Jeffrey Lewis & The Jitters : Unpunked

Vorig jaar verraste de New Yorkse anti-folkzanger Jeffrey Lewis met een plaat vol afgekloven covers van de legendarische Britse hippiepunkband Crass. Na zijn uitstekende doortocht op het Dominofestival eerder dit jaar komt Lewis op de Feeërieën het volledige 12 Crass songs spelen onder de blote sterrenhemel.

Drie weken geleden stonden de Sex Pistols ongegeneerd poen te scheppen op de Lokerse Feesten tijdens hun zoveelste reünieconcert. In vergelijking met het Britse Crass, dat tussen 1977 en 1984 rebelleerde middels punk van het rauwste soort, waren de Londense überpunkers een boysband met veiligheidsspelden. Crass lééfde punk, en ging regelmatig tot de actie over. De groepseden borduurden voort op het gedachtegoed van de jaren 1960, maar gingen een flinke stap verder in hun anarchie en waren zowat anti-alles - 'modeverschijnselen' als punk incluis. En u raakte al helemaal opgepord door het 'Anti-anthem' van Janez Detd? Check dan eens compromisloze klassiekers als The feeding of the 5000 (1978) of Stations of the crass (1979).

Ontwapenend
Jeffrey Lightning Lewis (1975), een Amerikaanse singer-songwriter en striptekenaar uit de New Yorkse anti-folkstal die Kimya Dawson (The Moldy Peaches) en de baarden van Herman Düne tot zijn vrienden mag rekenen, schrijft doorgaans stedelijke poëzie over zijn persoonlijke wedervaren of laat zijn licht-absurde fantasie de vrije loop.

Toen hij midden jaren 1990 Crass ontdekte via een kamergenoot aan de New Yorkse Purchase universiteit raakte hij in de ban van de Britse band en zijn onwrikbare idealen. Sporadisch coverde hij enkele van hun hardste songs op zijn akoestische gitaar. Na drie reguliere albums besloot Lewis een volledig album aan Crass-songs te wijden, met daarop semi-classics als 'Do they owe us a living?', 'Punk is dead' en 'Big A, little a'.

Een Amerikaanse folkie die Britse punknummers zingt, het klinkt als een Vlaming die zich aan de Marseillaise waagt. Maar het album 12 Crass songs is een geslaagde hertaling van spijkerharde punk naar licht-psychedelische folk. De brutale agressie van de originelen is weg, maar in hun naakte versie slaan de teksten je als een natte dweil in het gezicht. Lewis heeft hier en daar een paar woordjes toegevoegd of aangepast om de boel wat actueler en toegankelijker te maken - zo wisselt Farah Fawcett van plaats met Sarah Jessica Parker in de hate list - maar voor het overige is het onrecht waartegen gefulmineerd werd tijdens de Thatcher-jaren (helaas) ook nu nog uiterst actueel. Met zijn luchtige anti-folkaanpak - rammelende akoestische gitaar, speelgoedpiano, krakkemikkige zang - heeft Lewis de oorspronkelijk a-melodieuze lappen geweld omgetoverd in bijna frivool klinkende popsongs met leuke details in de arrangementen. De achtergrondzang van Helen Schreiner in nummers als 'Systematic death' werkt nog meer ontwapenend, ook al gaat het over "victims of the system and its cruel jokes."

Videostrip
12 Crass songs leverde Jeffrey Lewis heel wat meer aandacht op dan de songs die hij tot dan zelf bij elkaar had gepend. In 2002 debuteerde hij met The last time I did acid I went insane and other favorites, een prima staaltje huisvlijt met bijhorend lofi-geluid, komisch-absurde teksten en primitief gitaarspel. Daarna scherpte hij zijn verhalen verder aan op It's the ones who've cracked that the light shines through (2003) en City & Eastern songs (2006). Door zijn mix van folksongs en occasionele noise-uitbarstingen kreeg Lewis het etiket "Woody Guthrie meets Sonic Youth" opgeplakt. Aanvankelijk vond hij zijn heil bij de Grateful Dead en Nirvana, maar daarna evolueerde zijn smaak naar meer politiek geïnspireerde en absurd-artistieke muziek zoals The Fugs.

Lewis is ook een begaafd striptekenaar. Hij raakte van kleins af verslingerd aan strips toen hij opgroeide in een tv-loze thuis. Ondertussen heeft hij zijn eigen reeks genaamd Fuff en maakt hij 'videostrips': stripverhalen in groot formaat die hij tijdens zijn concerten doorbladert waarbij hij zingend het verhaal vertelt. Die verhalen gaan van door de duivel bezeten handen tot de geschiedenis van het communisme. Punk is niet dood.

:: Jeffrey Lewis & The Jitters
wanneer: 29 augustus 2008 - Lucky Fonz III (20.30 uur), Jeffrey Lewis & The Jitters (21.45 uur)
waar: Feeërieën. Warandepark, Brussel - 02-548.24.24 - info@abconcerts.be
inkom: gratis