Barokmuziek van Bel Ayre spreekt hart aan

Luit, barokgitaar, theorbe, viola da gamba en een ranke mezzosopraan: geraffineerdere klanken zal u niet vinden om u komende zondag te laten wekken. Het jonge Belgische ensemble Bel Ayre brengt Italiaanse renaissance- en barokmuziek. Bozarsundays voorziet in een ontbijt en kinderopvang.

Pieter Theuns vertelt hoe het piepjonge Bel Ayre op het podium van het gerenommeerde Paleis voor Schone Kunsten belandt.

Pieter Theuns: Ik heb mijn kompanen van Bel Ayre leren kennen via allerlei oudemuziekstages voor jonge musici. Twee jaar geleden richtten we ons ensemble op. Met ons eerste programma rond Engelse barokmuziek stonden we op een soort vrij podium voor jonge groepen tijdens het Festival voor Oude Muziek in Utrecht. Daar werden we toevallig opgemerkt door een man van het Venetian Centre for Baroque Music. We werden uitgenodigd in Venetië en van het een kwam het ander.

Zegt de naam van jullie ensemble iets over het repertoire dat jullie spelen?
Theuns: Onze beweegredenen voor de keuze voor Bel Ayre zijn eenvoudig: zowel voor onszelf als voor onze luisteraars gaan we op zoek naar muziek die rechtstreeks tot het hart spreekt. De Italiaanse barokmuziek die we in het PSK zullen spelen, vormt daarvan een ideaal voorbeeld. De meeste liederen gaan over liefde en het hele gamma aan gevoelens dat daarmee gepaard gaat.

Het onderwerp van jullie concert is dus brandend actueel. Maar blijft ook die oude muziek nog steeds aanspreken?
Theuns: Qua sfeer leunen deze liederen verrassend goed aan bij wat singer-songwriters van vandaag doen. Het vroegbarokke repertoire voor solostem en begeleidende instrumenten was bij begin zeventiende eeuw uitermate vernieuwend, maar ook vandaag voelt het nog altijd fris aan. Daarbij komt dat we deze muziek uitvoeren op een manier waarvan we denken dat ze ook voor de 21ste-eeuwse mens klopt. We hebben er alle drie een stevige conservatoriumopleiding opzitten, maar ons gevoel en onze intuïtie zijn minstens even belangrijk als ons diploma. Uiteraard doen we wat er op de partituur staat, maar we permitteren ons toch ook de nodige vrijheid.

Aan welk soort vrijheid moeten we dan denken?
Theuns: Heel veel van die liederen bestaan uit verschillende strofes. Ook al staat zoiets niet in de partituur, toch weten we dat de praktijk bestond om in zo'n geval voor de nodige variatie te zorgen. Zo laten we in een bepaald lied de viola da gamba, die anders met de strijkstok bespeeld wordt, eens een hele strofe betokkelen. Je krijgt dan al snel een jazzy resultaat. Ik durf niet te beweren dat dit vroeger ook gedaan werd, maar voor ons werkt het in ieder geval.

Klinken de oude instrumenten die jullie bespelen niet te stil voor de grote Henry Le Boeufzaal?
Theuns: Als ik zelf een recital van een luitist of een gitarist bijwoon in een grote concertzaal, denk ik bij de start van het concert ook wel eens 'heb ik 30 € betaald om nauwelijks iets te horen?'. Maar dan merk ik dat mijn oren zich altijd bijzonder snel aanpassen. Onze barokinstrumenten klinken dan wel stil, maar eens de luisteraar zich aangepast heeft, krijgt hij daarvoor een hele waaier aan subtiele, warme en rijke klankkleuren in de plaats. Niet alles moet toch altijd luid zijn?

Bozarsundays: Bel Ayre. 13/1, 11.00 (ontbijt: 10.00), €11