The Strange Boys: Kleine jongens worden groot

“Dit is hoe we onze rekeningen betalen, we léven muziek,” zegt Ryan Sambol over Live music, het derde album van The Strange Boys. “Sommige bands zijn weekend warriors, ze doen enkel wat ze doen tijdens het weekend. Wij niet, we zijn niet halfbakken.”

De Amerikanen klinken wat minder rauw en losgeslagen dan voorheen op Live Music, volwassener om het met een lelijk woord te zeggen. Hun rammelende garagerockgitaren mengen ze met rootsy piano en mondharmonica. En zo belandt de groep ergens tussen Black Lips en The Band.

De 25-jarige Sambol zingt nog steeds met hese, in whisky gedrenkte stem, maar hij heeft zich ook ontpopt tot een interessante tekstschrijver die zijn generatie met enkele rake pentrekken weet te typeren. "Ach, ik ben gestopt met de hele tijd stoned te zijn. Ik ben wat realistischer geworden en focus minder op onbenulligheden, al is deze plaat gemaakt in een waas. Het effect zal zich pas op het volgende album écht laten horen. (Glimlacht) Veel van mijn generatiegenoten ontvluchten hun problemen en dagelijkse beslommeringen met drugs en alcohol, ze liggen gewoon apathisch op hun gat. Pas als je stopt met blowen en drinken merk je hoeveel energie je eigenlijk wel hebt om het leven te lijf te gaan. Tegenwoordig is weed ook bijna een harddrug geworden, zo'n straf spul is het."

Jullie wonen in Austin, Texas. Slaat de crisis daar hard toe?
Ryan Sambol: De meeste plekken in Amerika zijn er nogal beroerd aan toe op dit moment. Onze maatschappij is helemaal verkeerd georganiseerd, de rijkdom is niet evenwichtig verspreid en de ene politieke partij probeert de andere voortdurend klem te rijden. Ik denk dat je alleen maar iets kunt bereiken door alles om te gooien. Internet en tv hebben ons ook nog eens sociaal oppervlakkig gemaakt. Niets heeft nog veel diepgang, vind ik. Veel mensen zijn somber gestemd, maar ze weten niet waarom. Hun levens zijn geëvolueerd naar een snelle post op Facebook. Ze vullen hun leven met kleine snippers ironie.

De tekeningen op de hoes van het nieuwe album zijn van jouw hand, en je schildert ook. Ben je een kunstliefhebber?
Sambol: Niet een heel grote. Ik ben gefascineerd door artiesten die de volledige controle hebben over hun output. Ik ben net naar het Picasso-museum geweest in Barcelona. Bij hem is er niets dat in de weg zit. Als hij iets wil schilderen, schildert hij het op de manier die hij wil. En zo ben ik helemaal niet, daar worstel ik voortdurend mee. Maar ik probeer zo dicht mogelijk bij die manier van werken te komen.

Dat schilderen en tekenen is maar een kleine hobby. Eigenlijk ben ik vooral een lezer. Ik lees zelfs meer dan ik naar muziek luister, denk ik. Op mijn zestiende heb ik een zomerprogramma gevolgd in Oxford. De uitbater van een klein boekwinkeltje heeft me toen Verlaine en Rimbaud leren kennen. Hij gaf me ook Journal du Voleur van Jean Genet en Voyage au Bout de la Nuit van Céline, dingen die ik niet kende maar waar ik meteen van onder de indruk was. Nu, mijn favoriete schrijvers zijn op dit moment toch Amerikanen, London, Steinbeck, Vonnegut...

De song 'Doueh' verwijst naar een Afrikaanse artiest. Maar dat hoor je niet in jullie sound.
Sambol: Die muziek heb ik leren kennen via een vriend in Portugal. Er zit iets traditioneels in, maar het is ook erg soulvol - zo'n soulvolle muziek heb ik allang niet meer gehoord in Amerika. Goed, wij zijn zeker een Amerikaanse band. Aan je roots kun je niets veranderen. In Europa zingen bijna alle bands in het Engels, dat vind ik vreemd. Omdat het commercieel een betere keuze is? Fuck that. In een andere taal kun je je toch niet goed genoeg uitdrukken? Trouwens, Engels klinkt verschrikkelijk in vergelijking met de meeste Europese talen. Ik zat laatst op de trein in Frankrijk toen de conducteur me vroeg om uit te stappen. Dat klonk als het mooiste gedicht dat ik in tijden gehoord heb. (Lacht)

aanvang: 20.00 uur
tickets: 12 euro
-------------