Peetvader van de rock-'n-roll houdt koppig vol

Het is alweer een jaar geleden dat een van de uitvinders van de rock-'n-roll ons landje aandeed. Dat Chuck Berry door veel critici als voorbijgestreefd wordt bestempeld, houdt de ondertussen 82-jarige duckwalker niet tegen om Beethoven nog maar eens te vertellen om op te krassen.

Charles Edward Berry ziet het levenslicht in St. Louis, Missouri in 1926. De muziek zit er al vroeg in, en in zijn tienerjaren begint hij in te vallen in plaatselijke groepjes. Vooral blues, ballads en - vreemd genoeg - hillbillymuziek behoren tot het repertoire. Het voornamelijk zwarte publiek toont zich in eerste instantie bijzonder verbaasd: staat die gitarist ons nu country voor te schotelen? Maar shaken doet het, en ook blanken vinden al snel de weg naar zijn concerten. Berry heeft al gauw in de gaten dat er hier een geweldige markt openligt: blank en zwart samen op de dansvloer.

Maybellene
Het is idool Muddy Waters zelf die aan Berry voorstelt om met het Chess-platenlabel te gaan praten. Die firma kan wel een duwtje in de rug gebruiken nu de markt voor rhythm-and-blues ineenkrimpt. Tot Berry's verbazing is het label niet zozeer geïnteresseerd in zijn blueswerk, maar wel in een bewerking van de countryklassieker 'Ida Red'. In 1955 neemt Berry dit nummer dan maar op (met de legendarische Willie Dixon op bas!), herschrijft de tekst en de hit 'Maybellene' is geboren.

De raket is nu goed gelanceerd voor Berry. 'Roll over Beethoven' (1956) klimt hoog in de Billboard Top 100. Er wordt stevig getoerd met andere pioniers als Carl Perkins, Buddy Holly en de Everly Brothers, en de knetterende liveshows vertalen zich moeiteloos in ondertussen klassieke schijfjes als 'Sweet little sixteen', 'School day (Ring! Ring! Goes the bell)' en natuurlijk 'Johnny B Goode'.

Maar met succes in de muziek - en ondertussen ook op het witte doek - komen ook de verlokkingen. Berry, die al eens eerder achter tralies had gezeten, krijgt een proces aan de broek omdat een veertienjarig meisje in zijn club 'werkt'. U kunt zich inbeelden dat dit, samen met het huwelijk van die andere rock-'n-roller Jerry Lee Lewis met zijn dertienjarige nicht, de reputatie van de primitieve rock-'n-roll stevig de dieperik induwt.

Wanneer Chuck vrijkomt blijkt hij op handen te worden gedragen door de jonge wolven van Britse beatgroepen, waaronder de onvermijdelijke Beatles en Stones. Hij verkast van platenlabel, maar ondanks een ijzeren livereputatie en gevuld tourboekje drogen de hits op. Hij kiest eieren voor zijn geld, en keert in 1970 terug naar het vertrouwde Chess-label, waar hij in 1972 met 'My ding-a-ling' zowaar zijn eerste nummer 1-hit heeft.

Vanaf de jaren 1970 gaat Berry eindeloos toeren, vaak met niet meer dan zijn trouwe Gibson-gitaar onder de arm. Hij gaat ervan uit dat de wereld zijn muziek van voor tot achter kent en laat zich gemakshalve begeleiden door plaatselijke groepen… zonder playlist! Dit loopt soms goed af (een jonge Steve Miller en Bruce Springsteen hebben nog achter hem gestaan), maar steeds vaker zijn 's mans optredens een beschamende voorstelling.

Ook vandaag de dag toert Berry hardnekkig verder. De meningen over zijn voorstellingen zijn op zijn zachtst gezegd nogal verdeeld - van "slordig, en veel te kort", "kan zijn eigen nummers niet meer spelen", tot "blijft zichzelf heruitvinden". Toegegeven, de man verdient de wisselbeker voor 'Koppig volhouden', is een levende legende en een jukebox vol klassiekers, maar u gaat vermoedelijk regelmatig een oogje en oortje moeten dichtknijpen voor uw zuurverdiende centen.

:: Chuck Berry
wanneer: 11 november 2008 om 20.30 uur
waar: Koninklijk Circus, Onderrichtsstraat 81, Brussel, 02-218.20.15, info.ticket@cirque-royal.org
inkom: 39/53/60 euro