Hervertelling van de legende van Sint-Christoforus

“Scabreus”, dat woord had de voorzitter van de Confrérie van Sint-Kristoffel van Deurle over voor bepaalde passages in Ik, Christoforus van Canaan van Alain Vanclooster en illustrator Steven Selschotter (Uitg. Partizaan). We waren dus gewaarschuwd. Of geprikkeld.

In zijn eerste hervertelling Alena van Dilbeek stipte de hedendaagse hagiograaf uit Koekelberg al aan dat wij, eenentwintigste-eeuwers, wel niet zullen wakker liggen van legenden en mirakelen. Om ons vervolgens mee te nemen in verhalen die zo de planken op kunnen. Vanclooster performt zelf ook, samen met Petra Van Dorpe, met Perpetuum Mobili, dat verbonden is met onder andere Curieus Brussel. Hij publiceerde voorts gedichten in Liever is een haas en in de verzamelbundel Een kwestie van splinters/Vers uit Brussel 2.

Ik, Christoforus van Canaan (drager van Christus, de patroonheilige van de reizigers) gaat over de spirituele zoektocht van Reprobus, zoon van de koning van Canaan, fors gebouwd maar met een onfortuinlijke hondenkop. Vanclooster is goed op dreef als hij in de Hondskop zelf kruipt, hoe hij zich verbaast over die vreemde Romeinen die bang zijn voor een uil of een omgevallen kruik en hoeveel goden en gebruiken hen tegen van alles en nog wat moeten beschermen. Of hij denkt zich suf over hoe het kan dat de keizer, toch de onoverwinnelijke zonnegod, en de duivel zelf toch nog steeds een ander vrezen. En waarom staan er in de boom- en wijngaarden vogelverschrikkers in de vorm van een buitenmaatse fallus? Dat is - leuk voer voor Latinisten trouwens - ter ere van Priapus, de god van de vruchtbaarheid. Niets scabreus, kortom. Verder worden niet alleen woorden als kalefakker of hondsvot opgefrist, maar ook de tijd waarin de leer van Jezus nog rondging als een gerucht. Ook in Alena van Dilbeek kon je al lezen over heimelijke bijeenkomsten in de kerk van Vorst en een toen nog veel vrolijker en zinnelijker christendom.

Aan het eind van de uitputtende tocht, waar het begrip ‘hondstrouw’ tot het uiterste verkend wordt, krijgt Reprobus van de kluizenaar Bartholomeus de raad de reis bij zichzelf aan te vatten. Zich niet langer te laten leiden door haat maar door aandacht – of hoe mindfulness al eeuwen verkondigd wordt: “Je moet gewoon doen waar je goed in bent. En dat moet je zo goed mogelijk doen, dat is genoeg.” Zoals Vanclooster in het doorgeven van legenden.