'Soms verdwaal ik in een draak' van Tg Max

Er was eens een Nederlands jeugdtheatergezelschap dat Max heette. Met allerlei vreemde schoenen en laarzen aan de voeten, begon het aan een lange tocht die het tot in het verre Anderlecht zou brengen, met een bijzonder verhaal.

Het is niet de eerste keer dat jeugdtheater BRONKS de collega's van Tg Max in Brussel uitnodigt, en het is zelfs niet de eerste keer dat hun voorstelling Soms verdwaal ik in een draak hier gespeeld wordt. Regisseur Moniek Merkx maakte het stuk immers al twaalf jaar geleden - toen ze de overstap van Theater Artemis naar Max nog niet had gemaakt. Maar omdat de sprookjesmix voor vierplussers toen zo geslaagd en tijdloos bleek, werd het inmiddels tijd voor een remake.

Merkx legt even uit wat we mogen verwachten: "In de voorstelling maken we een tocht door een sprookjesbos. Onderweg vertellen en spelen vier acteurs verhalen met personages die ze opbouwen met de hulp van schoenen: heksenschoenen, glazen muiltjes of zevenmijlslaarzen. In totaal zijn er vier verhalen. Je krijgt dus telkens een kleine spanningsboog waarna we weer verder trekken naar het volgende avontuur. Tussendoor lopen er ook nog wat andere figuurtjes door het bos, en op het einde verslaan de helden de draak en krijgen ze een beloning."

Die beloning na de inspanning is namelijk typisch voor de sprookjes van de gebroeders Grimm, en het zijn net die verhalen - de bekende maar ook de minder bekende - die als inspiratie dienden en in dit stuk op een nieuwe manier worden verteld. Merkx: "De sprookjes van Grimm zijn inderdaad heel herkenbaar. Zowel aan de opbouw als aan het feit dat ze soms nogal wreed zijn. Het gaat vaak over kinderen die verlaten worden en die het alleen moeten zien te redden. Ze worden het huis uit gestuurd en moeten dan een tocht ondernemen waarop ze met allerlei tegenslagen moeten afrekenen. Er komt dus heel wat dapperheid bij kijken, maar als ze aan het einde de slechteriken hebben uitgeschakeld, krijgen ze een beloning."

XXS
De sprookjes van de Grimms steunen ook op sterke beelden als de glazen muiltjes of het peperkoeken huisje en dat past bij de beeldtaal die Merkx graag in haar stukken hanteert. "Kinderen van deze leeftijd hebben weinig nodig. Om een vogel te worden volstaat het om een petje op te zetten en een paar drakenpoten suggereren meteen dat er een echte draak meedoet." Die draak spreekt blijkbaar het meest tot de verbeelding. "In het begin schrikken ze ervan, en je voelt dat ze hartstikke bang het bos ingaan. Maar daarna overwinnen ze hun angst door te blijven kijken. En als de draak wordt verslagen is iedereen blij. De kinderen uit het verhaal krijgen dan een kroon en worden allemaal prins of prinses, en de toeschouwertjes mogen dan zelf ook even door het sprookjesbos lopen. We proberen met Max na de voorstelling altijd nog een verwerkingsprogrammaatje aan te bieden."

Merkx is ondertussen zes jaar regisseur bij Max, na zeven jaar Artemis. De jeugdproducties krijgen daar naargelang de leeftijdscategorie codes mee als XXS (4+), XS (6+), XM (8+), XL (10+) en XXL (12+). Is het makkelijk die codes te bepalen? "Als je iets aan het maken bent is het toch altijd weer een beetje gokken," zegt Merkx. "Het grappige is dat de kinderen twaalf jaar geleden minder bang waren dan nu. Het lijkt erop dat ze nu sneller bij mama op schoot gaan. We moeten er dus niet zomaar van uitgaan dat kinderen tegenwoordig vroeger klaar zijn om bepaalde zaken te zien. Ze kunnen trouwens ook minder de concentratie opbrengen om het talige aspect van een voorstelling te volgen. In Nederland is dat nog meer het geval dan in België. De Nederlandse kinderen lijken soms allemaal wel ADHD-lijders, terwijl ze in België veel braver en meer gedisciplineerd zijn. Het is bij jullie altijd even wennen dat er uit de zaal bijna geen reactie komt."

:: Soms verdwaal ik in een draak - Tg Max (4+)
wanneer: 15 > 16 februari - 15.00 uur (15/2) en 13.30 uur (16/2)
waar: Zinnema, Veeweidestraat 24-26, Anderlecht - 02-219.99.21 - info@bronks.be
inkom: 6/8 euro