Bart Cannaerts: Wanneer gaan we nog eens bowlen?

Van misdienaar over wiskundeleraar tot comedian: eigenlijk heeft Bart Cannaerts altijd voor een publiek gespeeld. En als hij ergens tijdens zijn nieuwste voorstelling Wanneer gaan we nog eens bowlen? zegt: "Mijn kerk zit wél vol," dan beseft hij dat hij de juiste keuzes heeft gemaakt.

In zijn derde zaalshow vraagt comedian, tv-maker en straks ook quizmaster van De Pappenheimers Bart Cannaerts zich af waarom we ons toch zo vaak ergeren, terwijl dat meestal nergens voor nodig is.

Geïnspireerd door de laconieke cultheld The Dude, een fictief personage ontsproten aan het collectieve bewustzijn van de Coen-broers en onsterfelijk gemaakt door Jeff Bridges in The big Lebowski, is hij sinds kort ook een officiële aanhanger van The Church of the Latter-Day Dude. Cannaerts voelt zich thuis in een kerk die predikt vooral niet te veel te prediken, eens goed achterover te leunen en te leven in plaats van te veel na te denken.

Tijdens zijn trip in de bowlingzaal belandt hij alsnog ergens tussen Nazareth en Bethlehem, wat hem herinnert aan de lange weg die hij zelf heeft afgelegd. "Ja, ik heb wel wat tijd gespendeerd in de kerk. Eigenlijk tot ik de wondere wereld van de masturbatie ontdekte. Ik heb ooit luidop gezegd: 'Ik wil pastoor worden.'"

Het zat in de familie. "Mijn vader heeft meer dan twaalf jaar een opleiding tot jezuïet gevolgd, maar toen hij mijn moeder ontmoette, heeft hij van de weeromstuit zijn kap over de haag gegooid en is hij kinderen beginnen te maken, zes in totaal. Ik ben dus in een katholiek nest opgegroeid, maar heb er gelukkig geen trauma's aan overgehouden. Ik ging wekelijks naar de mis, en in de Goede Week voor Pasen elke dag, maar dan mocht je als misdienaar ook dingen doen die anders niet mochten. Toch vond ik onze pastoor in Sint-Katelijne-Waver echt veel te negatief. Ik werd daar verdrietig van. Op een of andere manier besefte ik toen al dat dat niet de bedoeling kon zijn. Ik denk dat niet veel mensen daar met frisse moed naar buiten gingen, eerder verzuurd. Gelukkig worstel ik niet met dat typisch katholieke schuld- en schaamtegevoel. Mijn zussen, die iets ouder zijn, hebben daar misschien iets meer last van. Ik ben vrijer opgevoed. Op het moment dat ik tegen mijn vader zei: 'Ik ga niet meer mee naar de mis, ik heb het zo'n beetje gehad', zei hij gewoon: 'Oké.'"

Slechte quizzen
Maar dat misdienaar zijn vond Cannaerts dus wel tof, zeker als er wierook aan te pas kwam. "Het was alleszins beter dan stil op een stoel te moeten blijven zitten. Ook in de scouts kwamen ze meestal wel bij mij uit als er een toneeltje moest worden opgevoerd, of voor een quiz. Ik heb het altijd leuk gevonden om voor een groep mensen te staan. En met Kerstmis maakte ik een quiz voor het hele gezin. Bartone Cartone was mijn artiestennaam. Het waren wel héél slechte quizzen, met vragen die alleen ik moeilijk vond. Wat wil je? Mijn zussen waren gemiddeld tien jaar ouder. Ik denk dat ik voor De Pappenheimers geen vragen van toen ga gebruiken!"

Toch heeft het nog vrij lang geduurd voor Cannaerts uiteindelijk dat deed waarvoor hij in de wieg was gelegd, een publiek entertainen met zijn grappen. Tijdens zijn studies bio-ingenieur belandde hij even in een labo. "Maar na een jaar besefte ik dat ik niet geschikt was om aan onderzoek te doen. Het was me te specifiek en te technisch. Ik kon geen dertig jaar van mijn leven geven om misschien één ding te ontdekken. Ik vond het toch zo'n beetje veredeld handwerk. Dan heb ik maar een lerarenopleiding gevolgd en ben ik via een van mijn zussen in het onderwijs gesukkeld. Vijftig minuten een klas boeien met wiskunde en chemie vond ik wel weer leuk."

Lachen, klaar
Uiteindelijk kroop het bloed waar het niet gaan kan en schreef Cannaerts zich alsnog in voor een opleiding woordkunst aan het conservatorium. "Dat was een vrij brede opleiding met aandacht voor radio, tv en podiumkunsten," blikt hij terug. "Al snel merkte ik dat ik toch vooral mensen wilde doen lachen. De dag van mijn herexamen spraak heb ik gebeld dat ik niet meer zou komen, ook niet naar het tweede jaar. Die dag heb ik me ingeschreven voor een comedywedstrijd in Nederland." Eén die hij nota bene won, net als Humo's Comedy Cup een jaar later. Toen hij via het Medialaan-productiehuis Shelter ook nog mee aan de wieg ging staan van internationale succesformats als Benidorm bastards en Wat als? was zijn broodje gebakken. "En nu combineer ik inderdaad twee topjobs: moppen maken voor mezelf en voor anderen. Want als priester van het Dudeism wil ik effectief gewoon mensen aan het lachen brengen en blij maken, klaar."

Eigenlijk huivert hij van alles wat naar een boodschap ruikt, bekent hij. "Ik heb er maar twee. Eén: ik weet het ook allemaal niet. En twee: het kan zeker geen kwaad als we ons allemaal wat positiever zouden instellen – dus niet zoals die pastoor uit Katelijne-dorp destijds. Maar dat klinkt zo belegen en Bond Zonder Naam-achtig dat ik er amper mee naar buiten durf te komen." Vandaar dat het thema van zijn nieuwe show hem ook zo goed ligt: misschien moeten we ons inderdaad gewoon wat minder zorgen maken en wat meer gaan bowlen. Toen hij een tijdje geleden met zijn lief voorbij een bowlingzaak reed en haar vroeg: "Wanneer gaan we nog eens bowlen?" terwijl hij goed en wel besefte dat ze eigenlijk nooit gaan bowlen, had hij meteen het gevoel dat de toon voor een nieuwe voorstelling weleens gezet kon zijn.

datum: 5/12/13, 20.00

tickets: UITVERKOCHT

adres: CC De Zandloper, Kaasmarkt 75, Wemmel, 02-460.73.24