Esperanza Spalding, een nieuwe ster aan het jazzfirmament

Rockchicks zijn er meer en meer, maar vrouwelijke jazzcats vormen een echte minderheid, met uitzondering van de vocalisten natuurlijk. De vierentwintigjarige Esperanza Spalding is echter een nieuwe ster aan het jazzfirmament. Ze oogt niet alleen verleidelijk, ze kan ook nog goed overweg met een contrabas, schrijft haar nummers zelf en zingt bovendien op meer dan verdienstelijke wijze. Volgende dinsdag kunt u in de ABClub terecht voor een kennismaking.

Na het megasucces van Diana Krall en Norah Jones wordt elke nieuwe vrouwelijke jazzartieste zwaar op de korrel genomen en meteen beschouwd als de nieuwe bimbo waarmee de platenfirma geld kan verdienen. Wie de startpagina van Esperanza Spaldings website bekijkt kan niet anders dan ook hier die bedenking te maken. De jongedame wordt met haar akoestische bas op sensuele wijze afgebeeld alsof het om een fotoshoot voor een modemagazine gaat. Doorklikken naar de bio levert info op die al even nauw aansluit bij dit imago als de jeans op haar lichaam. Er staat onder meer te lezen: "She will challenge and expand your perceptions of jazz."

Blijkt verder dat ze niet alleen vloeiend drie talen spreekt (Engels, Spaans, Portugees) maar ook een heuse sirenenstem bezit en zelf haar nummers schrijft en arrangeert. Bovendien slaagt ze erin om de jazztraditie op te frissen door er stijlelementen uit soul en pop aan toe te voegen, dit alles ingekleurd met een kleurrijk Braziliaans tintje.

Dat ze echter geen labelproduct is, bewijst haar verleden. Na het horen van grootmeester Yo-Yo Ma begon ze als autodidact viool te spelen. Daarna schreef ze zich op piepjonge leeftijd in aan het befaamde Berklee College of Music (ze was toen zestien) en werd er nadien een van de jongste muziekleraars ooit. Ondertussen werkte ze al met Joe Lovano en Patti Austin, niet meteen artiesten die met om het even wie op de planken staan. Dit alles leidde gelukkig niet tot plotse sterkapsones. Integendeel, ze nam rustig de tijd om alles te overwegen tot ze precies wist wat ze met haar echte debuutalbum Esperanza wilde bewijzen (er verschenen voordien al een jeugdzonde onder de naam Junjo, en een funkalbum). Om zoveel mogelijk luisteraars te bekoren, jazzfans in eerste instantie maar ook muziekliefhebbers die minder vertrouwd zijn met het genre, koos ze de beste sessiemuzikanten uit. Onder hen flamencogitarist Niño Josele en saxofonist Donald Harrison. Haar repertoire getuigt eveneens van een eclectische smaak. Eigen werk wordt aangevuld met een nummer van Milton Nascimento ('Ponta de Areia', vooral bekend in jazzkringen door de versie van Wayne Shorter) en de standard 'Body And Soul' (in het Spaans gezongen).

MySpace
Een interview met deze bevallige verschijning zat er (vooralsnog) niet in en we hebben haar evenmin live aan het werk gezien. Sceptisch als we zijn, vroegen we Kurt Overbergh, artistiek directeur van de AB, daarom naar de reden waarom hij deze jonge, onbekende Esperanza Spalding een kans gaf in zijn huis van vertrouwen. "Elke dag bezoek ik tientallen MySpace-sites. Zo kwam ik op deze van Esperanza terecht via het managementkantoor van Brad Mehldau dat haar nu eveneens onderdak verleent. Dat wil toch al wat zeggen. Bovenal was ik zwaar onder de indruk van wat ik hoorde en zag op de site. Want dat telt toch nog altijd het meest: het buikgevoel dat je als programmator hebt. Toen ik naderhand vaststelde dat ze eveneens optrad in het BIMhuis in Amsterdam wist ik dat ik goed zat. Nu afwachten of het publiek volgt. Maar Wilco trad hier indertijd de eerste maal ook op voor amper tachtig mensen."

:: Esperanza Spalding
wanneer: 16 september 2008 om 20.30 uur
waar: Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel, 02-548.24.24, info@abconcerts.be
tickets: €12