Boek: 'Het verdriet van de mediawatcher' van Marc Didden

Er is nog een voordeel verbonden aan het feit dat u De Morgen niet meer leest. De aanschaf van de gebundelde columns van hun columnisten wordt met de klap heel wat minder zinloos. Dankzij Ballenjongen van voetbaldier Filip Joos en met name Het verdriet van de mediawatcher van Marc Didden worden uw pleebezoeken zelfs een kwestie van kennisverbreding en stilistisch genoegen.

Al van in de tijd dat Brussel nog echt onleefbaar was, zwoegde Marc Didden zich een puik palmares bij elkaar in diverse disciplines: films regisseren, televisieseries schrijven, lesgeven aan dra doorbrekende cineasten, kogelstoten bij de veteranen van Daring Dansaert.

Hij kan het zich ondertussen dus wel permitteren om wat tijd te verkwisten aan de wondere parallelwereld van de media. Al voert Didden de titel 'mediawatcher' natuurlijk om te lachen, en verlapte hij zijn inmiddels voormalige hoofdredacteur de voorbije vier jaar vooral geschriften die slechts van ver met media te maken hebben. Mediafenomenen uit de jaren 1960, of installaties met mixed media uit Tate Modern in Londen of Wiels in Brussel komen ook in aanmerking, of wat flarden autobiografie of bruxelliana. Je kunt dit boek dus ook zien als een artistieke almanak, samengesteld door een culturele omnivoor met een referentiekader zo breed dat de N-VA er geheid elitair kosmopolitisme zal achter vermoeden.

Als het toch om het watchen van de media in de enge zin van het woord gaat, dan ziet Didden zich vooral genoodzaakt uiting te geven aan zijn ergernis. In de polemische traditie van Gerrit Komrij en 'rv' gebeurt dat steevast met vermelding van naam en toenaam ('Ik beledig wel eens een BV'). Het is fijn te merken dat dat lange lijstje met Beledigde Vlamingen behalve usual suspects ook onderbelicht gebleven figuren als Serge Simonart, Freddy Thielemans, of Staf De Wilde uit De Haan bevat. Toch twee bedenkingen. Al hebben wij in onze fantasie ook al meermaals een verbale gangbang van Ilse Beyers, Goedele Liekens of Geert Hoste vervoegd, de drang om het gebeuk ook op papier gedrukt te zien, lijkt ons toch eigen aan de generatie uit de tijd dat de grenzen van het fatsoen nog niet waren getrokken. Voorts zouden we er ons ook niet graag op laten betrappen van de wederomstuit Canvascrackjes als De Aguirre, Cools en consorten zo nadrukkelijk het hof te maken. Zo verslapt automatisch het kritisch vermogen, Marc! De vraaggesprekken van Phara en Kathleen van internationaal niveau? Toe nou maar.

Wel verdenken we er Didden van dat hij het kafferen vooral nodig heeft om te verdoezelen dat hij het jubelen zo broodnodig heeft. Didden gebruikt het woord geniaal niet vaak, maar hij moet zich voortdurend inhouden. Of hij het nu over Raymond van het Groenewoud, Francis Bacon, Hugo Claus of Bob Dylan heeft, altijd is het duidelijk dat hij er zonder die dode dichters en artistes révoltés écht geen zak meer aan zou vinden. Hoewel hetgeen hij zelf tegen de Zinloosheid in te brengen heeft ook lang niet slecht is. Dit korte tekstje had ook boordevol ongemeen geestige, scherpe en eloquente citaten kunnen staan van deze momperende dwarskijker die ons verdomd na aan het hart ligt.

'Het verdriet van de mediawatcher', Marc Didden, uitg. Luster, Antwerpen, 2010, 352 blz. 19,95 euro