Dani Klein over haar nieuwe album met Vaya Con Dios
Comme on est venu... heet de nieuwe verzameling liedjes van Danielle Schoovaerts, zoals de Brusselse Dani Klein echt heet. Ze schreef de nummers samen met onder meer Luc Weisser, met wie ze voordien al de hit 'Don't break my heart' pende, Carmelo Prestigiacomo, Bao Sissoko
en Uman.
De liedjes, inclusief een cover van 'Vingt ans' van Léo Ferré, gaan over verlies van liefdes en vrienden, migratie, godsdienstwaanzin, troost en desillusie. Ze werden door Kleins zoon en producer Simon en haar vaste band, met op twee sessies ook Philip Catherine en Toots Thielemans, stijlvol samengevat in een heterogene mix van chanson, swing, pop, funk en world.
U hebt wel erg lang gewacht om in het Frans te zingen.
Dani Klein: Het is een plaat die je maakt als je toch wat volwassen bent, ze staat los van modes. Thuis spraken we Frans, ik ben naar school geweest in het Frans. De radio speelde Brel en Brassens, ik draai nog altijd Barbara en Ferré. Er is geen echte reden, ik had hier gewoon zin in.
Misschien wilde u zich niet eerder meten met die groten van het Franse chanson?
Klein: Dat ook. Ik ken die liedjes van Luc Weisser al twintig jaar. Ik wilde ze graag zingen maar ik vroeg of ik de teksten mocht veranderen, die waren goed maar ouderwets. Het duurde even voor hij toegaf. Ik had meer werk met de juiste woorden voor zijn songs te vinden dan met wat ik uit mezelf schreef. Dat ging vlot.
De plaat is een lappendeken van genres. Was dat een bewuste keuze?
Klein: Ik dacht: ik werk met goede muzikanten, we repeteren drie dagen in de Igloo Studio hier in Brussel, we doen drie takes van elk nummer en kiezen de beste versie. Maar het resultaat klonk veel te simpel, we wilden geen gewone jazz- of bluesplaat maken. De nummers hadden meer
nodig. William Lecomte heeft dan arrangementen geschreven voor blazers en strijkers, maar het kwam nog niet goed. Als je met vier muzikanten een plaat produceert, luistert de drummer naar de drums, de bassist naar de bas, maar niemand hoort het geheel. Dan kom je in de problemen, want ieder wil iets anders.
Democratie in de muziek werkt niet?
Klein: Niet altijd. We hadden frisse oren nodig. Ik heb dan Simon gevraagd, ik was onder de indruk van zijn productiewerk voor Uman. Hij heeft dit project echt vormgegeven en er een plaat van gemaakt.
Hoe was dat, samenwerken met uw zoon?
Klein: Niet anders dan met een andere producer. Hij was de baas. Soms had ik een opmerking, daar kon hij inkomen. En omgekeerd. Je moet kiezen tussen twee solo's, wat doe je dan? Je probeert elkaar te overtuigen, maar je komt er altijd uit.
Het slotnummer, 'Charly's song', is geschreven door uw vader. Was hij bij de opname?
Klein: Ja. Hij is een paar keer naar de studio gekomen (hij overleed kort na de opnamesessies, red.), ook toen Toots speelde. Dat vond hij superplezant: twee mannen van dezelfde leeftijd, twee echte Brusselaars, muziekkenners ook.
En wat vond hij?
Klein: Mijn vader was een man van weinig woorden, je kon moeilijk weten of hij tevreden was of niet. Op een keer zei hij: 'Eigenlijk had ik zo'n beroep moeten kiezen.' Dat was wel hard. Hij was
amateurmuzikant, hij speelde gitaar, piano en klarinet. Hij had een hart voor muziek. Zijn nummer past perfect. Dit is toch een wat ernstig en melancholisch album.
U zegt het. Maar met een zin en titel als 'La vie c'est pas du gâteau' maakt u wel een grappige en tegelijk ook slimme samenvatting van het leven.
