Kind van de belpop

Wanneer ik met muziek bezig ben, voel ik me nog altijd een gastje van 16 dat in zijn speeltuin zijn ding kan doen," vertelt Dirk Blanchart over zijn nieuwe Pretty Dark Album. Dirk Blancharts najaarstournee Wintertales & Fairy Blues, een reeks duoconcerten met multi-instrumentalist Wouter Berlaen, passeert op 22 september langs de AB Club en op 19 oktober langs het Candelaershuys.

Dirk Blanchart, 48 en al meer dan 25 jaar liedjesschrijver en producer van zichzelf en in opdracht, is een kind van de Belpop-generatie. In 1980 wint hij met de groep Once More de eerste editie van Humo's Rock Rally, 'African Time' van Luna Twist wordt net geen wereldhit en 'Fool Yourself Forever' - zijn solodebuut voor het Engelse label Statik - strandt in het zicht van internationaal succes. "België was begin jaren '80 een beetje het wilde Westen. We waren al blij als we op ons paard door de prairie konden rijden en af en toe een schot konden lossen. Een professionele omkadering van de muziekindustrie zoals nu was er niet." We bellen Blanchart in studio Toots van de VRT tijdens een opnamesessie met Aardvark, een van de groepen die geselecteerd werd voor De Kleine Avonden 2007, een tournee voor jong talent binnen het Nederlandstalige Lied.

Herkent u zichzelf dan als jochie in uw eerste groepje?
Dirk Blanchart: Ik herken het beginners-enthousiasme. Iedereen gaat de wereld veroveren. Vanaf vandaag! Dat moet ook zo (lacht). Maar de meeste jonge muzikanten zijn vrij nuchter. Ze begrijpen dat de wereld op niemand zit te wachten, dat er gewoon al heel veel goede muziek is en dat als ze ermee willen verdergaan, ze er keihard voor zullen moeten werken.

U had dat niet door?
Blanchart: Absoluut niet, nog altijd niet (lacht). Ik blijf een beetje een naïeve mens die redeneert van: olie drijft boven. Dat is natuurlijk niet zo. Of een plaat het goed doet of niet, hangt niet alleen af van de kwaliteit van de plaat. De ketting is lang: marketing, doelgroepen, formats. In mijn nadeel spelen nu leeftijd en achtergrond. De maatschappij lijdt aan een jong-en-nieuw-dwang. Je kunt waanzinnig gefrustreerd raken omdat je al die parameters in je voordeel tracht om te buigen, maar op een bepaald moment word je daar wat zenboeddhistisch in: 'Ik ga zo hard mogelijk door om het ding dat ik wil doen zo goed mogelijk te doen. De rest heb ik niet in de hand, ik laat het niet mijn leven sturen. Daarvoor is mijn tijd op aarde net iets te beperkt.'

U bent én producer én uitvoerend artiest. Wat doet u het liefst?
Blanchart: Het leukste is de afwisseling. Producen, creëren, schrijven en live spelen houden elkaar in evenwicht. Alleen maar van het ene naar het andere optreden zeulen, zou me snel vervelen. Dat is toch meestal een vorm van reproductie van iets wat je al gemaakt hebt. Tijdens deze tournee spelen we ook veel nummers van de nieuwe cd. Dat houdt me fris.

Hoe klinkt Pretty Dark Album?
Blanchart: Mijn platenfirma vroeg net hetzelfde. Ik kwam uit bij: als een door blues en rock gevoede plaat van een singer-songwriter die stevig met zijn voeten in de 21ste eeuw staat. De mix van technologie en organisch denken, spelen en performen vind ik heel interessant.

Ook voor deze cd bent u opnieuw uw eigen producer. Wat je zelf doet, best doet?
Blanchart: Ik denk als een filmregisseur. Ik wil de final cut. Maar het is gegroeid uit pure noodzaak omdat er vaak geen budget voor was. Zo krijg je het vak wel onder de knie, maar het wordt misschien moeilijk dat ook weer los te laten. Hoewel, ik hoop ooit - minder oud dan - Johnny Cash-gewijs enkel met mijn gitaar en stem een soort Rick Rubin op mijn weg te vinden.

:: Dirk Blanchart, 22.09.2006, 20.00, Ancienne Belgique, bd. Anspachlaan 110 Brussel
tickets: 10 euro