Gino Lattuca terug van lang weggeweest

Sinds hij in 1982 vanuit Bergen naar Brussel verkaste, speelde Gino Lattuca in de meest diverse salsa- en jazzcombo's. Daarnaast was hij jarenlang vaste trompettist bij het BJO. Na achttien jaar treedt hij eindelijk nog eens naar voor met een eigen cd.

"Ik vatte het idee om iets nieuws op te nemen al een hele tijd geleden op, samen met Philip Catherine," zegt Gino Lattuca over het lange wachten op het nieuwe album Bad influence.

"Ik ken Philip al dertig jaar. Toen ik boven de Travers woonde (de legendarische jazzclub in de Dwarsstraat, gtb) trad hij daar regelmatig op met zijn trio. Op een avond nodigde hij mij uit om een hele set met hen mee te spelen. Sindsdien kruisten onze paden regelmatig. Toen we in 2005 samen met het BJO Meeting colours opnamen, waarop Philip Catherine de centrale gast was, hakte ik voor mezelf de knoop door. Toch duurde het nog tot vorig jaar eer we de studio introkken. Aanvankelijk dacht ik dat Philip slechts een paar nummers zou meespelen maar hij was meteen akkoord om op de hele cd bijdragen te leveren. Dat is iets wat hij bijna nooit doet. Philip is een groot artiest met een fantastische persoonlijkheid."

Bassist Bart De Nolf en drummer Mimi Verderame behoren ondertussen ook tot de gevestigde waarden.
Gino Lattuca: De reden waarom zij erbij zijn, is dezelfde. Ook hen ken ik al jaren. De vriendschapsband is essentieel voor mij. Musiceren met grote internationale sterren die je voordien nooit hebt gezien, kan erg tegenvallen. Ze kijken even naar de partituren, zeggen niet veel, hebben geen gevoel voor humor en daar sta je dan. Het prijkt mooi op je cv maar het spelen zelf stelt eigenlijk niets voor. Zulke situaties vermijd ik liever.

De cd-titel Bad influence klinkt zwaarwichtig.
Lattuca: Die titel houdt geen rechtstreeks verband met de muziek, maar is lukraak gekozen. Als muzikant probeer je vooral iets te vertellen. Het is meteen ook de manier om je persoonlijkheid te uiten. Uiteindelijk wil je emoties overbrengen maar dat is niet evident zonder woorden. Vandaar soms die hoogdravende titels. Maar voor de rest moet je er niets achter zoeken. Ik heb geen dramatisch leven achter de rug. (lacht)

In hoeverre is uw Italiaanse origine nog belangrijk voor uw muziek?
Lattuca: Blijkbaar meer dan ik vermoedde. Toen ik deze cd herbeluisterde, was ik aanvankelijk wat gefrustreerd omdat ik niet klonk als Freddie Hubbard, een van mijn grote idolen. Ik hoorde vooral mezelf. Dat moet ik leren aanvaarden, dat is nu eenmaal mijn stijl. Ik zal nooit als Hubbard klinken, hoe graag ik het misschien ook wil. En dat ik veel naar opera en Italiaanse liederen heb geluisterd, oefent meer invloed uit dan ik dacht. Ik hecht ook heel veel belang aan de melodie. Eigenlijk ben ik een echte nostalgicus. Toen mijn dochter geboren werd, hoorde ik toevallig Frank Sinatra 'Laura' zingen. Die melodie bleef zo sterk in mijn hoofd hangen dat ik haar zo noemde. Ik ben ervan overtuigd dat ik in de tijd van de zwart-witfilms geleefd heb. (lacht)

Hoe kijkt u terug op uw periode bij het Brussels Jazz Orchestra?
Lattuca: Het was zeer leerrijk. Maar ze brengen meer en meer verschillende repertoires die je ook telkens moet instuderen natuurlijk. Voor mij werd het allemaal teveel. Als je speelt met je billen toegeknepen van de stress is het niet leuk meer en dus stopte ik er mee.

:: Gino Lattuca
* 22 april 2010 om 19.30 uur: Caveau du Max, E. Maxlaan 87, Schaarbeek, 02-733.17.88 — €27 (incl. buffet)
* 24 april 2010 om 22.00 uur: Sounds Jazz CLub, Tulpstraat 28, Elsene, www.soundsjazzclub.be — €10