Laptopia: Inno Nieuwstraat

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week trekt hij naar de Inno in de Nieuwstraat

VRIJDAG 27 NOVEMBER, 17 UUR

De bewakingsagenten aan die paar toegangspoorten van de Inno die niet zijn afgesloten omwille van de terreurdreiging, doen hun werk grondig. Terwijl één van hen met zo’n magnetische cricketbat mijn oksels scant, voel ik mezelf des te meer een mogelijke verdachte. Het klopt namelijk dat ik in de Inno normaal gezien niets te zoeken heb. Op een bepaald publiek maakt de Inno wellicht dezelfde indruk als Willie Wonka’s Chocoladefabriek op Sjakie, maar ik behoor daar niet toe. Zelfs de keren dat ik toevallig netjes geschoren ben wanneer ik het Klerekaufhaus binnenloop, voel ik me temidden van al die perfect gemanicuurde en gedistingeerd gemaquilleerde ladies op hun temptation eilandjes als een ongelikte vagebond. Ook nu moet ik, vlak nadat ik door het bataljon bewakingsagenten ben geraakt, nog door een cordon reclamepanelen met borsten en bipsen in lingerie die voor 95 procent van het cliënteel, en dus zeker voor mezelf, gewoon te ambitieus is vormgegeven. Buiten heerst dan wel angst en terreur, binnen in het piekfijne paleis van uiterlijkheden heerst vrijheid, blijheid, schoonheid en ijdelheid. Ik kan goed geloven dat de brand van de Inno in 1967 extra veel doden heeft gekost omdat er te traag werd gereageerd op de alarmsignalen. Een brandalarm klinkt hier in camping cosmetica namelijk bepaald ongeloofwaardig. Door de parfumwolken duurt het ook lang voor je brandgeur of rookontwikkeling als dusdanig herkent.

Maar goed. Zoals de zalmen elk jaar op dezelfde plek wat stroomopwaarts komen zwemmen om de vrouwtjes te paaien, zo moet ik elk jaar in december via de mensenzee van de Nieuwstraat de Inno in. In een poging om mijn lijstje met kerstcadeaus af te werken.

Dat maakte de veiligheidscontrole trouwens eens zo hachelijk: het moet namelijk minder stresserend zijn om met een bomgordel op je lijf proberen binnen te wandelen dan met zo’n veeleisend lijstje. Want u kent de gecodeerde boodschappen wel die daarop staan: 1. mascara L’Oréal Paris False Lash Architect 4D Black Lacquer, 2. Clinique Almost Bronzer SPF15 - #01 Light/Medium - 9g/0.31oz, 3. L’Oréal Paris Dermo Expertise Triple Active Tube - 50 ml voor een gemengde huid. Heb je van die codes één digit verkeerd, dan komt een compleet onbruikbaar cadeau onder de kerstboom te liggen en heb je voor de ogen van de complete Heilige Familie gefaald. Een tijdig en goed gepland bezoek aan de uitgestrekte Inno kan de kans daarop verkleinen.

In mijn beleving ruikt de Inno dan ook altijd naar Kerstmis. Al vrees ik dat eigenlijk de meer plausibele en deprimerende conclusie zich opdringt dat mijn Kerstmis naar de Inno ruikt – naar een onachterhaalbare olfactorische optelsom van vers textiel, alle denkbare geurstaaltjes en angstzweet.

Maar om ook eens iets goeds te zeggen: het concept van de department store is me niet helemaal ongenegen. Gewone boetieks zijn helemaal geen optie want die zijn sowieso te claustrofobisch. Als een verkoopster je daar bij het binnenkomen vriendelijk goedendag zegt, klinkt dat al als een agressieve verkoopstechniek. Maar het probleem met het vrije uitloopsysteem van Inno is dan weer het overaanbod. Wordt die monochrome massa van hemdjes en pulletjes, opgedeeld volgens merknamen die even weinig belletjes doen rinkelen als de domeinnaam op het etiket van een wijnfles, ooit echt helemaal verkocht? Terwijl ik er van zijn leven, behalve dus het parfum dat voor derden bestemd is, hooguit een paar pantoffels en een badjas heb weten uit te slepen?

Een aangename verrassing dezer dagen in Inno is wel de aanwezigheid van de pop-upstore waarin de nieuwe uitrustingen van de Rode Duivels worden verkocht. De shirts, broeken en kousen van mijn helden. Je kan zelfs een naam en nummer naar keuze op de rug van je shirt laten drukken – alleen niet Clinique Almost Bronzer SPF15 - #01, want dat is te lang. De pop-upstore, weggedrukt in het donkerste hoekje van de hele Inno, slaat echt als een tang op een varken. Hij bevindt zich niet eens op de mannenafdeling, maar gewoon op de gelijkvloers tussen al die vrouwendingetjes. Maar wat maalt het? Het is de ideale vluchtheuvel voor wie zich hier niet op zijn plaats voelt. Een beetje zoals de speelhoek voor kinderen in een deftig restaurant. Wat ben ik blij dat ik eindelijk van tafel mag.

Wat kan er nog verbeteren aan de Inno? Misschien moeten we er toch eens één klein bommengordeltje laten ontploffen, desnoods een spreekwoordelijk, zodat alles er wat minder op orde ligt, de kapsels van de verkoopsters op een charmante manier in de war raken, en het dierbare cliënteel nog eens kan oefenen met het brandalarm.