Sir Yes Sir: de wijsheid van het uilskuiken

De Antwerpse muzikant Tijs Delbeke maakte de voorbije jaren furore in de schaduw van bandleiders als Tom Barman, Gregory Frateur en Ellen Schoenaerts. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen voor zijn debuut als frontman van Sir Yes Sir, want een band heeft hij wel degelijk nodig. "Ik had deze plaat nooit alleen kunnen maken."

Delbeke staat al jaren hoog aangeschreven als multi-instrumentalist. Tom Barman belde Mister Tijs als hij verlegen zat om een zesde man. Vorig jaar nog verving hij Wannes Cappelle bij de Nederlandse band Roosbeef. En aan de zijde van Gregory Frateur plukt Delbeke bij Dez Mona niet alleen aan zijn gitaar, hij speelt er ook trombone en viool, onder andere in het gesamtkunstwerk Sága, dat binnenkort hernomen wordt. Daarnaast begeleidde hij de voorbije jaren Tom Pintens en Ellen Schoenaerts, en samen met Mauro Pawlowski bokste hij zelfs een soundtrack bij Macbeth in elkaar. "Ik heb altijd graag verschillende rollen vertolkt bij verschillende groepen," zegt Delbeke nu. "Maar eigenlijk keek ik al die tijd uit naar de dag waarop ik me kon profileren als zanger-gitarist van mijn eigen band." Die band richtte hij drie jaar geleden op met toetsenist en tenorsaxofonist Alban Sarens: Sir Yes Sir. Volgende week stelt de groep zijn eerste album We should talk voor in de AB.

Tijs, beschouw je deze plaat als je echte debuut?
Tijs Delbeke: Ja, zeker! Het is de eerste keer dat ik een volledig album uitbreng met eigen nummers en met een eigen groep.
Alban Sarens: Je hoeft alleen maar naar het uilskuiken te kijken op de hoes van de plaat. Het is een jong dier. Ook onze groep is nog pril… maar er zit potentieel veel wijsheid in. Dat uilskuiken ziet er zelfs een beetje voorhistorisch uit. De combinatie van die kracht en die breekbaarheid vind ik mooi passen bij waar we ons nu bevinden als band.
Delbeke: Ook de titel straalt daadkracht uit, vind ik. In de drie jaar dat we samenspelen, een dikke anderhalf jaar met de huidige bezetting, zijn we ook geëvolueerd. Muzikaal gingen we vroeger vaak alle kanten uit. Maar op deze plaat is het ons gelukt om binnen die verscheidenheid - er staan zowel rustige als stevige nummers op ons debuut - toch een homogene klank te krijgen, en een eigen stem te laten horen. Het zou niet kloppen als we twaalf nummers afgeleverd hadden met precies dezelfde dynamiek.

Was het vanaf het begin duidelijk dat je een groep om je heen wilde?
Delbeke: Ja, ik hou van groepen, van het groepsgevoel, van je eigen plek te zoeken en te vinden binnen een groep. Ik had deze plaat nooit alleen kunnen maken. Ik beschouw het als een extra troef dat elke muzikant zijn plek in de groep zo snel heeft gevonden.
Sarens: Ik herinner me het moment nog dat hij naar mij kwam om te vragen of ik met hem een groep wou beginnen... en of ik ook nog wat andere muzikanten kende.
Delbeke: We zijn ondertussen goede vrienden. Ik hoop dat dat ook hoorbaar is. Ik vind het belangrijk dat we als groep goed aan elkaar hangen, ook al delen we niet dezelfde muzikale achtergrond.
Sarens: Ik had tot mijn twintigste nooit naar rockmuziek geluisterd!
Delbeke: Alban en Dries (Laheye, bassist, tp) hebben jazz gestudeerd. Ik ben opgegroeid met de alternatieve indiescene van de jaren 1990: Blur, Beck, Pavement… En Dave (Menkehorst), onze drummer, en Tom (Veugen, gitarist, tp) hebben op de Tilburgse rockacademie gezeten. Maar als we samen muziek maken, dan convergeert dat allemaal.

