Rewind: The Kids play The Kids

De Rewind-reeks van de Ancienne Belgique, waar Belgische artiesten hun klassieke platen integraal uitvoeren, blijkt een schot in de roos. Volgende op de lijst zijn de oerpunks van The Kids - tijd dus voor een gesprek met aanvoerder en punkfather Ludo Mariman - "Brussel Deze Week? Ken ik niet. Ik ben van Antwerpen!"

Om eens origineel uit de hoek te komen - hoe zijn The Kids begonnen?
Ludo Mariman: Wel, ik zat in het midden van de jaren 1970 wel in een groepje, maar mijn oren werden geopend door de no-nonsensemuziek van opkomende groepen als The Ramones, onder het motto: 'We kunnen niets, en dat moet kunnen.' Mijn neef had me verteld over een straffe bassist van net twaalf jaar, dus toen ik een nieuwe groep wou samenstellen en een advertentie van een twaalfjarige bassist zag, ben ik daar eens gaan bellen. Danny bleek al in een groep met zijn drummende broer Eddy te zitten, dus hebben ze mij ingelijfd. Maar ik ben een nogal dominant baasje, en toen ik nummers meebracht en de zang overnam bleven we vrij snel als trio over. De geboorte van The Kids, dus - en onze muziek: popsongs op speed, kopstoten met een melodie - dat is goede punk voor mij.

Jullie ondertussen klassiek geworden eerste elpee is snel opgenomen.
Mariman: Ja, op twee dagen, één dag opnemen, één dag mixen! Tijd verspillen is niet aan mij besteed. We hadden al een demo opgenomen in zo'n typische kelder met eierdozen tegen de muren. Op basis daarvan stonden we opeens in een grote studio in Buizingen op te nemen, met Leo Caerts senior (orkestleider en songschrijver van onder meer Will Tura, red.) achter de knoppen… ik weet nog dat ik vroeg of we wel mochten bewegen! Caerts was een geschikte kerel, en niet te bevooroordeeld om zo'n zootje ongeregeld aan een fatsoenlijk geluid te helpen. Nu nog krijg ik vaak de vraag van jonge fans hoe we aan zo'n goeie klank geraakt zijn - een producer uit een totaal ander genre nemen en alles live opnemen, zeg ik dan (lacht)!

Waarom zijn The Kids ermee opgehouden?
Mariman: Tja, je kunt de evolutie van de muziek op onze dvd-box volgen… ik raakte langzamerhand uitgekeken op de beperkingen van het genre. Ik wou als componist meer kanten op kunnen, en niet zoals oude idolen The Ramones altijd in hetzelfde stramien blijven. Ik wou een solo-ei kwijt, en ook eens een trager nummer kunnen schrijven. Ondanks het feit dat The Kids, met in die jaren Cesar Janssen op drums en Luk Van De Poel op gitaar, een ijzersterke rockgroep was, begon ik het toch als een keurslijf te ervaren… en dat wrong met mijn karakter.

En vanwaar kwam de drang om weer te herbeginnen?
Mariman: Midden jaren 1990 stond er opeens een groepje jonge Parijzenaars voor de deur, alsof ze op bedevaart waren… ik viel uit de lucht toen ze zeiden dat The Kids in het internationale punkcircuit als legendarisch werden beschouwd. Ze vonden dat we absoluut weer moesten samenkomen en wilden iets uitbrengen, dus hebben we een oud nummer, 'No Work', wat demo's en een live-opname uit de jaren 1970 meegegeven. Dankzij een bende Duitse bootleggers en het tweesnijdende zwaard dat het internet is, zijn er opnames over heel de wereld beland. We verdienen dus geen cent aan dat plaatwerk, maar spelen wel in heel Europa, de States, Japan en binnenkort Canada.

Jullie klassieke eerste plaat klokt af op een goeie 25 minuten. Wordt het een bijzonder kort optreden dan?
Mariman: Nee, het zal toch wat langer duren… we gaan er iets speciaals van maken, met genoeg actie op en voor het podium. Punkzweet is het beste zweet dat er is, haha! En nee, ik laat niets los.

Het optreden van The Kids wordt voorafgegaan door een vertoning van oud beeldmateriaal. Na het concert wordt de groep uitgehoord door auteur Jan Delvaux en journalist Wouter Van Driessche.

:: Rewind: The Kids play The Kids
wanneer: 19 september om 20.00 uur
waar: Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel - 02-548.24.24 - info@abconcerts.be
tickets: 16/19 euro