Two Door Cinema Club: 'Binnen vijftig jaar is dit de golden age'

De voorbije twee jaar knokten de jongens van Two Door Cinema Club zich een doorbraak door onophoudelijk te kamperen in hun tourbus. Het jachtige leven on the road etste weemoedige littekens in 'Beacon', het tweede album van het trio uit het Noord-Ierse Bangor.

De groep trok voor de opnames naar de crib van Jacknife Lee (U2, Snow Patrol) in LA, die hun klaterende mix van springerige postpunk en exotische riedeltjes een glimmend laagje bezorgde.

"Het snijdt allemaal wat dieper," zegt zanger Alex Trimble, die lang niet meer die schuchtere kerel is waarmee we twee jaar geleden aan tafel zaten. Zijn de jonkies kerels geworden? Bassist Kevin Baird is een paar tattoos rijker en de timide gitarist Sam Halliday mat zich een hippe Mad men-look aan.

De voorbije twee jaar waren jullie haast onophoudelijk op de baan. Te oordelen aan songs als 'Sleep alone' smaakt dat bestaan bitterzoet.
Trimble: Het is worstelen om een evenwicht te vinden tussen een 'normaal' leven en wat wij doen. Er bestaat ook geen perfecte manier om de twee te combineren, denk ik, maar wat wij nu meemaken is totaal geflipt.

'Someday' lonkt naar een onbestemde toekomst. Is er wat van het mysterie uit jullie levens verdwenen?
Trimble: Ja en nee. Het klopt dat we een stuk van onze naïviteit kwijt zijn. Voor deze rollercoaster zich op gang trok, was ik ervan overtuigd dat ik wist hoe de wereld in elkaar zat. Maar door de aardbol af te dweilen zijn mijn ogen opengegaan. Ik vind het leven nog wonderbaarlijker en meer ongrijpbaar dan voorheen. Ik besef dat er nog zoveelte doen valt, te ontdekken, en dat ik zoveel niet weet.

Mag ik de albumtitel zien als een verlangen naar een houvast dat je bent kwijtgespeeld?
Trimble: We hebben een fantastisch leven, maar mensen zijn niet gelukkig tenzij ze ongelukkig zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Je vindt altijd wel iets om over te klagen. Het is niet noodzakelijk verlangen naar één bepaald ding, het kan een persoon zijn, een plaats, een moment.

Hoe verbind ik die gedachte met de cd-hoes, waarop een hemels licht priemt tussen vrouwenbenen die door de zoldering bungelen?
Trimble: (Lacht) Onze levens zijn surrealistisch - het ene moment ploeteren we reddeloos door een modderige wei, de volgende dag zitten we te blinken op een feestje in Hollywood, en een etmaal later kuieren we door Cape Town. Dat heeft zich vertaald naar het artwork. Ik ben veel met fotografie bezig. De foto is een eerbetoon aan Guy Bourdin, een Franse fotograaf die in de jaren 1960 vrouwen voor Vogue portretteerde in verdraaide poses.

Klinkt als nostalgie naar een periode die je niet hebt gekend.
Trimble: Niemand is echt gelukkig met de periode waarin hij leeft, denk ik. Hoe goed het internet ook is, ik vind het soms vervelend en beperkend. Het lijkt alsof de generatie die online opgroeit haar sociale vaardigheden overboord kiepert. Iedereen zit gelijmd aan zijn smartphone of computer. Ik verlang soms naar een simpelere tijd. Je gaat naar buiten en leest een boek, punt. Of je trekt naar een platenwinkel en kóópt een album. Je hoeft niet alles in een seconde binnen handbereik te hebben. Maar goed, binnen vijftig jaar vindt iedereen wellicht 2012 de golden age. (Lacht)

Two Door Cinema Club
wanneer: 26/11 om 19.30 uu
tickets: UITVERKOCHT
--------------