The Gutter Twins: 'Ik ben Mick en hij is Keith'

Rock-'n-rollbloed kruipt waar het niet gaan kan: Greg Dulli en Mark Lanegan smeden een faustisch pact op Saturnalia, het lang aangekondigde cd-debuut van The Gutter Twins. De supergroep met de twee monstres sacrés van de alternatieve rock is dé naam tijdens de twaalfde editie van het Domino festival in de Ancienne Belgique.

"Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest als nu," bekent Greg Dulli als ik hem vraag of hij het na meer dan twintig jaar nog altijd even spannend vindt om de bühne op te stappen. "Maar het is een gezonde zenuwachtigheid."

Dulli's groene kijkers fonkelen. Samen met Mark Lanegan heeft hij na jaren van geruchten - over hun samenwerking wordt al gesproken sinds 2003 - de eerste cd van The Gutter Twins tot een goed einde gebracht. "Er kwam steeds weer wat tussen: Mark maakte een soloalbum, ging met de Queens Of The Stone Age de hort op, leende zijn stem uit aan Isobel Campbell en Soulsavers. Ik verhuisde naar Italië voor een tijdje en maakte twee albums met The Twilight Singers."

"We hebben niet stilgezeten," verduidelijkt Dulli. "Maar op den duur werd het een albatros rond onze nek: in elk interview werd ernaar gevraagd. Nu was het tijd om de koe bij de hoorns te vatten."

Sewer Boys
Een ontmoeting met de 'Satanic Everly Brothers', zoals de twee rockgoden zich graag omschrijven, is op zijn minst intimiderend. Dulli, één brok charisma, orakelt hele en halve wijsheden ('Je moet het bos in om de bomen te zien'), achteroverleunend in zijn stoel. Lanegan, ineengedoken, tatoeages van handen tot oren, zwijgt als het graf, maar schuift de zerk af en toe opzij voor enkele doorrookte woorden, en als hij nukkig zijn schouders ophaalt, neemt Dulli het wel van hem over. Twee kwajongens zijn het, elkaar complimentjes toewerpend bij elke geslaagde grap. Op het tafeltje van het Brusselse schaakcafé waar we elkaar ontmoeten, staat een legertje lege spuitwatertjes en kopjes thee. De enige toxische stof die deze voormalige heavy dopers tot zich nemen, is nicotine. Zonder filter.

Dulli en Lanegan ontmoetten elkaar voor het eerst op een feestje in 1989, maar van een echte vriendschap was pas veel later sprake, nadat hun respectieve grungevehikels, Afghan Whigs en Screaming Trees, de jaren 1990 niet overleefd hadden. Lanegan dook in 2003 op op Blackberry belle van The Twilight Singers, Dulli's nieuwe groep. Een jaar later speelde Dulli mee op Bubblegum van The Mark Lanegan Band. Beiden worstelden ondertussen met een knoert van een verslaving: Dulli zat aan de cocaïne, Lanegan vond zijn heil in heroïne.

De naam The Gutter Twins lijkt daarom een logische keuze. "Het had evengoed 'The Sewer Boys, kunnen zijn," zegt Lanegan terwijl hij in een grommend lachen losbarst. "Toen een reporter jaren geleden iets wilde lospeuteren over onze samenwerking, was dat het eerste wat in me opkwam." Is het ook een ode aan de zogeheten 'Glimmer Twins' Mick Jagger en Keith Richards? "Onbewust wel, wellicht." "'Ik ben Mick, trouwens," reageert Dulli. "Ik heb betere dance moves dan hij."

Bijbelse beeldspraak
Gelukkig is er leven na de goot: Saturnalia is het album van de wederopstanding. De titel verwijst naar een Romeins offerfeest eind december ter ere van Saturnus waarbij slaven en meesters van plaats wisselden. "Het is het tijdstip waarop we samen de eerste songs geschreven en opgenomen hebbeb. En het sloot perfect aan bij het thema van de plaat," zegt Dulli. "Ik ben niet altijd de meester van mezelf geweest."

Dat de twee hun verslaving onder controle hebben, wil niet zeggen dat er geen demonen meer te bezweren zijn. "I hear the Rapture coming," klinkt het dreigend in de opener 'The stations', een verwijzing naar het moment waarop God zijn kinderen komt terugeisen. Wel meer teksten bulken van de bijbelse beeldspraak. 'Heaven is quite a climb', beseft Lanegan in 'Seven stories underground'.

"Dit soort songs schrijf je niet op je vijfentwintigste," weet Dulli. "Ze zijn door het leven gedragen. We zijn beiden de veertig gepasseerd: statistisch gezien zitten we over de helft. Ik ben al een keer klinisch dood geweest, tien jaar geleden op een ziekenhuisbed. Meer dan eens heb ik de dood ook uitgedaagd. Maar nu ben ik op een punt gekomen dat ik terugkijk en denk: 'Hoeveel kansen zal ik nog krijgen?'"

Katrina
Muzikaal klinkt het album net zo pompeus als zijn titel. Verschillende stijlen, van rock tot soul, blues tot spaarzame elektronica, haken in elkaar, doorspekt met huilende cello's en soulvolle Rhodespiano. Rammstein (de mokerslag 'Idle hands') in een donker huwelijk met de Beatles (het openhartige 'I was in love with you', met een gitaarlick die recht uit 'Dear Prudence' is geplukt) zou je kunnen zeggen. 'Deze samenwerking ging een pak dieper dan alles wat ik voor-dien gedaan," zegt Lanegan. Beide heren schreven het album volledig samen, en delen meermaals de vocalen. Met zijn hese, geile stem trekt en sleurt Dulli aan de intensere songs als 'God's children' en het broeierige 'The stations', terwijl Lanegan zich het jongere broertje van Tom Waits toont in een Dylaneske bui op het confessionele 'All misery/Flowers' en het door hellehonden bevolkte 'Bête noir'. Tijdens de bluesy ballads 'Seven stories underground' en het zoekende 'Who will lead us?' ruilt Lanegan zijn schuurpapier in voor een lieflijker geluid.

Net als op de cd-hoes - een foto die genomen is in New Orleans daags na Katrina - zit de zon niet ver achter de wolken voor The Gutter Twins. "Blij dat je het opmerkt. Iedereen boomt maar door over die zwartgalligheid, terwijl deze plaat net overloopt van de hoop," zegt Lanegan, en er verschijnt zowaar een glimlach op zijn gezicht.

:: The Gutter Twins
wanneer: 11.4.2008 om 20.00 uur - SOLD OUT!
waar: Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel, 02-548.24.24, info@abconcerts.be