Paolo Nutini + The Kooks : Schotse Soulfood

"These Streets gaat over mij en mijn thuis. Dat helpt als je lang op toer bent," vertelt de negentienjarige Italiaans-Schotse singersongwriter Paolo Nutini over het succes van zijn debuutplaat. "Anderzijds: ik zing over al die mensen die ik ken, maar ik zie ze bijna nooit."

Nutini's thuis is de fish-and-chipsshop Castelvecchi, de zaak van zijn overgrootvader in Paisley, vlakbij Glasgow. Maar naast vis en friet blijkt ook muziek een familietraditie. Grootvader speelt piano en is gek van opera en folk. Zijn ouders zetten Sam Cooke, Al Green, Ben E King en Bill Withers in de platenkast en zelf voegt hij Van Morrison en Damien Rice toe. Hij zit in het schoolkoor, schrijft zijn eerste liedje als hij vijftien is, werkt als hulpje en occasionele support-act voor Speedway, het bandje van zijn vrienden, en wordt uiteindelijk opgemerkt tijdens een talentshow. Hij tekent bij the house of soul Atlantic en staat even later met These Streets - een samenwerking met onder meer Gomez- en Coldplay-producer Ken Nelson - op drie in de albumlijst. De bloedmooi hese soulballad 'Last request' haalt de top vijf.

Zelfs Ahmet Ertegun, de grote baas en oprichter van het label, was onder de indruk. Hij kwam kijken toen u in een club in New York optrad.
Paolo Nutini: 'Kid, I love that shoe song', zei hij (New shoe is een liedje op de cd).'I had to come and see this for myself.' Die gast heeft Ray Charles getekend! De volgende dag deden we een showcase in zijn kantoor. Ik kon het niet geloven.

Met welke attitude sta je daar dan? Die mensen hebben een miljoen artiesten gezien.
Nutini: Wat we live doen, is heel eerlijk. Show is niet belangrijk, het gaat om de muziek. Meestal hebben we de helft van het publiek mee. Dat was toen net zo. Er is iets in mijn muziek dat die Amerikanen aanspreekt. Ofwel klapten ze omdat ze betaald worden om je goed te vinden. Dat kan ook. (lacht) Platen verkopen is tenslotte hun job. Ik probeer gewoon zo goed mogelijk te doen wat ik doe. Je krijgt geen deal alleen omdat de firma jou graag ziet, dat is ook omdat de firma graag geld ziet. En investeren in succes is duur. Dus hoezeer je ook wil dat het alleen maar met muziek te maken heeft...

Het draait om geld?
Nutini: Ik wil ook best geld verdienen. En ik wil zeker weten hoe de business werkt. Want als jij het geld niet aan het verdienen bent, dan is iemand anders dat geld aan het verdienen. (lacht)

Krijgt u raad van collega's?
Nutini: Ertegun zei: 'Je moet zijn wie je bent. Nu ben je het goudhaantje maar dat blijft niet duren. Op een dag zal je moeten nee zeggen tegen je platenfirma. Tegen ieders zin in. Als je voelt dat dat is wat je moet doen, doe dat dan.' Sessiespelers van de vroege Aretha Franklin-platen zeiden hetzelfde. 'Hoe groter je succes, hoe meer mensen je in een richting duwen die je niet wil.'

'Last request' en 'Rewind' gaan over de relatie met uw vriendin Teri. Wat denkt zij ervan dat u scoort met songs over jullie liefdesleven?
Nutini: Ze vindt het ok. Ik zeg niks slechts over haar, ik vertel gewoon hoe het ging. En als je niet weet dat die songs over ons gaan, gaan ze net zo goed over jou.

'Mijn plaat is als een dagboek.', zegt u in een interview. Is een dagboek niet privé?
Nutini: Over sommige dingen kan je niet anders dan schrijven. Ik heb daar geen controle over. En Ik hou altijd te veel woorden over omdat het over gevoelens gaat. Soms romantiseer ik de situatie wat, maar Robert Burns (Schotse dichter uit de zeventiende eeuw) deed net hetzelfde. Zijn 'My love is like a red, red rose' is een van de schoonste liedjes die ik ken. Hij vatte ogenblikken van liefde en verschreef ze in een sprookje.

Wat gebeurt er straks met de fish-and-chipshop van de familie?
Mijn pa runt de snackbar nu. We zien wel, in de muziek weet je maar nooit. Misschien heb ik de zaak later nog nodig.

:: Paolo Nutini + The Kooks - 7.11 - 20.00 (The Kooks: 21.00) - SOLD OUT - ancienne belgique, Anspachlaan 110, 1000 Brussel - 02-548.24.24, info@abconcerts.be