Tom Krell: Diepzinnige songs over omgaan met verdriet

Op het hoogst persoonlijke en bij wijlen hartverscheurende ‘Total Loss’ documenteert Tom Krell - artiestennaam How To Dress Well - het leven na de dood (van een goede vriend). “En plots kon ik mijn weg in het donker vinden.”

Het eerste wat je opvalt als je de intieme muziek hoort van Tom Krell is die verheven, even indrukwekkende als onwezenlijke falsetstem. In feite kleedt de Amerikaanse producer en songschrijver de R&B van zijn idolen uit tot op het bot, om ze daarna onder te dompelen in een gewijd bad van drones en echo's. Vaak blijven enkel de vocale franjes van het hitparadegenre overeind in Krells diepzinnige tracks over omgaan met verlies. Krell verloor een goede vriend, en meer.

Op 'Total Loss' ben je getuige van zijn rouwproces. Je hoort hem beginnen met een schone lei na de perte totale. Zijn slaapkamergeluid klinkt inmiddels wat meer gepolijst dan op debuut 'Love Remains', maar het contrast tussen dat hoge stemmetje en de geraffineerde elektronica waarmee hij het omringt, blijkt efficiënter dan ooit.

Ik wil het over je falsetstem hebben. Wanneer ontdekte je dat je ook zo'n speciale zangstem in je bereik had, ideaal om je diepste gevoele6ns mee uit te drukken?
Krell: Dat moet in het middelbaar geweest zijn. Voordien trad ik op met verschillende hardcorebandjes, maar zingen deed ik toen niet echt. Schreeuwen, daarentegen… Pas enkele jaren later besefte ik dat ik ooit tot 'mooie' dingen in staat zou zijn met mijn stem.

Op je nieuwe album blijkt je falset de stuwende kracht om een rouwproces te veruitwendigen. Was het lastig om deze songs te schrijven?
Krell: Nee, toch niet. Het leven is veel wreder dan de soundtrack die ik erbij geschreven heb. Kijk, ik verloor iemand die heel dicht bij me stond, en dat is best zwaar. Maar daarnaast zing ik ook over het meer dagdagelijkse verlies, over dingen die we constant achter ons moeten laten. In die zin gaat 'Total Loss' over transformaties, en hoe ze het hoofd te bieden, zodat je weer verder kan. Die voortdurende stroom van verandering is trouwens een onuitputtelijke bron van creativiteit.

Is het daarom dat er op de hoes een ontroerend beeld van een dodenmasker prijkt?
Krell: Ja, een dodenmasker van mijn eigen gezicht. Ik maakte het ook zelf. Het beeld verwijst naar de dood en de veranderingen die zo'n ingrijpende ervaring teweegbrengen. En toch ontroert het. Het is immers geen foto van een doodskist. Dat zou ik veel luguberder vinden. Het is een beeld van iemand die met de dood in het reine probeert te komen. De plaat is trouwens meer bespiegelend dan echt pijnlijk. Die periode heb ik achter me gelaten. Tekenend daarvoor is misschien wel dat ik er na de release van 'Love Remains' ben achter gekomen dat ik een goed nachtzicht heb. Plots kon ik mijn weg in het donker vinden. Misschien is het psychologisch en moest ik me eerst door de pijn en het verdriet heen slepen om te beseffen hoe ik mijn leven verder moest zetten. Op een bepaald moment realiseerde ik me dat ik niet langer verdrietig wilde zijn.

En hielp muziek je dan door de nacht, zoals ze weleens zingen?
Krell: Ja, zeker. Voor mij heeft muziek een therapeutisch effect. Niet alleen muziek maken en brengen, maar ook luisteren, zolang een song me maar persoonlijk aanspreekt. Dat kan overigens met alle genres. Zowel 'Candy Bling' van Mariah Carey als 'Cut The World' van Antony raken me. Ik wil niet dat een artiest me zomaar over zijn zware leven vertelt, ik moet er ook emotioneel door vervoerd worden. Dat probeer ik zelf ook met mijn muziek. Want hoe ouderwets het misschien ook klinkt, mijn echte doel is gemeenschapsvorming. Muziek is een manier om me dichter bij mijn publiek te brengen. Dat is de reden waarom ik de energie opbreng om 's ochtends vroeg een telefoongesprek uit België aan te nemen.

Ligt er anderzijds soms geen enorme kloof tussen je erg persoonlijke en introverte composities en de extravertie die nodig is om ze op een podium te brengen?
Krell: We denken nogal vlug dat ons emotionele leven privé is, en dat we er daarom introvert over moeten blijven. Maar dan leg je de mogelijkheid van een collectieve emotionele ervaring naast je neer. Vanzelfsprekend zullen deze songs heel introvert overkomen als je er in je slaapkamer naar luistert, alsof ik je in mijn psyche meesleur. Maar als je je met 200 à 300 mensen in dezelfde ruimte bevindt, kan je best samen ontroerd zijn. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat in beide settings dezelfde emotionele spankracht aanwezig is.

Je falsetstem geeft op plaat alvast een mooi contrast met de broken R&B-beats. Wanneer ben je er achter gekomen dat precies die combinatie uitstekend werkte?
Krell: Op het podium! Het heeft zich allemaal heel organisch ontwikkeld. Toen ik met 'Love Remains' op tournee was, ben ik een beter muzikant geworden en ontdekte ik het geluid van 'Total Loss'. Eerst bracht ik een aantal oude nummers in deze stijl, en nu heb ik er een hele nieuwe plaat naar geboetseerd.

Wat startte als een intiem slaapkamerproject is ondertussen wel aan een bescheiden internationale opmars begonnen. Het lijkt bovendien al een tijdje geen echt slaapkamerproject meer.
Krell: Noem het een slaapkamersproject. (lacht) Dit keer heb ik in meerdere slaapkamers opgenomen. Maar het klopt wel wat je zegt, voor deze plaat ben ik ook af en toe de studio ingetrokken. Dat geeft nu eenmaal een zuiverder klankenpalet. Ik wilde een opname met meer contouren, vormen en kleuren, meer dynamiek kortom, zodat pakweg de vocalen en de bassen echt goed zouden klinken. Maar anderzijds blijft het wel een experimenteel project.

Die emotionele spankracht en dynamiek hoor je het best op 'Talking To You', waarin je een gevecht lijkt aan te gaan met jezelf.
Krell: (enthousiast) Dat is ook mijn favoriet. Het is een song over concurrerende verlangens in je hoofd, en hoe ze apart kunnen smeken om aandacht. 'Talking To You' is eigenlijk een performance, een duet met mezelf, maar het klinkt allesbehalve harmonieus. Het is mijn poging om al die concurrerende verlangens te accepteren, en dat loopt weleens uit op een gevecht. Maar ik besef heel goed dat ik al die verlangens wel blijf verenigen: ze schuilen onder dezelfde kruin.

20 uur. 12 euro