Ghinzu palmt het grote Vorst Nationaal in

Het Waalse dEUS worden ze weleens genoemd. Welnu, Ghinzu volgt Antwerp's finest op in de galerij der grote Belgische bands die de eer te beurt valt om in hun eentje het grote Vorst Nationaal te vullen. Blij toe!

Een jaar zijn de troepen van de übercoole zanger en pianist John Stargasm alias John Israël onderhand onderweg met hun derde album. Mirror mirror neigt niet zozeer naar dEUS, maar draagt eerder de ongebreidelde hang naar kitschpop en progrock van onze andere Belgische trots Daan in zich. Een bombastische mengeling van harde rock en elektronica, soms een beetje grotesk, maar altijd dynamisch en energiek. Het instrumentale 'Interstellar orgy' bijvoorbeeld, dat het album een spacey coda bezorgt, is hun lsd-variant van Daans 'Housewife'.

De naar een Japans merk voor keukenmessen met als leuze "the more it cuts the sharper it gets" genoemde band, sloeg er eindelijk een gat mee in de muzikale muur tussen beide landsdelen. Iets waar Waalse groepen als Sharko en Girls in Hawaii tot nog toe niet helemaal in slaagden. Na optredens in Antwerpen en Gent brachten de Brusselaars in Werchter hun set ondanks technische problemen toch tot een goed einde. Op Pukkelpop vochten ze het uit met een loden middagzon maar behielden desondanks hun koel.

Ghinzu werkt gestaag maar traag. Mirror mirror is na Electronic jacuzzi en Blow hun derde album in een goeie tien jaar tijd - de soundtrack voor de film Irina Palm niet meegerekend. De tournee na het inmiddels vijf jaar oude Blow was intensief, en lang. De bandleden snakten ernaar om hun normale leven weer op te pakken, zónder muziek. Dat is hen bijna een jaar lang gelukt.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, weet John Stargasm: "Toen we aan de nieuwe songs begonnen te werken beseften we weer hoe leuk het was. We bleven maar nieuw materiaal schrijven, gingen overal opnemen, thuis, in de Jet Studios, de ICP Studios, in Engeland, Frankrijk. Op zeker moment liepen we helemaal verloren! De songs die we ingeblikt hadden gingen we remixen, uit elkaar halen, opnieuw samenstellen en weer opnemen. Het was een never ending session. Maar wel een bijzonder leuke."

Dus het was niet de spreekwoordelijke moeilijke derde plaat?

John Stargasm: Neen, behalve 'Take it easy', dat was echt een pain in the ass. (lacht) Daar hebben we zo lang mee geworsteld dat het belachelijk werd. Qua geluid schippert die song tussen Velvet Underground-achtige vuiligheid en een soort seventies laidbackgevoel, maar wil hij nog eens modern zijn ook. Geen gemakkelijk uitgangspunt.

Wat deed je toen je geen muziek maakte?

Stargasm: Ik spendeerde tijd met mijn familie. En ik werkte. Ik ben fotograaf, ik maak zombiefoto's (Stargasm is de man achter de zombiereclame voor rugzakken van Eastpak, tz). Zo'n tournee is best wel slopend, daar moet je van op adem komen.

Elkaar even niet zien is daar het beste middel toe. Is dat noodzakelijk? Dat weet ik niet, maar het voelt natuurlijk aan en zo draaien we als groep het best. Er was ook geen druk van de platenfirma, niemand kwam aan onze mouw trekken dat we een nieuwe plaat moesten maken. In België is marketing qua muziek zo beperkt, en de markt is zo klein. Dat is een zonde, maar soms is het ook een zegen.

Mirror mirror is een geslaagde symbiose tussen rock, elektronica en kitsch. Het album klinkt compacter, directer dan zijn voorganger. Hoe kijk je zelf terug op Blow?

Stargasm: Ach, de songs waren oké, maar over het geluid waren we niet tevreden. Op Mirror mirror zijn we dichter gekomen bij wat we wilden, tenminste op dit moment toch.

