Thomas Dutronc voelt zich nog steeds een 'gamin'

“Ik kom er niet toe om de ‘monsieur’ te spelen,” zegt Thomas Dutronc aan de vooravond van zijn concert in het Koninklijk Circus. “Als ik op straat gepasseerd wordt door al die gehaaste mannen in pak, dan voel ik me nog steeds een gamin. Zo sta ik nu eenmaal in het leven, als een bon vivant, spelenderwijs.”

In 2007 stapte de zoon van Jacques Dutronc en Françoise Hardy definitief uit de schaduw van zijn beroemde ouders. Zijn debuutalbum Comme un manouche sans guitare ging 600.000 keer over de toonbank. De geest van zijn idool Django Reinhardt hing over het album, maar ook de speelse omgang met zijn moedertaal viel op. Op opvolger Silence on tourne, on tourne en rond is hij tussen enkele instrumentale jazzstukjes nog altijd even tuk op woordspelletjes, maar zijn teksten snijden meer persoonlijke thema's aan. Hier en daar sijpelt er maatschappelijk engagement en generatiekritiek door in zijn teksten. In het zuiden van België zat men duidelijk op de plaat te wachten. In de Ultratop steeg de zanger-gitarist er meteen door naar de tweede positie, het hoogst haalbare met Adele in de buurt. En zo is hij ondertussen een meneer geworden, van het Franse chanson weliswaar, maar met een voornaam.

Je herinnert je vast nog de avonden waarop je in een bistro in de buurt van Gare du Nord in Parijs speelde. Beginnen om 9 uur 's avond en eindigen om 1 uur 's ochtends. Het verschil tussen de optredens van toen en nu moet gigantisch zijn.
Thomas Dutronc: Ja, en we missen die avonden natuurlijk wel. Vooral het informele en het vrije gevoel van altijd te kunnen doen wat je wil en je intuïtie te kunnen aanspreken. Maar ik ben ervan overtuigd dat we die ervaring ook nu nog meenemen op het podium. In vergelijking met de vorige tournee staan we met twee extra gitaristen op het podium. Dat daagt ons uit, want zo kunnen we complexere dingen spelen. Dat spelen blijft uiteindelijk het allerbelangrijkste. Het maakt niet zoveel uit of dat nu anoniem in een café gebeurt of als een bekende kop voor een grote massa.

In die tijd wisten de passanten inderdaad niet dat je de zoon van was. Dat is ondertussen veranderd.
Dutronc: Ja, ik heb het geluk gehad dat mijn eerste plaat het zo goed deed, zodat de mensen me meteen kenden van mijn liedjes en niet kwamen kijken naar de zoon van. Precies het scenario waarop ik gehoopt had. Ik ben altijd bang geweest om de kans op mijn doorbraak te verkijken. Want het klopt dat met een bekende (achter)naam je artistieke prestaties al vlug minder belangrijk worden bevonden dan andere dingen. Je bent een gemakkelijk slachtoffer. Het is niet altijd een goed idee om een muur rond je te bouwen, maar in mijn geval heeft het gewerkt. Ik heb bewust gewacht met mijn debuut tot ik goed wist wat ik wilde en muzikaal alles in de plooi viel.

Intussen ben je aan je tweede album toe. Op de eerste single zing je 'Demain sera trop tard'. Waarmee je wil zeggen: doe niet morgen wat vandaag kan. Denk je zelf ook dat je veel mist als je even niets doet?
Dutronc: (Lachend) Ja, inderdaad. Er is zo weinig tijd. Dus ga ik laat slapen en ik sta vroeg op. Je kan je maar beter nu zo goed mogelijk amuseren, want we weten niet wat er morgen te gebeuren staat. Hier in Frankrijk trekt de campagne van de presidentsverkiezingen zich op gang en wordt er stilgestaan bij de vraag wat er allemaal gaat veranderen. Men is niet meer zeker van morgen.

