Sprookjesachtige Hannah Peel op Feeërieën

Met een muziekdoosversie van de eighties-klassieker ‘Blue monday’ zong Hannah Peel zich in de kijker. Maar een debuutalbum vol dromerige composities zorgt nu voor de echte doorbraak en een hele reeks festivalpassages.

Er heeft zich een nieuw talent genesteld in de categorie van beeldschone folkbeloftes met naturel en engelenstem. Haar blinkende rode haren verraden haar Ierse afkomst. Hannah Peel bracht haar eerste levensjaren door in Craigavon, in de Noord-Ierse provincie Armagh, maar dat horen we niet wanneer we haar te spreken krijgen. "Op mijn zevende verhuisde ik naar Yorkshire, waar ik het plaatselijke accent oppikte, trombone en kornet leerde spelen en in een brassband zat. Op de Paul Mc Cartney-school in Liverpool leerde ik dan weer vooral met anderen samenwerken." De feeërieke muziek op haar debuutalbum The Broken Wave verzoent alvast haar Ierse roots met meer moderne popaccenten. De folk wordt geserveerd met een vleugje elektronica, de romantiek met een portie boze wolf.

Wat is er zo Iers aan je muziek?
Hannah Peel: De melodieën. Er zit veel melancholie in. En tekstueel hebben bijvoorbeeld de sonnetten van W.B.Yeats me beïnvloed. Die liggen in de geest van het eiland, en haar geschiedenis van mensen die altijd opnieuw vertrekken. Dat is tegelijk mooi en droef. Die nostalgie van een volk dat het gewoon is geworden om afscheid te nemen van haar geboorteland zit ook in mijn liedjes. Er staan ook enkele oude Ierse nummers op de plaat. Ik injecteerde ze met een moderne klank. Ik vond het belangrijk dat ik op mijn eerste plaat liet zien waar ik vandaan kom. Zingen is in Ierland iets alledaags. Het hoort er bij het leven en het zit dus ook in mijn aderen. Het gaat er niet om hoe mooi je kan zingen, maar over wat je zingt.

Toen we je wilden contacteren voor dit interview, kregen we in eerste instantie te horen dat dat niet meteen mogelijk was omdat je 'in de bergen' zat.
Peel: Ja, ik had twee concerten in Belfast, en daarna ben ik enkele dagen een luchtje gaan scheppen. (Lacht) Zeker na een drukke periode heb ik nood aan een adempauze om de batterijen op te laden. Alhoewel ik tegenwoordig in Londen woon, is ik mijn hart nog steeds verpand aan de natuur.

"Begraaf me onder de amandelboom," zing je in 'The Almond Tree'.
Peel: Misschien klinkt het luguber. Maar het heeft tegelijk iets romantisch. Nu ja, het nummer gaat over een moordzuchtig hert, dat afspreekt met haar slachtoffers onder een amandelboom. De amandelboom is ook een sprookje van de gebroeders Grimm, maar het moordzuchtige hert heb ik er zelf bij verzonnen. Ik schreef het voor een theaterproductie met dezelfde naam.

Op een of andere manier lijkt de dood een belangrijk thema in je teksten. Waar komt dat vandaan?
Peel: Is de dood geen vitaal onderdeel van het leven? Moeten we niet constant leren leven met verlies? Ik maak er graag liedjes over. Metaforen kunnen je helpen een bepaalde periode af te sluiten. Soms moet je ook iets stoppen om daarna weer verder te kunnen.

Je kwam er pas onlangs achter dat je zelf liedjes wilde schrijven.
Peel: Ja, zingen doe ik al heel mijn leven. Maar pas nadat ik enkele nummers uit de jaren tachtig met een muziekdoos had bewerkt, en daar een ep van had gemaakt, raapte ik de moed bijeen om het eens te proberen.

En met succes blijkbaar. Hoe kwam je op het idee om klassiekers uit eighties te vertolken met een muziekdoos?
Peel: Het begon als een grap. 'Tainted love' van Soft Cell was het eerste nummer dat ik onder handen nam. Later volgden 'Blue monday' van New Order en 'Electricity' van OMD. Maar het werkte wel, want in de jaren 1980 klonken al die nummers heel kil en klinisch, terwijl mijn muziekdoos ze een heel warme klank geeft.

Je bent de laatste tijd opmerkelijk vaak in België te vinden, niet alleen voor optredens, maar...
Peel: ...ik werk ook samen met de Belgische choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui. Hij wil mijn muziekdoos in zijn nieuwe voorstelling over de Japanse mangameester Osama Tezuka. We repeteren deze zomer in Antwerpen. Ik omring me graag met creatieve mensen, zoals dansers en andere kunstenaars. Het verruimt mijn blik meer dan op mijn eentje songs te zitten schrijven. In oktober ga ik trouwens op tournee met John Foxx van Ultravox. Samen met een harpiste maak ik deel uit van zijn band. We spelen allebei synths en vintage elektronica. Cool hoor. En begin volgend jaar komt de nieuwe plaat dan uit. Zoals het er nu naar uitziet zal die nog wat donkerder klinken dan mijn debuut, met knipogen naar de psychedelische folk uit de seventies.

start: 19 uur
waar: Warandepark,
tickets: gratis toegang.

Hannah Peel speelt op 24 augustus 2011 om 21.45 uur.