Er is nu meer een link met wat we voelen op het podium, die high die je krijgt van live te spelen, en wat we in de plaat stoppen. Daar heeft Nick Terry (Klaxons, The Libertines, tz) voor gezorgd. Hij nam ons mee naar een piepklein zaaltje in Londen. Er speelde een rockbandje en het geluid was rotslecht. Dat was ons uitgangspunt, daar wilden we zo ver mogelijk vandaan raken. Hij heeft tijdens het mixen de drums en bas naar voor geschoven, en de energie opgetrokken.

Het grote verschil met Blow is dat de songs klassieke structuren hebben, maar daarbinnen creëerden we een veel vrijer gevoel. Op die manier konden we toch creatiever zijn.

'Birds in my head' is een bijzonder donkere popsong. Zet dat nummer de bakens uit voor Mirror mirror?

Stargasm: Dat liedje is eigenlijk een verwijzing naar een van mijn favoriete bands, Suicide. Het is een ode aan de elektrorock van de jaren 1980.

De titel van de plaat verwijst naar Sneeuwwitje. Zijn jullie de scherpste band van het land?

Stargasm: (lacht) Ach, het leuke aan dat beeld is dat het zoveel dingen kan betekenen. Een spiegelbol bijvoorbeeld, symbool voor het liederlijke van ons bestaan. Maar het is ook de spiegel van onze realiteit. En natuurlijk verwijst de spiegel naar het sprookje.

De twaalf songs zijn eigenlijk allemaal kleine sprookjes. Ze verhalen over de verwarrende periode waarin we leven, niet specifiek mijn leven. Mensen worden heen en weer geslingerd tussen extreme emoties. We leven in een echte zapcultuur. Je kijkt tv, springt van het ene naar het andere kanaal. Het ene moment probeert een halfnaakte dame je shampoo te verkopen, een seconde later zie je een Duitse jongen een school binnendringen om er iedereen overhoop te schieten. Om drie uur 's ochtends kijk je naar een laatavondshow, waarin een minister opgevoerd wordt die een boek geschreven heeft over zijn seksleven. De wereld lijkt almaar weirder te worden, vind je niet?

De song 'Mirror mirror' gaat over plots andere keuzes maken. Veel mensen hebben een stabiel leven, met een goeie job en een gelukkig gezin. Ze lijken alles op een rijtje te hebben, maar eigenlijk zijn ze bang om te dromen wat ze echt willen. Ze zitten vast in de realiteit waarin ze het goed hebben. In dat nummer keert iemand terug naar huis, maar hij wordt geconfronteerd met allerlei verleidingen. Je hebt de veilige weg, maar er is altijd een stuk van jezelf dat je de andere kant wilt opsturen.

Kijk je in die spiegel ook naar jezelf?

Stargasm: Niet echt. Ik heb het over de maatschappij. De dingen die iedereen zich afvraagt als hij voor de spiegel staat. In het Frans zeggen we niet dat dingen goed of slecht zijn. Het komt erop aan om de realiteit in een sprookje te kunnen gieten. In onze teksten zijn de bankiers de grote weldoeners die je wensen laten uitkomen, maar is dat zo?

Jullie zingen één song in het Frans, 'Je t'attendrai'. Maar die klinkt alsof hij ingezongen is door malafide Albanese maffiosi na een buitensporig drinkgelag. Stargasm: (lacht) Oorspronkelijk wás die niet eens in het Frans. Maar in een dronken bui hebben we dat zo op een tape gemikt. Toen we de volgende ochtend naar de opnames luisterden was het wel even schrikken. Maar we hebben het zo gelaten omdat het treffend was voor de manier waarop het album tot stand is gekomen. De sfeer was zo ontspannen, elke avond was het feest. Het is tegelijk een knipoog naar Franse groepen als Les Rita Mitsouko, of naar Dalida. Jullie hebben humor! Stargasm: Zwarte humor dan toch. We zijn gewoon een beetje cynisch. (glimlacht)

:: Ghinzu
wanneer: 6 februari 2010 om 20.00 (Support: Vismets)
waar: Vorst Nationaal, Victor Rousseaulaan 8, Vorst - 077-37.21.23, info@vorstnationaal.be, www.vorstnationaal.be, www.sherpa.be
inkom: 32€