Botanique checkt de polsslag van de postrock

Hoe zou het eigenlijk zijn met postrock, het 'genre' waar de pers tot een dikke vijf jaar geleden de mond zo vol van had? Botanique neemt de temperatuur op en presenteert drie aan elkaar verbonden bands op het kruispunt van gitaarmuziek, psychedelica, freejazz en elektronica: Jackie-O Motherfucker, Valet en White Rainbow. De drie stammen uit de onderbuik van Minneapolis en kregen nooit ruime aandacht in de mainstreampers.

Volgens de encyclopedieën is postrock rockgeoriënteerde kunstmuziek die afwijkt van de traditionele structuren van de popmuziek, vaak met lange instrumentale passages. Maar rockmuziek raakte de laatste jaren stilistisch erg versplinterd, en zo is postrock een verzamelnaam geworden voor alles wat naar gitaarmuziek neigt, maar besmet is door allerlei andere invloeden.

De wortels van die kruisbestuiving liggen in de jaren 1990. Sinds 1995 vond bij het grote publiek dezelfde mentaliteitswijziging plaats die eerder bij tientallen muzikanten haar intrede deed. Een eerste aanleiding daartoe was de popularisering van de elektronische muziek (de bloei van onder meer techno en house, maar ook de doorstroming van de zogeheten 'avant-garde' uit de jaren 1970). Een tweede reden was de democratisering van de technologie (met enerzijds het internet en anderzijds de explosie van betaalbare, digitale songschrijfmogelijkheden). Samengevat: in de jaren 1990 gooiden rockgroepen in groten getale de geldende standaarden overboord die genres zoals grunge, stonerrock of nu-metal dicteerden. De (mainstream)pers moest een nieuwe term bedenken en catalogeerde bands zoals Godspeed You! Black Emperor, Mono en Tortoise in het hokje postrock.

Sinds een aantal jaar valt de term niet zo vaak meer in recensies en interviews, en dat is maar goed ook. Botanique ontvangt echter drie bands wier geluid grotendeels steunt op rock, maar die wel erg eclectisch van inslag is: Jackie-O Motherfucker, Valet en White Rainbow. Hoewel de drie zelden aandacht van de pers kregen, kunnen ze op een forse aanhang rekenen. En ja hoor: in de promotekst wordt steevast het gedoodverfde 'postrock' bovengehaald.

Jackie-O Motherfucker is de moedergroep: de twee andere genodigden stammen eveneens uit Minneapolis en hebben muzikale links met hen. De groep is het los-vaste collectief rond de multi-instrumentalist Tom Greenwood en de saxofonist Nester Bucket. Sinds 1994 verkent Jackie-O Motherfucker vrijelijk rockpaden, daarbij steunend op traditionele blues, psychedelische experimenten, knip-en-plaktechnieken, freejazz, enzovoort. Die invloeden leest de groep - die ooit wel twintig leden telde, maar vandaag als kwartet op tournee trekt - door een vuile, versleten bril. Inhoudelijk focust Jackie-O Motherfucker niet zelden op de zelfkant van de maatschappij.

Voor songmateriaal vertrekt de band zowel vanuit improvisatie als geschreven teksten maar ook uit films en animatie. Hun laatste studioworp Valley of fire verscheen eind vorig jaar en toont hun meer ingetogen kant. Dat betekent niet dat hun komende concert laidback wordt: geen enkel optreden van Jackie-O Motherfucker klinkt als het voorgaande.

Honey Owens, vast lid van het viertal, gaat het concert vooraf met haar eigen band Valet. Naast gitaren behoren ukeleles, fluiten, computers, draaitafels, enzovoort tot het instrumentarium. Valets recente langspeler Blood is clean is een donker en bezwerend werkstuk dat psychedelische vergezichten laat domineren over Owens' weifelende stem.

White Rainbow, derde en laatste gast, is het soloproject van Adam Forkner. Hij werkte eerder samen met Valet, Dirty Projectors en Devendra Banhart. Forkner brengt een ware mashup: een experimentele mix van geprogrammeerde muziek, analoge elektronica en gitaar, versneden tot hypnotische, tribale geluidsflappen.

:: Jackie-O Motherfucker / Valet / White Rainbow
wanneer: 8 november 2008 om 20.00 uur
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node - 02-218.37.32 - info@botanique.be
tickets: 8/11 euro (Bota'Carte: 5 euro)