Ja? In een relatie hoor je jullie albumtitel weleens vallen als het niet zo goed meer gaat.
Delbeke: Die dubbele bodem hebben we er bewust ingestopt. Maar de titel moest vooral appelleren. We hebben ook geen vrijblijvend plaatje gemaakt. We hebben echt iets te vertellen.

Zoals Gregory Frateur, die de dag na de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen een nummer schrijft over zijn gevoelens daarbij?
Delbeke: Ik vertrek soms ook van een persoonlijk ongenoegen, zoals in 'Smiling'. Dat gaat over hoe oppervlakkig sommige mensen door het leven gaan, met een fake glimlach op hun gezicht. Maar wees gerust, ik wil de wereld niet veranderen. Ik geef in een tekst liever een stukje van mezelf prijs, dat ik dan uitvergroot zodat luisteraars het op hun eigen leven kunnen betrekken. In 'Keep the horseman out' symboliseert de ruiter een angstgevoel dat in deze maatschappij iets te nadrukkelijk wordt gecreëerd, alsof er een vijand moet zijn. Iedereen vlucht ervan weg. Maar de ik-persoon in dat nummer wil ertegen strijden. Die ambitie moet je soms hebben, vind ik, want zo'n angstgevoel werkt alleen maar verlammend. Mijn teksten lijken na oppervlakkige lectuur misschien wat pessimistisch, maar toch schuilt er hoop en rust in. Neem nu 'Where are we going', een verzoek om niet per se achter alles iets te zoeken en gewoon het moment te grijpen, iets waar ik zelf ook aan moet werken. Of neem 'The owl'. Ik denk soms te veel na, over hoe ik dat dier moet verslaan bijvoorbeeld.

Terwijl dat dier zich van jou niets aantrekt.
Delbeke: Precies. Daar komt het op neer.

Hebben jullie, nu de cd-voorstelling voor de deur staat, nog last van plankenkoorts?
Delbeke: Ik ben daar al redelijk lang van verlost. Ik was zenuwachtig wanneer ik op de muziekschool een openbaar examen viool moest afleggen, of een concert moest spelen voor zeven klasgenoten. Alleen kleine soloconcerten kunnen me nu nog nerveus krijgen, vooral als ik de mensen in de zaal ken, maar voor de rest primeert het spelplezier. Toen ik met dEUS op het podium stond, zag ik alleen een mensenmassa, geen individuen. Daar komen dus geen zenuwen bij te pas. Wel adrenaline natuurlijk. Bij onze gitarist Tom is dat misschien anders.
Sarens: Dat die voor een optreden af en toe nog een kotsje moet doen, bedoel je? (Hilariteit)

Tijs, je hebt met dEUS opgetreden. Zie je Tom Barman die band dan op een andere manier runnen dan jij jouw manschappen leidt?
Delbeke: Tom is natuurlijk bijzonder charismatisch. Tijdens repetities was hij de dirigent, de architect. Hij weet heel goed wat hij wil. Ik ook wel, maar het is toch anders. Ik ben misschien meer relaxed.

Ben je als bandleider al geëvolueerd in people management?
Delbeke: Ja, dat geloof ik wel. Ik kan al beter inschatten wanneer ik mijn bandleden meer input moet geven. Maar ik durf anderzijds ook te zeggen wanneer we ergens niet uitkomen en het beter is even te focussen op iets anders. Ik heb vooral geleerd om er wat dichter op te zitten. Misschien is dat wel het grootste gevolg van te professionaliseren.


--------------------------

--------------------------
sir
yes
sir
--------------------------
Tijs Delbeke: "Ik vind het belangrijk dat we als groep goed aan elkaar hangen, ook al delen we niet dezelfde muzikale achtergrond"

Sir Yes Sir
wanneer: 6 februari 2013 om 20.00 uur
tickets: €12
----------------