Couleur Café: op naar de twintig

De negentiende editie van Couleur Café was opnieuw een geweldig succes. Wij waren niet altijd overtuigd van de programmakeuzes, maar het publiek was er - en was laaiend enthousiast.

Opvallend dit jaar was dat het niet drummen was op de terreinen van Thurn & Taxis. Minder volk, of een betere inrichting van het terrein? Het was in elk geval aangenaam om wat meer ruimte te hebben om te bewegen. Ook mooi is dat het festival ruimte blijft geven aan ngo's, dit jaar rond het thema 'Noord-Zuidmigratie'. De tentoonstelling in het Cool Art Café had dit jaar als doel de taboes rond seks en liefde te doorbreken. Een mooi voornemen, maar de kunstwerken haalden het niveau van de voorbije edities niet.

Minder mooi was ook het afvalbeleid. Er werd dit jaar wel voor het eerst gesorteerd, maar ooit al gehoord van herbruikbare bekertjes?

Vrijdagavond begon met de terugkeer van MC Solaar. De Franse rapper kwam met volwassen hiphop, maar de zangeres mag hij de volgende keer thuis laten. De Amerikaanse Erykah Badu en de Nigeriaanse singer-songwriter Asa verwenden de aanhangers van soul; de Cubanen van Orishas overtuigden minder. Jammer dat de Congolese elektro-traditionele trance-groep Konono N°1 er niet bij was. Ze kregen hun visum niet op tijd, een al te vaak terugkerend probleem voor Afrikaanse artiesten.

Zaterdag begon goed met Omar Perry, de Brusselse Jamaicaan die zijn debuutplaat Man free kwam voorstellen. Ook de carnavaleske muziek van het Braziliaanse SpokFre­vo Orquestra was heerlijk.

Met de Afrikaanse reggaekoning Tiken Jah Fakoly barstte het feest helemaal los. Body, Mind & Soul uit Malawi mocht als winnaar van Musical Crossroads Southern Afri­ca naar Couleur Café komen. Ze waren een stuk overtuigender dan Konga Vibes, de winnaar van 2007.

Headlines van de avond waren Arsenal en Los Van Van. Arsenal is eerder een groep voor een festival als Werchter, en Los Van Van zette een belabberde prestatie neer. De salsaglorie van weleer is niet meer.

Zondag begon sterk met de African tribute to James Brown en de Belgisch-Congolese rapper Baloji. De Occitaanse feestvarkens van Massilia Sound System waren de toppers van Couleur Café. Ook mooi was Sahara blues, het project van mondharmonicaspeler Steven De bruyn met Marokkaanse muzikanten. Daarna kon er vier uur lang gedanst worden op de drum 'n' bass van Le Peuple de l'Herbe en de elektrodub van Asian Dub Groove, een stevige afsluiter van de Electro World-scene. En Zucchero, ach, wat deed die op Couleur Café?

Wereldmuziekliefhebbers komen de laatste jaren steeds minder aan hun trekken op Couleur Café. Het festival heeft voluit gekozen voor 'feestmuziek'. Gemeten aan de talrijke opkomst en het enthousiasme van het publiek is dat wellicht een juiste keuze. Volgend jaar viert het festival zijn twintigste verjaardag. We zullen er weer bij zijn!