Arno laat zich strikken voor hoofdrol in Komma

Komma, het langspeelfilmdebuut van de Brusselse cineaste Martine Doyen, is vorige week in wereldpremière voorgesteld op de Semaine de la Critique, een van de parallelle secties van het filmfestival van Cannes. Niemand minder dan Arno speelt de hoofdrol. De zelfverklaarde flop star mag dan al volhouden dat hij géén acteur is, hij speelt zijn personage - een charlatan - con brio. Een gesprek op het strand van Cannes, door Arno omgedoopt tot 'het Blankenberge van de Côte d'Azur'.

'Pakt joen 'n frietjen, je moed éten," beveelt Arno. Het is niet uitgesloten dat hij het uit beleefdheid voorstelt omdat ik op zijn bord zit te kijken. Maar te uitgehongerd om te piekeren over beleefdheidsregels pik ik de frieten van zijn bord. We zitten op drie meter van de Middellandse Zee, maar het geluid van de golven wordt overstemd door het geroezemoes op de Croisette, ingepalmd door een bonte mengeling van overspannen journalisten (te herkennen aan de zweetvlekken), filmsterren (te herkennen aan de lijfwachten), handtekeningenjagers (te herkennen aan hun extatisch gekreun als ze in de mensenzee een glimp opvangen van de schouder van een actrice van wie de naam hen even niet te binnen schiet) en mensen voor wie film in de eerste plaats business betekent (te herkennen aan de dollartekens in hun ogen).

Als naar gewoonte vat Arno de sfeer weer perfect en plastisch samen. "Dat is hier het Blankenberge van de Côte d'Azur." Arno speelt in Komma een zekere Peter De Wit, die in het lijkenhuis ontwaakt uit een coma. Hij steelt de portefeuille en de identiteit van het Zweedse lijk op de tafel naast de zijne. Als Lars de Zweed die niet van het donker houdt, doolt hij door Brussel, levend van moment tot moment. In de Ravensteingalerij loopt Lars een zwaar verwarde kunstenares (Valérie Lemaître) tegen het lijf; zij lijdt aan geheugenverlies. Lars maakt haar wijs dat hij haar ex is en ontvoert haar naar Neuschwanstein in het ondergesneeuwde Beie­ren, het slot van de gekke koning Lodewijk II dat portret stond voor veel sprookjeskastelen in Disneyfilms.
De film is geen succes over de hele lijn. Maar het staat buiten kijf dat de charlatan een fantastisch personage is en dat Arno de figuur helemaal naar zijn hand weet te zetten.

In een vorig gesprek zei u geen acteur te zijn. Komma bewijst uw ongelijk.
Arno: "Ik ben geen acteur omdat ik de attitude van een filmacteur maar niks vind. In interviews doen ze alsof het hun film is, terwijl ze er meestal maar een maand aan gewerkt hebben. De regisseur heeft er verdorie vier jaar van zijn leven aan gewijd. Da's misjolle! Ik heb al opgetreden in Cannes, maar dit is de eerste keer dat ik het filmfestival meemaak. Ik vind toch dat er erg veel cinema bij komt kijken. Die filmacteurs zijn het niet gewoon om contact te hebben met hun publiek, toch niet op de intieme manier waarop een theateracteur of een muzikant dat doet. Veel filmacteurs lopen hier dan ook rond met een erectie zo groot al de Eiffeltoren. Het heeft iets zieligs."

Hoe heeft Martine Doyen u overtuigd om toch te acteren?
Arno: "Martine is een schat van een mens. We gaan al jaren terug. Ze behoorde tot de kliek van mensen die begin jaren 1980 in de Dansaertstraat was komen wonen omdat het daar zo goedkoop wonen was in het centrum van Brussel. We kwamen elkaar tegen in de Archifuck (Archiduc, red.). Ze was toen al met film in de weer."
"Ik vond dat ze iets wicked had en ben haar blijven volgen. Toen ze me voor Komma vroeg, heb ik eerst geweigerd. Ik wist niet zeker of ik tussen het toeren door wel tijd had voor een film, maar ze was bereid om zich aan te passen. Ik wist ook niet of ik het kon. Ik ben geen acteur. Een koe geeft geen champagne. Maar Martine bleef aandringen. Ze stelde een test voor zodat ik mezelf kon overtuigen. Na een week bedenktijd redeneerde ik: 'Luister Arno, je moet jezelf niet spelen, dit kan plezant worden.' Er worden me tien filmscenario's per jaar aangeboden. Maar ze vragen me altijd om mezelf te spelen; dat wil ik niet."