Klein: Als ik met vrienden van mijn leeftijd praat, vind ik dat we helemaal verkeerd ingelicht zijn over het leven. Ze hebben ons geen mode d'emploi gegeven. Doe wel en zie niet om, werk hard, dan is het leven mooi. Dat is zo katholiek en zo onwaar. Een dictator als Pinochet wordt compromisloos 91 in een chique villa, brave mensen doen een leven lang hun best en kennen niets dan tegenslag. Deze plaat is voor mij de plaat van de desillusie, maar ik vind dat goed. Illusies zijn nodig, anders begin je nergens aan. Maar na een tijd bekijk je de zaken op een nuchtere manier en kun je je illusies achterlaten. Le chemin est dégagé.
Voor nieuwe verwachtingen?
Klein: Ik verwacht niet veel. Heel je leven samenblijven, kinderen, een huis kopen... zoveel mensen kunnen dat rolmodel niet aan. Het ergste is dat je aan jezelf gaat twijfelen als het mislukt. Ik ben
niet negatief, ik ben realistisch. Het kan, maar soms gebeurt het niet en het is niet iets waar jij kunt over beslissen. De Chinezen zeggen: wat voorbij de horizon ligt, dat kun je niet weten. Het is makkelijker als je wat ruimte geeft aan toeval in je leven.
U covert 'Vingt ans' van Ferré. Omdat het een nummer is dat u nu pas kunt zingen?
Klein: Op 1 januari werd ik 57. Bon, dat is niet niks. Ik heb meer achter mij dan dat er me te wachten staat. Dat is voor even pijnlijk, maar als je dat aanvaardt is het ook positief. Ik probeer zoveel mogelijk mijn goesting te doen. Niet ten koste van een ander, maar ik doe de ander ook geen plezier als het me niet zint. Ik ga anders om met het leven. Ma perception du temps a changé.
In Comme on est venu... gaat u tekeer tegen religie en regelgeving.
Klein: Ik heb de muziek en de titel - pure filosofie - van het Brusselse rapcollectief CNN. Ik erger me mateloos aan hypocrisie. De katholieke kerk wil nazipaus Pius XII heilig verklaren. Een Jood noemt je crimineel als je zionisme geen goed idee vind. Een moslim verklaart je duivels als je God in twijfel trekt. Gesluierde vrouwen zijn heilig, meisjes met een topje zijn sletten. Onze koning orakelt in zijn nieuwjaarstoespraak dat we met zijn allen vreedzaam moeten zijn maar zijn familie is gelieerd met Opus Dei. Waar zijn we mee bezig? De beschavingsfunctie van religie in de samenleving is achterhaald, mensen zijn niet meer zo naïef. Ik pleit voor ethiek. Respecteer
jezelf en respecteer de ander, dan zijn er geen problemen en heb je geen God nodig.
Het duurde tot u 31 was voor u van uw muziek kon leven. Hebt u nooit getwijfeld
Klein: Toen ik Ladies Sing the Blues deed, met onder meer B.J. Scott, was ik echt hopeloos. Maurane gaf me wijze raad toen: 'Je bent verkeerd bezig, je wilt altijd deel uitmaken van een groep. Jullie staan wel samen met z'n vieren op dat podium maar tenslotte wil elk toch bewijzen dat zij de beste is. Doe je eigen ding!' Vlak daarna speelde ik met Willy Willy en Dirk Schoufs een paar songs op de opening van een kledingzaak van vrienden. Zo is Vaya Con Dios begonnen. Is 'Just a friend of mine' dan toeval?
:: Vaya Con Dios
wanneer: 19, 21, 22 & 23 januari 2010 om 20.30 uur, UITVERKOCHT!
waar: Théâtre Varia, Skepterstraat 78, Elsene, 02-640.35.50, www.varia.be
Lees meer over: Elsene , Cultuurnieuws
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.