The Subs: 'We zijn een cyberband geworden'

Na twee albums en party-anthems als 'The pope of dope' en 'The face of the planet' hadden The Subs nood aan frisse lucht. Die waait aan uit Londen, de verblijfplaats van opper-Sub Jeroen De Pessemier, uit Frankrijk en uit New York. "Je moet af en toe uit je comfortzone durven te stappen."

Kijk, daar ligt The Old Blue Last," zegt Jeroen De Pessemier. In de legendarische pub en live venue stonden onder meer Arctic Monkeys, Mumford & Sons en Amy Winehouse op de planken. En nu nog is het er een komen en gaan van bandjes die het willen maken. Vanuit zijn flat in de Londense wijk Shoreditch, een laptop met een camera en een Skype-connectie zie we vooral de drukke verkeersas die Great Eastern Street is. De Pessemier, die zijn lief volgde naar de Londense East End, zegt dat je na een tijdje went aan de drukte en dat traffic niet voor niets een thema is op de nieuwe Subs-plaat. Hologram doet inderdaad volop zijn voordeel met de nieuwe omgeving, die samen met de nieuwe Subs-rekruut, de in België verzeilde Franse multi-instrumentalist Hadrien Lavogez, de horizon van de band verruimt. "Weet je wat het is?" zegt De Pessemier, terwijl hij van zijn Engelse muesli slurpt. "Samen muziek maken is, waar ik ook ben, mijn manier van sociaal zijn. Rondhangen, praatjes maken, gewoon op café gaan… dat doe ik allemaal niet zo vaak. Ik ben niet zo'n netwerker, maar met mensen samenzitten en spelen in de studio lukt mij wel." En dat hoeft dus niet eens fysiek te zijn, zoals blijkt.

Waarom ben je in eerste instantie naar Londen getrokken?
Jeroen De Pessemier: Mijn lief woont hier, maar anderzijds was ik ook bang om anders geen inspiratie te hebben voor de nieuwe plaat. Als artiest moet je af en toe uit je comfortzone durven te stappen om je brein nieuwe impulsen te geven. In het begin was ik wat onzeker, want de stad intimideerde me. Gelukkig kon ik mijn focus bewaren: ik wilde hier een plaat maken en dus spendeerde ik veel tijd in de studio. Meer dan een geluidsvrije ruimte is het eigenlijk niet en ik deel hem met een andere producer, maar hij ligt wel op amper een kwartiertje fietsen van mijn flat en heeft zelfs ramen, waardoor ik het verkeer kan zien passeren. Dat is erg dankbaar in een grootstad als Londen waar de ruimte schaars en duur is.
De levendige scene is ook een van de redenen waarom ik hier naartoe ben gekomen. Met The Subs zijn we altijd bezig geweest met de sound van het moment. We vinden het belangrijk in het huidige tijdsframe te staan. Hier in Londen krijg ik al de trends op een organische manier ingelepeld. Ik wil ze niet nadoen, begrijp je? Ik wil ze voelen.

Zo ben je ook Jay Brown, de zangeres die de meeste tracks inzingt op de nieuwe plaat, tegen het lijf gelopen, nietwaar?
De Pessemier: Ja, ik was meteen gek op haar stem. Ik heb niet alleen enkele van haar teksten en melodieën gebruikt, ze heeft ook een van mijn liedjes ingezongen en we hebben een track samen gemaakt. We hadden haar mee willen brengen voor de releaseconcerten, maar ondertussen heeft ze zelf een contract uit de brand kunnen slepen en daar moet ze na vijf jaar knokken gewoon voor gaan.

Hoe lossen jullie dat live op?
De Pessemier: We hebben haar nummers geremixt, zodat de songstructuur wegvalt. De vocals worden alleen sporadisch gebruikt als hooks of als instrument. Door de flow van onze concerten willen we het publiek fysiek meetrekken. Dat blijft toch typisch The Subs. Anders zouden we te veel een gewone popband worden. Het mag wel soulvol zijn, maar niet zagerig.

Meteen heb je de reden aangestipt waarom jullie de New Yorkse soulzanger Colonel Abrams engageerden, inclusief zijn disco-anthem uit de Eighties: 'Trapped'.
De Pessemier: Ja, eerst wilden we de sample gewoon clearen, maar dat lukte niet direct, dus nodigden we hem uit om het nummer opnieuw in te komen zingen. Uiteindelijk hebben we toch de toestemming gekregen om de originele vocalen te gebruiken. En maar goed ook, want ook al was hij nog een kwieke opa, hij deed echt supermoeilijk en zijn stem was veel te schor. Hij zat constant af te geven op ons materiaal. Maar na veel Baileys én ribbetjes was zijn stem de derde dag toch terug en hebben we één goeie take kunnen opnemen. Die hebben we onder de originele zangpartij gezet. (Lacht)

Kun je muzikaal de vinger leggen op het internationalere geluid van de band?
De Pessemier: De komst van Hadrien heeft ons muzikaler gemaakt. Zijn harmonieën doen ons wat Franser klinken, net als de filmische gastbijdrage van acteur Jean-Pierre Casteldi. En net als in 'Trapped' zitten er bijvoorbeeld ook in 'Live in a dream', het nummer dat we met Selah Sue opnamen, veel broken beats. Die doen dan weer erg Angelsaksisch aan. De sfeer is garage. Tegelijk is die track zowat het typevoorbeeld van hoe deze plaat tot stand is gekomen, als een samenwerking tussen vier mensen die elkaar niet in levenden lijve hebben gezien. Hadrien had een harmonie, Wiebe (Loccufier, het andere bandlid, tp) een beat. Die heb ik in Londen in elkaar gemixt en vervolgens heb ik er de vocals van Sanne (Putseys, alias Selah Sue) op gezet. Zij had het nummer oorspronkelijk geschreven op een ander tempo en in een andere toonaard, maar ik voelde aan dat haar stem prima zou passen op onze instrumental. Je zou het kunnen vergelijken met een jamsessie, maar dan van op een afstand. Voor ons was 'Live in a dream' een overwinning: het toonde aan dat we als band konden blijven functioneren.

The Subs zijn een cyberband geworden.
De Pessemier: Ja, neem het 3D-artwork van Hologram. De foto's van onze gezichten zijn genomen met een iPhone, maar de scans zijn niet mega-slick. We wilden er een zekere knulligheid in stoppen, want het was geen bewuste keuze om een cyberband te zijn. Door de afstand zijn we het geworden, dus konden we het maar beter omarmen. Net als de muzikale bijdragen stuurde elk bandlid me ook een scan van zijn gezicht via mail. Het proces van de hoes illustreert het proces van de plaat.

Heeft Sub zijn je veranderd?
De Pessemier: Het is een uitvergroting van één aspect van mijn persoonlijkheid. Onlangs realiseerde ik me wel dat het niet nodig is om altijd de artiest op het podium te zijn. Je moet je daar af en toe van kunnen losmaken. Toen we heel veel moesten optreden was het een psychologische belasting om altijd maar die gast te spelen die "Fuck that shit" roept. Veel artiesten gaan daarom op zoek naar een alter ego, zodat ze makkelijker dingen kunnen zeggen die ze niet menen. Daar ben ik overheen. Tegenwoordig trek ik me op aan de woorden van Lou Reed: "It involves some acting, but I'm not an actor."

data: 4/4 om 20.00

tickets: UITVERKOCHT

waar: Ancienne Belgique