Wat een verschil met de generatie van je ouders, die jong was op het einde van de jaren '50 en '60.
Dutronc: Klopt. Tv-presentator Michel Drucker heeft me onlangs nog gevraagd om mijn zeg te komen doen over dat thema, als een soort vertegenwoordiger van mijn generatie. Toen mijn ouders jong waren leefden ze in een geweldige tijd: er was amper werkloosheid, de oorlog lag achter de rug, het ging overal vooruit, maar niet te snel… Vandaag lijken de mensen meer zorgen te hebben. Ze zijn vrij, zeker als ze geld en werk hebben. Maar ze weten vaak niet wat te doen met die vrijheid. En ze beseffen niet dat ze ondanks alles ontzettend verwend zijn. Zeker in Frankrijk hebben we het bijzonder goed, en toch klagen we zeer veel. Ik weet niet of dat in België ook het geval is. Sommigen hebben waarschijnlijk redenen om ontevreden te zijn, maar aan de andere kant zie ik ook veel mensen die alles hebben om gelukkig te zijn, maar nooit tevreden zullen zijn.

Je geluk forceer je zelf?
Dutronc: Dat denk ik wel. Ik ben me heel goed bewust van dat geluk. Met mijn copains lach ik elke avond wat af, ik heb een zeer goede, intieme band met mijn ouders en ik heb veel succes gehad met mijn platen. Maar ik houd in mijn achterhoofd dat ik ook zonder dat succes gelukkig kan zijn, door simpelweg mijn gitaar vast te nemen. Dat ervaar ik misschien nog als een groter geluk, dat ik doe wat ik graag doe. Dat ik via Django Reinhardt mijn liefde voor de manouche muziek ontdekt heb, en daarmee op pad ben getrokken. Django was iemand die zijn gitaar gebruikte als een verlengstuk van zijn persoonlijkheid, en dat wond me op. Hij had ook de perfecte cadans gevonden tussen virtuositeit en intuïtie. Dat inspireerde me. Het is voor iedereen belangrijk geduldig op zoek te gaan naar wat hij of zij echt wil. Op je zestiende zou je toch moeten denken: 'Ik ga iets maken van mijn leven.'

Dus jij ging op je zestiende op zoek naar je passie?
Dutronc: Ja, want ik wilde iemand worden, zeker met zo'n ouders. Omdat ik goed mijn best deed op school kreeg ik op jonge leeftijd al een grote vrijheid. Maar ze gaven me wel structuur mee. Er waren rituelen, zo dineerden we elke avond om half acht met de familie. Daar ben ik hen dankbaar voor. Ik hoefde niet weg te vluchten. Maar als ik rond me heen kijk, zie ik ook veel mensen die door niets gepassioneerd worden. Als ik zo zou moeten leven, dan zou ik ook in niets zin hebben. Ik wilde een avontuurlijk leven.

Maar dat ging niet vanzelf.
Dutronc: Als men 25 is, accepteert de maatschappij dat nog. Maar als bijna-veertiger blijf je inderdaad haast als enige over. De maatschappij probeert je in een bepaald patroon te duwen, je te doen geloven dat je oude leventje voorbijgestreefd is, dat het spel gedaan is. Daar heb ik me altijd tegen verzet. Er zijn nog maar weinig mensen die echt leven als een bon vivant. Precies daarom wil ik ermee doorgaan!

Een beetje zoals op het lied 'Sac ado', waarin je zingt dat je je nog steeds een ado(lescent) voelt?
Dutronc: Bah ja, toch wel hoor. Ik kom er niet toe om de 'monsieur' te spelen die ik door de maatschappij verondersteld word te zijn. Ik kan macho zijn, en heel mannelijk, maar als ik op straat gepasseerd wordt door al die gehaaste mannen in pak, dan voel ik me nog steeds dat kleine jongetje, die gamin. Zo sta ik nu eenmaal in het leven, als een bon vivant, spelenderwijs. Ik amuseer me. Ik hoef ook niet te klagen over mijn job, want het is mijn passie. Voilà.

start: 20.00 uur
tickets: 32 / 36 euro
-----------