Bernard Foccroulle: 'Dans maakt de muziek transparanter'

Een organist en vier dansers: het is een verrassende combinatie. Op vraag van Bernard Foccroulle creëerde Salva Sanchis een choreografie op live orgelmuziek. Zo ontstond een heel bijzondere voorstelling waarin muziek en dans compleet aan elkaar gewaagd zijn.

Het combineren van verschillende kunstdisciplines is een constante bij Bernard Foccroulle. Voor een operadirecteur (tot 2007 van de Munt en sindsdien van het Festival d'Aix-en-Provence) is zoiets evident. Verrassender is echter dat Foccroulle die lijn ook doortrekt in zijn bezigheden als organist. Behalve met choreograaf Salva Sanchis, werkt hij ook samen met de al even multidisciplinaire Jan Fabre en met de Australische videokunstenares Lynette Wallworth.

Orgelmuziek is vaak complex. Zal het publiek de combinatie met hedendaagse dans wel aankunnen?
Bernard Foccroulle: Ik koos met Salva Sanchis niet toevallig voor iemand die opgeleid is bij P.A.R.T.S. Onder impuls van Anne Teresa De Keersmaeker heerst daar een groot respect voor de muziek. Op een heel geraffineerde en uitgepuurde manier gidst Sanchis de toeschouwers door de werken die ik speel. Zijn choreografie maakt de luister- en kijkervaring dus niet complexer maar net intenser en transparanter.

Welke muziek speelt u?
Foccroulle: In een eerste luik confronteren we religieuze renaissancemuziek met een werk van mezelf. Ook verderop komen zowel oud als nieuw repertoire aan bod. Van Luciano Berio speel ik een compositie uit 1976 en van Pascal Dusapin Memory, een hommage aan Doors-toetsenist Ray Manzarek. Ik speel ook stukken van mijn topfavorieten Dietrich Buxtehude en Bach, maar op de muziek van die laatste wordt niet gedanst.

Hoe verhouden muziek en dans zich in deze voorstelling tot elkaar?
Foccroulle: We hebben bewust naar uitersten gezocht. Introverte en minimalistische stukken staan tegenover meer flamboyante en dynamische momenten. Op Fa-si van Luciano Berio maakte Sanchis een subtiele en compacte choreografie die pas openbloeit op het moment dat ook de muziek extraverter wordt. Het uitbundigere Toccata van Buxtehude zorgt voor een beweeglijkere en dynamische manier van dansen.

Door te werken met een orgel moeten jullie deze voorstelling in een kerk spelen. Levert dat geen artistieke en praktische problemen op?
Foccroulle: Tot nu toe konden we verrassend genoeg bijna altijd in concertzalen spelen. In Brussel wijken we inderdaad uit naar een kerk. We kozen niet voor de kathedraal, maar voor de intiemere Rijke Klarenkerk. De toeschouwers zitten er dicht bij de dansers. Sanchis maakte een abstracte en sobere choreografie die op geen enkel moment zal vloeken met de sacrale omgeving.

Misschien voegt de locatie zelfs een extra dimensie toe.
Foccroulle: Het orgel wordt sowieso geassocieerd met kerken en met de religieuze traditie. Ik vind het altijd boeiend om mijn instrument in een verfrissend perspectief te plaatsen. De dans is in onze contreien dan weer sinds lang losgekoppeld van de sacrale traditie. In Spanje en in diverse andere culturen bestaat de traditie wel nog. Onze voorstelling lijkt me een ideale manier om een actuele invulling te geven aan het sacrale. Muziek noch dans zijn hier louter amusement. Het zou me niet verwonderen mocht deze voorstelling de toeschouwers in een meditatieve bui brengen.

Bernard Foccroulle & Salva Sanchis
wanneer: 15 & 16 april 2013, 20.00
tickets: €14
waar: Onze-Lieve-Vrouw der Rijke Klarenkerk, Rijkeklarenstraat 23, Brussel, 02-507.82.00, www.bozar.be