Martine Doyen neemt enorme close-ups van u. Zo'n camera op een centimeter van je neus, schrikt dat niet af?
Arno: "De fantastische crew bestond uit Vlamingen, Walen, Brusselaars en een paar Fransmannen. Hu­gues Poulain zat de acteurs inderdaad heel dicht op de huid met zijn camera. Maar ik was helemaal niet bang als hij zo dichtbij kwam."
"Vraag me niet hoe hij het allemaal doet, maar hij zorgde ervoor dat ik de camera niet eens voelde. Het is ongelofelijk, maar hij slaagde erin om je met de camera te stre­len. Ik vind dat zeer mooi."

Komma was meteen geselecteerd voor de Semaine de la Critique. Smaakt Cannes een beetje?
Arno: "We logeren in een appartement. De gebraden kiekens vliegen me hier in de mond. We hollen van het ene feest naar het andere. En toch amuseer ik me niet. Te veel madammen met siliconen. Het is hier allemaal zo fake, ik waan me in Blankenberge. De feesten ten spijt lag ik gisteren om één uur al in mijn bed; normaal gezien ben ik de portier, ben ik degene die de deuren sluit. Maar ik ben wel blij dat ik al die cinema hier een keer heb meegemaakt."
"Maar weet je wat ik nog het spijtigst van al vind? België bestaat niet, en ik kan het weten want ik woon er. Engeland, Duitsland, Spanje staan hier met één ploeg. België bestaat hier niet. Vlamingen en Walen doen hier volledig naast elkaar hun ding. Dat is het zoveelste bewijs dat de politiek de enorme creativiteit in ons land niet stimuleert, maar naar beneden haalt. We zijn al zo klein en dan maken we ons nog kleiner. Alle Franstalige journalisten zijn ons komen opzoeken, maar jij bent verdorie de enige Vlaming. En eigenlijk tel jij niet want jij bent een Vlaamse Brusselaar en dat zijn nog echte Belgen. We leven in stammen. Mijn hart is Belgisch, maar mijn tisj is internationaal."

Petit pays, petit esprit?
Arno: "Ik begrijp het niet. De muziek van de film is geschreven door Jef Mercelis, een Vlaming fuck! Ik ben jaloers op die gast, de muziek is fantastisch. Ik geef Bert Anciaux groot gelijk als hij zegt dat de Vlaamse film wat minder de Amerikaanse cinema moet nadoen en wat meer in de richting van Lars von Trier moet gaan. Maar sedert de komst van VTM is Vlaanderen nog kleiner geworden dan het al was. We denken dat de wereld begint in Oostende en eindigt in Hasselt."
"Ik heb per ongeluk dat meisje op tv gezien (Arno bedoelt Kate Ryan, NR). Vroeger gingen we ervan uit dat we toch nooit zouden winnen en als we het dan goed deden, amai, dan waren we content. Vandaag gebeurt het omgekeerde. Heel Vlaanderen dacht dat dat meiske het Eurovisie Songfestival zou winnen. Om dan pas in Athene vast te stellen dat er nog andere landen bestaan. Op de koop toe zijn de mensen kapot van het verliezen en moeten ze aan de Prozac om een depressie te voorkomen."
"Wat stelt de Vlaamse film in het buitenland voor? Hoeveel Vlaamse films zie je in Cannes? Als we Antwerpse remakes van Nederlandse soaps blijven maken, dan blijven we kansen rateren."