The Black Box Revelation stelt tweede album voor in AB

The Black Box Revelation klinkt op haar tweede cd niet langer als een garagerockbandje uit Dilbeek, maar als een schuimbekkend monster dat klaar is om de wereld te veroveren.

'Als je wereldwijd wilt toeren, moet je keihard werken om het publiek voor je te winnen." Zanger-gitarist Jan Paternoster en drummer Dries Van Dijck houden beide voeten op de grond. Maar het bluesrockduo dat vier jaar geleden het zilver wegkaapte op Humo's Rock Rally, gaat hard. Silver threats, hun tweede album na het bejubelde Set your head on fire uit 2007, krijgt meteen een wereldwijde release bij Pias International en zal door fans kunnen worden verslonden voor de groep Europa, Rusland en Japan onder de voet gaat lopen.

Paternoster, binnenkort 21 en onlangs verhuisd naar Schaarbeek, en Dries Van Dijck (18), die nog in Dilbeek bij ma en pa woont, hebben de afgelopen twee jaar hun bed maar weinig gezien. Ze zegden hun studie op en toerden dat het een aard had, speelden Werchter en Pukkelpop plat, en mochten opwarmen voor Eagles of Death Metal en Anouk. Het leven onderweg heeft hun sound hechter, strakker, en vooral harder gemaakt. De riffs lijken des duivels, de drums briesen als doldrieste stieren. The Stones zijn nog steeds een ijkpunt, maar ook de harde rock van Led Zeppelin en Black Sabbath zoekt zijn weg in de sound van de groep.

Jullie debuut was een groot succes, singles als 'I think I like you' en 'Gravity blues' deden het uitstekend op de radio, en jullie oogstten positieve recensies tot in New York. Stonden de zenuwen extra gespannen voor de 'moeilijke tweede'?
Jan Paternoster: "Als je een eerste plaat maakt, heb je doorgaans nummers genoeg omdat je al een hele weg hebt afgelegd, waarbij de slechte songs afvallen. Nu moest het een beetje tussen de soep en de patatten . Het was echt wel zwoegen om elf goede nummers op tijd af
te krijgen. Dat verhoogde de druk, maar het was ook gezonde stress. We zijn als muzikanten zo geëvolueerd dat we daar beter mee kunnen omgaan. We weten hoe we een goede song in elkaar moeten boksen en we hebben minder tijd nodig in de studio."

Daar lijkt het inderdaad op. Jullie trokken twee keer één week naar de Konk Studios van Ray Davies in Londen.
Dries Van Dijck: "Dat kwam vooral door ons drukke tourschema. We mochten op tournee met de Eagles of Death Metal, en dat wilden we echt niet laten liggen. Via ons management hadden we een cd aan Josh Homme bezorgd, want hij kiest wie er mee op tournee mag - terwijl hij zelf niet eens meespeelt! Soit, hij vond de plaat dus blijkbaar wel goed. Cool, hé."

Paternoster: "Ray Davies is een paar keer langsgekomen, hij heeft een stukje gehoord van 'Love licks' en hij vond het leuk klinken. Er wordt gezegd dat mijn stem op de zijne lijkt. Dat is een groot compliment, maar ik moet toegeven dat ik de muziek van The Kinks niet kende voor we met The Black Box begonnen."

Waren jullie niet bang om in herhaling te vallen of tegen beperkingen op te botsen? Jullie zijn tenslotte maar met twee.
Paternoster: "Dat gevaar is er, maar door zoveel op te treden, hebben we in onze eigen instrumenten nieuwe dimensies gevonden. Door effecten te gebruiken, door de manier van spelen is onze klank veranderd. Niet bewust, we zijn zo geëvo­lueerd."

"We vonden dat de nieuwe plaat puurder mocht, en bluesier dan de eerste, die achteraf gezien toch nogal braaf klonk. De nieuwe nummers zijn nog altijd catchy , maar gedurfder in structuur en sound. De meeste groepen worden braver bij hun tweede plaat, omdat ze met een groter budget werken en de studio ontdekken. Dat wilden we absoluut vermijden."

Jullie zijn in 2008 naar de VS getrokken. Hoe verliep dat?
Paternoster: "De beste manier om te zien tot waar je ambities reiken. We hebben er voor een handvol mensen gespeeld, vooral voor platenpiefen, en dan nog op gehuurde instrumenten. Eigenlijk heeft zo'n tournee pas zin als je plaat er ook verschenen is. Op zulke momenten besef je dat er nog veel werk is. Daar, en ook in de UK, zijn ze een hogere standaard gewend, hé. Samen met ons staan er duizenden andere groepjes te trappelen. En als ze het niet goed vinden, dan laten ze dat ook wel weten. Door met bier te gooien of zo."

Hebben jullie dat meegemaakt?
Paternoster en Van Dijck (in koor): "Nee nee, absoluut niet!"

In Engelse recensies werd jullie muziek goed bevonden, maar vielen ze over de teksten. Heb je daar harder aan gewerkt, Jan?
Paternoster: "Als het je ambitie is om wereldwijd te spelen, dan zijn goede teksten een absolute must. Dat heb ik ingezien door in het buitenland te spelen. Lyrics zijn minstens even belangrijk als de muziek. Misschien soms zelfs belangrijker."

Hoor ik in 'Our town has changed for years now' maatschappijkritiek?
Paternoster: " (lachje) Dat doe ik normaal niet. Ik vind niet dat je in muziek het woord van het volk moet gaan verkondigen. Het is gewoon een eigen interpretatie van wat er in de wereld gebeurt. Dat er bijvoorbeeld meer gekken zijn in onze maatschappij. Ik hoop gewoon dat het mensen tot denken aanzet."

:: The Black Box Revelation op 4 maart in de Ancienne Belgique