng op de piano, perfect die gevoelens van eenzaamheid waar ik naar op zoek was. Voor mij is dat een van de persoonlijkste songs op de cd.

Je noemt je plaat een "sculpture garden of personal relics". Dat is mooi verwoord.
Amidon: Bedankt. Bright sunny south is wat spartaanser gearrangeerd dan mijn vorige albums. Elke klank, elk instrument, elke beweging is een afspiegeling van iets wat in mij zit of waaraan ik belang hecht. De drie muzikanten die meespelen op deze plaat - Shahzad Ismaely, Chris Vatalaro en Thomas Bartlett - zijn enkele van mijn dierbaarste vrienden. Ik wil laten horen hoe mooi zij kunnen spelen en hun veel ruimte geven om met hun instrumenten stukjes 'uit te houwen'.

In 'I wish I wish' waait Kenny Wheeler je een wolkje trompet toe, een van de mooiste passages op het album.
Amidon: Vind ik ook! Ik wilde Bright sunny south een andere feel geven en zocht een vreemde eend. Van een vriend hoorde ik dat Kenny bij ons in de buurt woont. Ik belde hem op om samen te werken en tot mijn verbazing zei hij meteen ja. Het duurde wel een tijdje voor hij in de studio raakte, hij is 83 en wandelt erg traag. (Lacht) Een trompet is bovendien fysiek een veeleisend instrument, ik vreesde dat hij het niet meer zou kunnen. Maar dat bleek ongegrond. Hij mikte er meteen een prachtige, vloeiende partij tegenaan, zonder bekommernis om de akkoorden. Hij heeft dan ook veel verwijld in de freejazz.

Je kent je jazzgeschiedenis.
Amidon: Jep. Ik luister al vijftien jaar naar jazz. Leroy Jenkins, een freejazzviolist uit Chicago, heeft me ook veel geleerd over vrije improvisaties. Ik hou ervan hoe jazzmuzikanten kunnen zingen door hun instrument, zoals Kenny, of Don Cherry.

Heeft wonen in Engeland je muziek eigenlijk veranderd?
Amidon: Ik associeerde folk altijd met banjo en fiddle. Dat staat ver van de akoestische gitaren die in de Britse folk worden gebruikt. Maar door mijn vrouw, die geen folkzangeres is maar wel affiniteiten heeft met die scene - ze heeft veel met Bert Jansch gewerkt - heb ik onder meer John Martyn, Richard Thompson, Pentangle en Steeleye Span leren kennen. Zo ben ik ook bij (producer) Jerry Boys terechtgekomen. Hij heeft in de jaren 1970 veel van die artiesten geproducet, mét die rauwe aanpak die ik zocht voor Bright sunny south.

In 'As I roved out' stel je de vraag "what is it, banjo?" Een oproep tot dialoog?
Amidon: (Lacht) Dat liedje is, zoals bij veel folksongs, een mashup van verschillende versies van dezelfde song, met wat toevoegingen uit andere nummers. Die dialoog met mijn instrument heb ik opgepikt van een zwarte banjospeler. De banjo is een geweldig instrument, met zijn lange geschiedenis en weirde toonzetting. Die vraagstelling verhoogt de bevreemding.

Was viool niet je ultieme toeverlaat?
Amidon: Zeker, maar het is niet makkelijk om muziek te componeren op een instrument dat je van binnen en van buiten kent. Mijn beperkte kennis van gitaar en banjo maakt me creatiever. Viool speel ik dagelijks, maar dan als een soort tai chi. Om mijn hoofd leeg te maken. 26/8, 19.00, Warandepark

Feerieën, van 26 tot 30 aug. in Warandepark. Gratis toegang.

Sam Amidon: 26/8, 19.00,