Jamie Cullum: 'Ik heb nooit voor de spiegel gestaan'

Jamie Cullum balanceert nog steeds op de wip tussen oude jazz en nieuwe pop, maar op zijn laatste album The pursuit durft hij ook te experimenteren met triphop, r&b en disco. Benieuwd of de "posterboy van de jazz" dit keer zijn goede vriend Toots Thielemans het podium van Vorst opsleurt. Of wordt het Jef Neve?

"David Beckham van de jazz", "Sinatra op sneakers", "Norah Jones met ballen", of, minder flatteus, "De jazz-Hobbit": Jamie Cullum heeft al meer etiketten gesleten dan het ivoor van zijn vleugel, en nu de anderhalve meter talent de echtelijke sponde deelt met de boomlange ex-mannequin en schrijfster Sophie Dahl (kleindochter van) zal het kluitje koosnaampjes alleen maar aanwassen. "Kan me wat. Ze is het beste dat me ooit is overkomen. Alles viel daarmee op zijn plaats," zegt Cullum aan de telefoon net voor hij bij de BBC aan zijn radioshow gaat beginnen.

Cullum, dertig maar nog steeds met dat engelengezichtje, maakte samen met nieuwlichters als Norah Jones, Katie Melua en Michael Bublé jazz in de eerste helft van de noughties salonfähig. Met zijn slimme melange van pop en jazz op Twentysomething werd hij in 2004 de best verkopende 'jazzartiest' van de UK. De charismatische spring-in-'t-veld, geroemd om zijn explosieve optredens, mocht ondertussen het verjaardagsfeestje van de Queen opleuken en nam een duet op met Clint Eastwood voor diens film Gran Torino. Dirty Harry had hem daar zélf om verzocht. Zijn populariteit in de VS ging met stip de hoogte in.

Vorig jaar verscheen Cullums vijfde album, The pursuit, waarop hij zijn succesrecept van eigen composities, jazz standards en popcovers nog wat scherper stelde. Nadat hij eerder al Radiohead, Jeff Buckley en Jimi Hendrix op maat van de radio sneed, laat hij zijn vingers nu over 'Don't stop the music' van Rihanna glijden. Opvallender nog is slotsong 'Music is through', een zeven minuten durende discotrack. "Ik wilde de verwachtingen over mijn kunnen bijstellen, zowel qua sound als stijl. Dit is mijn meest diverse cd tot nog toe."

Op uw album Pointless nostalgic uit 2002 zong u het nummer 'I want to be a pop star'. Hoe kijkt u daarop terug, nu u een van de succesvolste Britse artiesten geworden bent?
Jamie Cullum: Dat was natuurlijk very much tongue in cheek.

Uiteraard…
Cullum: Eerlijk! Ik heb als achtjarige knul nooit voor de spiegel gestaan met een microfoon in de hand, dromend van een leven als popster. Ik denk nog steeds niet in die termen over mezelf. Ik ben blij dat ik van mijn muziek kan leven, muziek die gevoed wordt door mijn eigen creatieve impulsen en die door niemand anders wordt gecontroleerd. Dat vind ik een hele grote verwezenlijking.
U wordt altijd bestempeld als de artiest die jazz bij een poppubliek wil introduceren, en omgekeerd.

Voelt u dat zelf ook zo aan?
Cullum: De media willen gewoon iets hapklaars kunnen serveren, daarom proberen ze alles te vereenvoudigen. Ik maak muziek die ik in de eerste plaats zelf goed vind, en laat me door alles beïnvloeden, van Louis Armstrong tot Nine Inch Nails (zoals hij zingt in 'Mixtape', tz). De enige premisse is dat ik er trots op moet zijn.

Ik hou van simpele liedjes die tegelijk heel excentriek en inventief zijn. The Beatles hebben dat perfect aangepakt. Songs die in al hun eenvoud even krachtig zijn als de complexe, groots gearrangeerde versie.

The pursuit is een erg poppy plaat geworden, maar u opent het album met 'Just one of those things' van Cole Porter. Hoe belangrijk is jazz nog voor u?
Cullum: Ik hou van zulke jazz standards omdat ze de steunberen zijn van het Grote Songschrijfboek. En ze zijn het uitgelezen materiaal om te improviseren. Dat is wat ik onder meer leuk vind aan jazz, dat je de tunes elke avond kunt heruitvinden.

Baart de keuze tussen jazz en pop u soms kopzorgen?
Cullum: Helemaal niet. Voor mij is dat hetzelfde als kiezen tussen varkens- of rundsvlees: ik hap beide even smakelijk weg, maar soms heb je al eens meer zin in het ene dan in het andere. Weet je, er zitten veel minder doordachte carrièrezetten achter dan mensen wel denken.

U treedt op zonder setlist, en laat improvisatie een groot deel van de show bepalen. Hoe makkelijk is muziek maken voor u?
Cullum: Ik wil werken zonder op voorhand uitgedachte ideeën. Dat maakt het moeilijker, maar daardoor kun je ook spontaner reageren. Je moet creatiever zijn, maar dat maakt het natuurlijk ook boeiender. Dat is heel belangrijk. Je daagt jezelf uit om elke keer weer beter te worden en de grenzen van je mogelijkheden te tarten.

U hebt sinds kort een radioprogramma op BBC Radio 2. Wat programmeert u zoal?
Cullum: Een dwarsdoorsnede van jazz of muziek die wat met jazz te maken heeft, van het verleden tot het heden en de toekomst. Jef Neve, bijvoorbeeld, die komt er vanavond in. Maar ook Christian Scott, Wynton Marsalis…

En Toots Thielemans?
Cullum: (enthousiast) Ah, Toots! Hij is een raspaard, hè. Hij speelde met Charlie Parker, kun je nagaan! Zijn instrument beheerst hij nog steeds op fenomenale wijze, ondanks zijn ouderdom, maar hij is ook nog eens een geweldige kerel. Als ik maar zo gepassioneerd om muziek en jong van geest kan blijven als hij… (gestommel in de achtergrond). Sorry kerel, ik moet hier snel een plaatje gaan opleggen!

:: Jamie Cullum
wanneer: 9 juni om 20.00 uur
waar: Vorst Nationaal, Victor Rousseaulaan 208, Vorst - 0900-69.500
tickets: 36/46 euro