Wouter 'Gotye' De Backer: 'De hele familie komt kijken in de AB'

Een mysterieus duet over een gebroken relatie is al drie maanden niet van de radio weg te branden. Met als neveneffect dat de naar Australië uitgeweken Wouter ‘Gotye’ De Backer nu ook in zijn geboorteland een ster is.

De Backer verliet zijn West-Vlaamse geboortestreek om samen met zijn ouders naar Australië te migreren. Hij was toen twee jaar oud. Dat hij nu, zovele jaren later, met de hulp van zijn muziek een nieuwe band kan aangaan met zijn thuisland stemt hem bijzonder tevreden.

Daar komt bij dat 'Somebody that I used to know', de eerste single van zijn nieuwe album, hier nu al wekenlang de hoogste plek van de hitparade bezet.

In Australië gaat De Backer al langer mee als bekende kop. Eerder dit jaar liep hij een KFC binnen in Adelaide, zo vertelt hij ons op een drukbezochte persdag. Hij bestelde er een kippenburger toen plots de intro van zijn hit uit de speakers schalde, en het meisje achter de kassa hem een vragende blik gaf: 'Dat ben jij toch, niet?' De Backer knikte ietwat ongemakkelijk, nam zijn burger in ontvangst en liep vervolgens McDonalds binnen, vlak ernaast, waar even later - u raadt het al - dezelfde aanstekelijke intro van wal stak. En Wally, want zo noemen zijn Australische makkers hem, was opnieuw ribbedebie.

"Toen was ik me ineens heel erg bewust van het feit dat ik een hit te pakken had en ik niet zomaar ergens incognito een hamburger kon gaan eten. Gelukkig luister ik meestal naar mijn iPod. (Lacht) Zo hou ik alsnog de controle over wat ik te horen krijg."

Met je nieuwe album, Making mirrors, lijkt je internationale carrière op je 31ste definitief vertrokken, maar je bent al veel langer met muziek bezig.
Gotye: Ja, ik begon op mijn vijftiende als drummer en componist. Toen beschouwde ik me nog niet direct als een zanger. Ik was vooral gefascineerd door drums. Als tiener slokten ze al mijn energie op. Maar toen ik liedjes voor mijn toenmalige schoolbandje begon te schrijven, was het logisch dat ik ze ook zou zingen. In het begin speelden we trouwens vooral grungecovers van Soundgarden, Alice in Chains en zo. Later liet ik me beïnvloeden door de grauwe synthrock van Depeche Mode: veel mineurakkoorden en katholiek schuldgevoel. Met Gotye probeer ik elektronica en organische rockelementen te verzoenen. Maar het was vooral bij mijn andere groep, The Basics, waarmee we veel in Australië tourden, dat ik mijn soulstem ontdekte. Tegenwoordig schuif ik ook de Motown-achtige songs door naar Gotye. Ik ben nog steeds gek op die soulvolle rock uit de vroege jaren zestig, genre The Spencer Davis Group en Martha & The Vandellas.

In de eerste jaren van Gotye werkte je veel met samples, ook live. Nu breng je een band mee. Vergt zo'n groepsoptreden meer concentratie?
Gotye: Nee, integendeel. Nu moet ik tenminste niet zingen en drummen tegelijk. Ik kan me meer focussen op mijn performance en op de zang. Als je met veel samples speelt, dan blijven de tempo's altijd precies hetzelfde. Nu is elke avond anders. Vooral daar kijk ik naar uit, want ik ben gauw verveeld.

Is dat niet een van je bekommernissen op 'Easy way out', de verveling en de routine die toeslaan als je op tournee bent?
Gotye: Precies. Veel van mijn liedjes verwoorden een dialoog tussen de stemmen in mijn hoofd. In dit specifieke geval fluistert één stem me toe dat op tournee gaan fantastisch is, terwijl de andere stem plagerig roept: ik haat dit! Ik denk dat veel muzikanten hiermee zitten. Alleen durven ze het niet hardop zeggen. Zelf word ik vooral lui van on the road te zijn. Dus heb ik me voorgenomen om elke dag als eerste op te staan, wat te stretchen en dan een rondje te gaan joggen. En daarnaast moet ik maar veel goeie boeken meenemen en interessante mensen ontmoeten, zodat ik de verveling binnen de perken kan houden, want met het plotse succes zou het weleens kunnen dat ik het volgende anderhalf jaar op tournee ben. (Lacht)

Hoe verklaar jij dat plotse succes?
Gotye: 'Somebody that I used to know' is geen voor de hand liggende pophit. Er plakt ook een sterk gevoel aan. Iedereen herkent zich in de situatie waarin iemand die ooit een geliefde was nu niet meer is dan iemand die je ooit kende. In het begin wist ik trouwens zelf niet dat ik nog een extra stem nodig had. Maar vanuit het perspectief van de jongen was alles gezegd, en toch ontbrak er iets. Het duurde lang voor ik me realiseerde dat Kimbra de geknipte persoon was om de rol van het meisje op zich te nemen. Heel even heb ik nog overwogen om mijn vriendin te vragen voor de vrouwenstem, maar dat zou te geforceerd geweest zijn: we zijn stapelgek op elkaar! Het zou ook bizar geweest zijn om een duister liedje over een gebroken relatie met je vriendin in te blikken. Ze had me in de videoclip ook nooit zo'n oprecht kille blik kunnen geven.

Die clip is net als het artwork van de cd gebaseerd op een schilderij van je vader. Een miskend kunstenaar?
Gotye: Dat heb ik niet gezegd. (Lacht) Mijn vader werkte vroeger bij IBM, maar schilderen is altijd zijn hobby geweest. Ik vond die combinatie van scheve driehoeken en spiegels wel passen bij het nummer. En bij de plaat in het algemeen.

In de titelsong 'Making mirrors' reflecteer je over jezelf, doe je aan meta-denken.
Gotye: Ja, en in 'Smoke and mirrors' vraag ik me af wat het echt betekent om een performer te zijn en hoe ik wil omgaan met de angst die daar aan vast hangt. Ook al ben ik nog jong, soms vraag ik me genadeloos af: wanneer begin ik af te takelen als rockster, of wanneer ga ik totaal de mist in?

Waarschijnlijk ben je persoonlijk verantwoordelijk voor de afgang van talloze presentatoren die in de ether worstelden met de uitspraak van je artiestennaam.
Gotye: (Geamuseerd) Klopt, je spreekt het uit zoals Gauthier, Wouter in het Frans. Mijn moeder gaf vroeger Franse les en als kind noemde ze me zo weleens. Ik was het haast vergeten, maar toen ik op mijn 22e op zoek was naar een artiestennaam schoot het me ineens te binnen. Het is best grappig: sommigen zeggen 'Go Tie', anderen 'Gotcha'. Soms discussiëren ze op de radio zelfs over hoe je het moet uitspreken.

Maar het is een naam die aansluit bij je doorbraakhit, ook een wat vreemd, mysterieus nummer dat anders is, maar toch aanspreekt.
Gotye: Jep, en er blijft al zo weinig mysterie over in de wereld van de popmuziek. Ik heb vaak gedacht: waarom heb ik die belachelijke naam gekozen, maar nu zie ik dus ook de voordelen. En straks in de AB komt de hele familie kijken. Ze zakken massaal af uit Nieuwpoort, en zij mogen natuurlijk gewoon Wouter zeggen.

Gotye
wanneer: 30 oktober 2011 + 15 en 16 februari 2012
tickets: UITVERKOCHT
-------------