Crowded House zoekt opnieuw de magie van de muziek op

Drie jaar na hun comeback-cd Time on earth, in se een Neil Finn-album dat in groep werd afgewerkt, is Crowded House écht terug. Intriguer staat als vanouds vol klare kiwipop, ingekleurd met veel vintage keyboards. Maar hoe vaak schrijf je een liedje dat even goed en succesvol is als 'Don't dream it's over'?

"Intriguer staat voor het onbestemde dat altijd weer roet in het eten gooit. Maar dat is goed. Zo proeft je eten, je leven, elke dag anders," zegt Nick Seymour, bassist en mede-oprichter van Crowded House. Het oorspronkelijke trio met zanger-gitarist Neil Finn, Seymour en drummer Paul Hester, op Woodface even aangevuld met broer Tim Finn, is na Hesters zelfmoord in 2005 een los-vast combo geworden met op dit moment drummer Matt Sherrod en multi-instrumentalist Mark Hart.

Hoe is het werken met Neil Finn als enige songschrijver in de groep?
Nick Seymour: Neils demo's zijn de basis, daar wordt mee gespeeld. 'Side of the world' klonk eerst als folk maar werd Braziliaanse rumba. De nummers zijn ook live getest. In het repetitiehok voeg je vaak ballast toe. Op het podium strip je de songs tot de essentie, zo hou je de interesse van je publiek. Neil heeft het allicht soms moeilijk als soloschrijver. Maar ik zie hem ook nooit samenzitten met iemand anders voor een liedje, en al zeker niet met mensen die hij te goed kent. Als je hem een idee opdringt, hapert Crowded House.

Toch lijken jullie een echte band.
Seymour: Wie je bent en wat je speelt, maakt de groep. Ieders inbreng is gelijkwaardig. Ik heb Neil en Tim wel eens horen optreden met ingehuurde muzikanten, pro's die spelen wat gevraagd wordt. Dat is niets voor mij, ik heb mijn idee.

Een baslijn is voor u meer dan een reeks grondnoten van akkoorden, u speelt uw eigen melodie.
Seymour: Tijdens de strofes volg ik stem en tekst, in het refrein doe ik een vaste riff, de mensen moeten kunnen meezingen. Als kind speelde ik viool in een orkest, daar pikte ik dat samengaan van verschillende melodieën op. Mijn helden zijn bassisten met zin voor melodie en soul: Paul McCartney, John Paul Jones (Led Zeppelin) en de pionier en meester van allemaal, James Jamerson, die bas speelde voor Motown.

Neil en jij spelen ondertussen al 25 jaar samen. Wat is jullie geheim?
Seymour: "You got to know when to hold 'em, know when to fold 'em", zong Kenny Rogers in The Gambler. Aanvaard je verschillen en hou vol waar je mee bezig bent. We zijn allebei ook jongens van het platteland en komen uit een warm nest. Net als Matt en Mark. Dat schept een band.

Hou zou je Neil samenvatten?
Seymour: Hij is even genereus als egoïstisch, dat is typisch voor creatieve mensen. Hij vindt allicht hetzelfde van mij.

Waar komt de naam Crowded House vandaan?
Seymour: We woonden in L.A., Neil met zijn vrouw en zoontje Liam in de ene slaapkamer, Paul en ik in de andere. Onze eerste plaat was af maar we hadden geen naam. Iedereen dacht zich suf tot Neil in de bibliotheek een boek vond met die titel.

Een kwarteeuw later zijn jullie als mannen van middelbare leeftijd op wereldtournee. Een popgroepje, dat is toch iets voor jongens?
Seymour: Het blijft dezelfde motivatie. Je doet het voor de magie van de muziek. Je hebt elke avond op een andere plek in de wereld contact met nieuwe mensen. In een andere job maak je zoiets niet mee.

:: Crowded House
wanneer: 18 juni 2010 om 20.00 uur
waar: Vorst Nationaal, Victor Rousseaulaan 208, Vorst - 0900-69.500
inkom: 32 > 50 euro