Het Hertenhuis van Jan Lauwers en Needcompany

Sad face/Happy face is de naam van een trilogie theaterstukken van Needcompany rond 'menselijkheid'. Na de successen 'De kamer van Isabella' (2004) en 'De Lobstershop' (2006) brengt het gezelschap in Brussel de Belgische première van 'Het hertenhuis'. Volgens regisseur Jan Lauwers is alle goede kunst een zelfportret van de waarnemer. 'Het hertenhuis' handelt dan ook over het hier en nu en wil een onderzoek zijn naar het medium theater.

Menselijkheid. De gebeurtenissen die zich voordoen binnen de groep van Needcompany vormen de aanleiding voor het schrijven van Het hertenhuis, het slotstuk in een trilogie over de mens en zijn positie in de wereld. Concreter: in 2001, tijdens een tournee in Frankrijk, krijgt danseres Tijen Lawton het bericht dat haar broer, de oorlogsfotograaf Kerem Lawton, in Kosovo is doodgeschoten. Het tragische nieuws zet de groep aan het denken over de harde realiteit waarmee ze dagelijks wordt geconfronteerd. Op de website van het gezelschap lezen we: "Alles is politiek maar kunst is niet alles. Kunst valt steeds tussen de plooien van de geschiedenis, is nutteloos en heeft geen invloed op wat voor gebeuren dan ook en daarin ligt zijn geheimzinnige noodzakelijkheid."

Hoewel Het hertenhuis for the record onder de regie van Jan Lauwers valt, wordt het stuk door de hele ploeg gedragen: Grace Ellen Barkey, Anneke Bonnema, Hans Petter Dahl, Viviane De Muynck, Misha Downey, Julien Faure, Yumiko Funaya, Benoît Gob,Tijen Lawton, Maarten Seghers en Inge Van Bruystegem worden allemaal als medewerkers vermeld.

Needcompany's trilogie Sad face/Happy face gaat over 'menselijkheid', maar ook over het vertellen en over de structuren die het theater toelaten om met een publiek te communiceren. Zo vormde het eerste deel, De kamer van Isabella, een tekst die Lauwers na de dood van zijn vader schreef, een reflectie op het verleden. Volgens de maker is het de meest lineaire tekst die hij ooit schreef. Deel twee, De Lobstershop, reflecteerde over de toekomst en was bijgevolg opgebouwd als een droom (of een nachtmerrie). Het hertenhuis staat dan weer in het heden. Daarom wil de voorstelling ook een onderzoek vormen naar het medium zelf. Het hertenhuis wil naar de realiteit van het theater én de acteurs peilen, op het moment dat het gebeuren zich voor de ogen van het publiek afspeelt.

Rubber
Inhoudelijk handelt de voorstelling over de manier(en) waarop een familie met de dood omgaat; over hoe ze tracht te overleven in moeilijke omstandigheden. De pijnlijke, 'reële' ervaring van een van de leden echoot helder in de situatie op het toneel: Het hertenhuis, een familie die herten kweekt voor hun geweitakken wordt geconfronteerd met de gruwelijkheden van de oorlog in Kosovo. Moederfiguur Viviane De Muynck, naar verluidt weer eens in topvorm, overziet en tracht de situatie in goede banen te leiden. De menselijke grief - een oorlogsfotograaf brengt zijn dode dochter naar huis - loopt parallel met het dierlijke leed. "Het leven betekent altijd destructie," oppert de moeder.

Vormelijk is de voorstelling - zoals gebruikelijk bij Needcompany - een theatrale mengeling van kunstvormen. Als in Griekse tragedies lopen sommige scènes over in koormuziek. Als haast uit een sprookjesboek weggelopen figuren, dragen de acteurs gummioortjes die aan elfen doen denken. Het scènebeeld is dan weer opgebouwd uit onder meer herten en andere dieren in wit rubber.

Het stuk werd geschreven voor de Salzburger Festspiele waar het eind juli in een leeg pakhuis in première ging als Das Hirschhaus. In het Brusselse Kaaitheater beleeft het stuk zijn Belgische première.

:: Het Hertenhuis - Jan Lauwers/Needcompany
wanneer: 25, 26 en 27 september om 20.30 uur
waar: Kaaitheater, Sainctelettesquare 20, Brussel - 02-201.59.59 - tickets@kaaitheater.be
tickets: 12/15 euro (in N/F/E + ondertitels)