Thomas Dutronc: 'Django is een genie'

"De plaat doet het erg goed, dus treden we veel op. En ik die dacht dat succes gelijk stond met op je gemak champagne drinken in het hotel en 's avonds snel een paar nummers spelen. On bosse comme des ânes!" zegt Thomas Dutronc al lachend aan de telefoon over zijn debuut-cd 'Comme un manouche sans guitare'.

Thomas Dutronc twijfelt op zijn achttiende even tussen fotografie en muziek maar herkent zich "na een lange weg" als gerespecteerd jazzgitarist. Hij leert de stiel in de clubs van Parijs, toert een jaar met het Gipsy Project van stergitarist Biréli Lagrène en formeert Thomas Dutronc et les Esprits Manouches. Hij schrijft voor Henri Salvador, werkt mee aan platen van zijn ouders Jacques Dutronc en Françoise Hardy, is te horen op de soundtrack van Les triplettes de Belleville en debuteert in 2007 eindelijk met Comme un manouche sans guitare, een speelse verzameling Django-swing, chanson en poprock.

Twee weken voor het einde van de opnames hield u nog audities voor een zanger!
Thomas Dutronc: "Ik was vertrokken voor een instrumentale jazzplaat. Tegelijkertijd merkte ik dat mensen graag naar mijn feestjes kwamen omdat we virtuoze manouche afwisselden met een Corsicaans volksliedje, bossanova en de hit van het moment. Je drinkt een glas rood, je babbelt wat. Daar voel ik me goed bij, dan speel ik ook goed. Anderhalf uur boeien op drie stoelen voor een zwart gordijn, dat is moeilijk! We toeren nu twee jaar met een surrealistische mix van humor en muziek: disco met een hoek af, een gitarist uit Corsica die Bach speelt terwijl de rest van de groep bezig is met Chinees schaduwspel. In het begin zong ik niet. 'Les frites bordel' bijvoorbeeld is lullen op variété uit de jaren 1970. Eigenlijk heb ik de liedjes gemaakt voor de show, die is beter nu. Live, ça fait patate!"

Wat vinden uw ouders?
Dutronc: "Ze zijn fan. Maar net om die beladen erfenis wilde ik nooit iets voor een publiek doen tenzij ik zeker was dat ik iets in handen had dat persoonlijk en toch een beetje interessant was. Mijn ouders vinden vooral de teksten goed. Ma citeert me overal, pa zegt "Je had voor mij moeten schrijven." Zou ik wel willen, maar dan moet hij me een onderwerp aanreiken. Ik ben 35, iemand van 65 heeft andere dingen aan zijn hoofd."

U zet in het cd-boekje "Merci à Django pour avoir illuminé ma vie".
Dutronc: "Hij is een genie. Zijn solo's lijken uitgeschreven maar niets is gedicteerd door toonladders of het instrument. Het is zuiver muzikaal, volkomen vrij, zo snel. Irreëel! Alsof je de boeken van de verdwenen bibliotheek van Alexandrië leest. In een woonwagenbrand verliest hij twee vingers, hij leert opnieuw gitaar en klinkt als een god. De ontdekking van zo'n originele muzikale wereld heeft me goed gedaan. Zeker omdat ik de dingen graag anders doe dan iedereen, dat is de nonconformist in mij."

'J'aime plus Paris' is uw 'Il est cinq heures, Paris s'éveille'?
Dutronc: "Ik zou het brengen met een vriend van Corsica. Telkens ik ginder ben (Dutronc heeft er net als zijn ouders een pied-à-terre, pdd), moet ik horen: 'Je houdt niet van Parijs, je zit altijd hier.' Het is een nummer over stress en de moderne tijden, met een knipoog naar het liedje van mijn pa."

U hebt het over stress. 'N.A.S.D.A.Q.', over gokkende beurslui, blijkt bangelijk actueel.
Dutronc: "Ik heb "elles sont toutes folles de mon corps" in de tekst veranderd in "mon or". Je bent nooit klaar. Dat is het Peter Principle: je kent je job, je promoveert, je kent je nieuwe werk, je promoveert. Moraal van het verhaal: er zijn alleen maar incompetente mensen op alle niveaus. (lacht)"

:: Thomas Dutronc
wanneer: 18 oktober om 20.00 uur
waar: Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel - 02-548.24.24 - info@abconcerts.be
tickets: 25 / 28 euro